Σε 11 μήνες από σήμερα, οι πολίτες των ΗΠΑ θα ψηφίσουν πρόεδρο. Αν ο Ντόναλντ Τραμπ καταφέρει να επανεκλεγεί, θα πρέπει να στείλει ένα μπουκέτο λουλούδια στην Νάνσι Πελόσι, την επικεφαλής της Βουλής των Αντιπροσώπων και κορυφαίο στέλεχος των Δημοκρατικών. Ήταν χωρίς αμφιβολία το πρόσωπο που συνδέθηκε όσο κανένα άλλο με τη διαδικασία για την παραπομπή του. Το λεγόμενο «impeachment».

Tα λουλούδια είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει για να την ευχαριστήσει που του επέτρεψε να περάσει άλλα τέσσερα χρόνια στον Λευκό Οίκο, ένα «σπίτι» που δεν είναι και πολύ του γούστου του.

Αν και εφόσον κερδίσει.

Ας πιάσουμε την ιστορία από την αρχή. Ο Τραμπ κατηγορείται πλέον και επισήμως ότι προσπάθησε να κάνει «ζαβολιά» εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2020. Έχοντας τη βάσιμη υποψία ότι αντίπαλός του θα είναι ο Τζο Μπάιντεν (αντιπρόεδρος του Μπαράκ Ομπάμα) σκέφτηκε να τηλεφωνήσει στον πρόεδρο της Ουκρανίας και να του ζητήσει «άπλυτα» για την εποχή που ο Χάντερ Μπάιντεν, γιος του Τζο Μπάιντεν, ήταν σύμβουλος σε ουκρανική εταιρεία ενέργειας.

Κάτι περίεργο πρέπει να συνέβαινε με εκείνη την εταιρεία, αν σκεφτεί κανείς ότι κάποτε και ο ίδιος ο Τζο Μπάιντεν ως αντιπρόεδρος φέρεται να είχε κάνει τηλέφωνα στο Κίεβο υπέρ του υιού του.

Θα άφηνε ο Τραμπ χαμένη την ευκαιρία; Όχι. Το έκανε όμως τόσο άκομψα (να το πούμε ευγενικά), που προδόθηκε. Συνέδεσε τα «άπλυτα» με την αποδέσμευση οικονομικής βοήθειας προς την Ουκρανία. Δεν κάνουν τέτοια οι πρόεδροι. Συνήθως βάζουν άλλους να τα κάνουν. Αλλά ο Τραμπ είναι μια sui generis περίπτωση προέδρου.

Οι Δημοκρατικοί δεν θα άφηναν χαμένη την ευκαιρία. Εδώ και 3,5 χρόνια ψάχνουν να βρουν τρόπο να παραπέμψουν τον πρόεδρο. Και εκείνος τους την έδωσε.

Κάπου εδώ μπαίνει η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου; Πώς πολεμάς τον Τραμπ; Ή να το πούμε αλλιώς: Πολεμάς τον Τραμπ ως πρόσωπο ή τις μεθόδους Τραμπ;

Στην πολιτική όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Εδώ μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε με την ασφάλεια ότι δεν θα ψηφίσουμε του χρόνου τον Νοέμβριο για τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ.

Αλλά οι Δημοκρατικοί έκαναν ήδη το πρώτο λάθος. Καλώς ή κακώς, το Σύνταγμα των ΗΠΑ καθιστά σχεδόν αδύνατη την καθαίρεση προέδρου διά του Κογκρέσου. Η ιστορία των 243 ετών της χώρας το έχει αποδείξει. Ο Τραμπ είναι ο τρίτος που πάει σε δίκη, οι δύο προηγούμενοι πρόεδροι που βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ίδια διαδικασία, παρέμειναν στη θέση τους. Το ίδιο θα γίνει και με τον Ντόναλντ, αφού στη Γερουσία δεν βγαίνουν τα κουκιά. Το Σύνταγμα ζητά τα 2/3 του Σώματος. Πού να βρεθούν τόσοι;

Αν βέβαια ο στόχος ήταν να μπει στα βιβλία της ιστορίας ο Τραμπ ως ο τρίτος πρόεδρος που συνδέεται με το «impeachment», τότε οι Δημοκρατικοί το πέτυχαν.

