To τέλος της καραντίνας θα μας βγάλει σε έναν άλλο κόσμο. Για την ώρα, σε μια άλλη γειτονιά, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να πάμε και πολύ μακριά. Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν βγαίνει όπως μπήκε πριν από 45 μέρες.

Να ξεκινήσουμε από τα καλά νέα: Στη νέα πραγματικότητα θα κρατήσουμε μερικές από τις συνήθειες που αποκτήσαμε. Από τη σχολαστική υγιεινή μέχρι το ότι νοιαζόμαστε λίγο παραπάνω τον γείτονα, κρατάμε την ουρά στο σούπερ μάρκετ, σεβόμαστε τον προσωπικό χώρο του καθενός. Μακάρι να  βγάλουμε και άλλα συμπεράσματα για το πόσο τελικά αντέχουμε τους εαυτούς μας, πόσο αγαπάμε τους γονείς μας, ποιοι είναι οι φίλοι μας και ποιοι απλά πρέπει στο εξής να μείνουν σε επίπεδο χαιρετισμού με τον αγκώνα.

Ευχή είναι και οι Αρχές να διατηρήσουν και να πολλαπλασιάσουν τις δικές τους καλές συνήθειες: Να αναθέτουν τη δουλειά σε ειδικούς, να μας προσφέρουν τη δυνατότητα να διεκπεραιώνουμε τις υποθέσεις μας από τον υπολογιστή, ώστε να μην ξαναστηθούμε σε ουρές παρατημένων δημόσιων υπηρεσιών με εξίσου παρατημένους υπαλλήλους.

Εδώ κάπου τελειώνουν τα καλά νέα. Διότι η έξοδος από την καραντίνα είναι η αρχή μιας πρωτόγνωρης κρίσης, που θα απαιτήσει μεγάλη υπομονή για να ξεπεραστεί. Δυστυχώς, η Ελλάδα ποντάρει πολλά στον τουρισμό και αυτός χάθηκε για το 2020. Χάθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας, έσοδα για το Κράτος, για εκατοντάδες επαγγέλματα που περιμένουν να ζήσουν από το εξάμηνο που μόλις άρχισε.

Αλλά και όσοι θα ανοίξουν τις επιχειρήσεις τους, θα δυσκολευτούν εξίσου. Μοιραίο το χτύπημα και στον πολιτισμό: Ηθοποιοί, μουσικοί, τεχνικοί, εκατοντάδες εργαζόμενοι σε Φεστιβάλ κλπ φέτος δεν θα δουλέψουν καθόλου.

Η πανδημία φανέρωσε και την ανεπάρκεια της ΕΕ. Χώρες, όπως η Ελλάδα τα πήγαν καλά και έγιναν πρωτοσέλιδο, αλλά τις εξελίξεις τις καθορίζουν άλλοι. Τις καθορίζει η κυρία Μέρκελ που ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι ποτέ δεν μας χάρισε χρήματα και φοβάται τη σκιά της -ή πιο σωστά, μην στεναχωρήσει τον κύριο Ερντογάν.

Τις καθορίζει και ο κύριος Μακρόν, ο οποίος το έχει ρίξει στην ενδοσκόπηση, όπως είπε στους Financial Times.

Ας μην μιλήσουμε για το Βατερλώ της Ιταλίας και της Ισπανίας ή τα καμώματα του Μπόρις Τζόνσον. Αυτός τουλάχιστον μας έκανε τη χάρη να βγάλει το Ηνωμένο Βασίλειο από την ΕΕ.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, θα πορευθούμε στην εποχή μετά τον κοροναϊό, αναμένοντας ρευστότητα από Ταμεία Στήριξης ή άλλα χρηματοπιστωτικά εργαλεία.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον φοβικών και ανεπαρκών ηγετών θα κληθούμε να διαπραγματευθούμε ξανά το ελληνικό χρέος.

Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει και ένα ακόμα ζήτημα. Πρέπει να είναι σε διαρκή εγρήγορση, διότι ο Ερντογάν δεν πρόκειται να σταματήσει τα παιχνίδια σε Έβρο, Αιγαίο και Μεσόγειο.

Για τον κύριο Μητσοτάκη το σωστό θα ήταν να ζητήσει από τους πολίτες να αποφασίσουν ποιος επιθυμούν να χειριστεί τη νέα πραγματικότητα.

Με τον τρόπο αυτό, το πολιτικό μας προσωπικό θα μέτραγε το καινούργιο μπόι του. Ποιος θα κυβερνά, ποιος θα έχει δικαίωμα να κουνά το δάχτυλο πίσω από το πλέξι γκλας στο βήμα της Βουλής και ποιος θα κάνει γυμναστικές επιδείξεις εκτός κτιρίου.

Δυστυχώς όμως σε εποχές πανδημίας δεν γίνονται εκλογές. Δεν χρειάζεται να είσαι ο Τσιόδρας για να το καταλάβεις. Πολλώ μάλλον όταν αυτές θα γίνουν με την απλή αναλογική του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην ανηφόρα που έχουμε μπροστά μας, ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή των αστροναυτών που ξέρουν τι θα πει απομόνωση: Υπομονή, επιμονή και ένα πρόβλημα τη φορά.