Αλλά τι άλλο πέτυχαν; Να διχάσουν ακόμα περισσότερο τους Αμερικανούς, αυτό δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Να αυξήσουν τη δημοτικότητα του προέδρου, αυτό δείχνουν όλες οι έρευνες. Να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι όλο αυτό ήταν κομματική δίωξη. Ακόμα και η ίδια η Πελόσι στη Βουλή αναγκάστηκε να κοιτάξει λοξά τους βουλευτές της που άρχισαν να πανηγυρίζουν μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για την παραπομπή.

Τι άλλο πέτυχαν οι Δημοκρατικοί; Να συσπειρώσουν τους Ρεπουμπλικάνους. Ούτε ένας βουλευτής πείστηκε να ψηφίσει υπέρ της παραπομπής, σε μια χώρα που οι βουλευτές δεν ψηφίζουν «μπετόν». Αντίθετα, τρεις από τους Δημοκρατικούς δεν ψήφισαν την παραπομπή Τραμπ.

Μήπως το ίδιο δεν έγινε και στο Ηνωμένο Βασίλειο; Έκαναν ό,τι μπορούσαν οι βουλευτές να πάρουν τον έλεγχο του Brexit στα χέρια τους. Ήττες απανωτές για τον Μπόρις Τζόνσον και πανηγύρια για τα κοινοβουλευτικά «χαστούκια» που έτρωγε. Μέχρι που ήρθε η ώρα της κάλπης και εκείνος με το απλό σύνθημα «Να τελειώνουμε με το Brexit», σάρωσε. Το Συντηρητικό Κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου έχει εδώ και δύο αιώνες το know how να ανανεώνεται και να κυριαρχεί.

Ο αντίλογος βέβαια είναι: Οι Δημοκρατικοί λειτούργησαν θεσμικά. Το θέμα ήταν να προστατευθεί το αξίωμα, το Σύνταγμα, οι αρχές της αμερικανικής δημοκρατίας. Do the right thing, που ακούμε συχνά και στις αμερικανικές ταινίες.

Σε κάθε περίπτωση, ο Ντόναλντ Τραμπ θα μείνει στη θέση του μέχρι τις εκλογές του 2020 και αυτό που έχει τώρα σημασία είναι να βρεθεί ο κατάλληλος υποψήφιος από τους Δημοκρατικούς για να τον κερδίσει.  

Και το έργο δεν θα είναι εύκολο, δεδομένου ότι ο νυν πρόεδρος έχει όπλα στη φαρέτρα του. Η αμερικανική οικονομία κυριολεκτικά πετάει. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα τον στηρίζει απόλυτα. Ο Ντόναλντ πουλάει στο πιστό του ακροατήριο την προσωπική του μάχη κατά της «πολιτικής ορθότητας», των «συμφερόντων» που τον πολεμούν με τα «fake news», των ξένων ηγετών που τον ειρωνεύονται.

«Δεν θέλουν να καθαιρέσουν εμένα, εσάς κυνηγούν» είπε τις προάλλες στους οπαδούς του.

Οι Δημοκρατικοί έχουν πολλά να πουν και πολλούς να πείσουν, αν επικεντρωθούν στα καυτά ζητήματα της αμερικανικής κοινωνίας, όπως την περίθαλψη, τη φορολογία, τη φτώχεια. Αρκεί να βρουν τον τρόπο που θα τα πουν. Να μην πέσουν στον «μύλο του Τραμπ» που όλα τα αλέθει. 

Αν καταφέρουν να τον βγάλουν από τον Λευκό Οίκο τον ερχόμενο Νοέμβριο, θα έχουν κερδίσει μια σημαντική μάχη.

Ο πόλεμος όμως κατά των «μεθόδων Τραμπ» που θριαμβεύουν σε όλο τον πλανήτη, συνεχίζεται. Και αυτός ο πόλεμος πρέπει να κερδηθεί, γιατί αφήνει πίσω του θεσμικά ερείπια και κοινωνίες διχασμένες.