Λέει μια παροιμία ότι η καμήλα δεν βλέπει την καμπούρα της, βλέπει του παιδιού της. Αυτό συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με την αντιμετώπιση της πανδημίας στην Ευρώπη σε σχέση με τα επιτεύγματα του προέδρου των ΗΠΑ. Ξεχειλίζουν ειρωνεία τα πρωτοσέλιδα για τις αδιανόητες -πολλές φορές- κουβέντες που βγαίνουν από το στόμα του Αμερικανού προέδρου: Από την ενδοφλέβια χορήγηση απολυμαντικού μέχρι την προσωπική του εξομολόγηση ότι λαμβάνει προληπτικά υδροξυχλωροκίνη...

Αξίζει έπαινος στους New York Times για την πρωτοβουλία τους να δημοσιεύσουν στην πρώτη σελίδα τα ονόματα των σχεδόν 100 χιλιάδων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους από τον κοροναϊό.

Να θυμίσουμε την αντίστοιχη κίνηση των Νέων την Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018. Τότε είχαν κυκλοφορήσει (και ενοχλήσει) με πρωτοσέλιδο τα ονόματα των νεκρών από την τραγωδία στο Μάτι και τίτλο: «93 ψυχές ζητούν δικαίωση». Έγραφαν στο κύριο άρθρο: «Κάποιοι θέλουν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι οι 93 άνθρωποι έπεσαν θύματα μιας αναπόφευκτης φυσικής καταστροφής.»

Οι New York Times βέβαια αντιπαθούν τον Τραμπ και τα αισθήματα είναι αμοιβαία.  Ενημερωτικά, η εφημερίδα στήριξε ένα γυναικείο δίδυμο στο Δημοκρατικό Κόμμα εν όψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου (Ελίζαμπεθ Ουόρεν- Έιμι Κλομπούσαρ), αλλά τους προέκυψε ο Τζο Μπάιντεν με μια καταγγελία στην πλάτη του για παρενόχληση γυναίκας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και αφορά τους ψηφοφόρους και τους εκλέκτορες στις ΗΠΑ.

Όλα τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ ανέδειξαν λοιπόν αυτό το πρωτοσέλιδο. Το ερώτημα όμως είναι απλό: Θα συγκινηθεί εξίσου κάποια εφημερίδα σε χώρα της Ευρώπης να αναδείξει με ονοματεπώνυμο τις τραγωδίες, αλλά και τις πολιτικές ευθύνες των κυβερνήσεων; 

Για παράδειγμα, στο Ηνωμένο Βασίλειο του Μπόρις Τζόνσον που έφτασε σε σημείο να μπει ο ίδιος στην Εντατική; Και τώρα ο κόσμος ζει στην απόλυτη αβεβαιότητα για το πότε θα τελειώσει όλο αυτό;  Η χώρα μετρά πάνω από 30.000 νεκρούς, έχει έναν από τους υψηλότερους δείκτες θυμάτων του ιού ανά 100.000 κατοίκους και ο Τζόνσον ενδιαφέρεται να προσφέρει πολιτική κάλυψη στον συνεργάτη του που έσπασε την καραντίνα.

Να μιλήσουμε για την Ισπανία; Πλησιάζει τους 30.000 νεκρούς και ο πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ στην αγωνία του να περάσει από τη Βουλή την πέμπτη παράταση των μέτρων έκτακτης ανάγκης, έκανε συμφωνία με τους Βάσκους εθνικιστές, εξαγριώνοντας ακόμα και τους κυβερνητικούς του εταίρους των Podemos.

Τα πήγαν μήπως καλύτερα οι Γάλλοι και οι Ιταλοί; Για το «σουηδικό μοντέλο», ας μην μιλήσουμε, διότι ακόμα είναι υπό εξέταση....

Οι μόνοι ίσως που είχαν αξιοπρέπεια μέσα στη λαίλαπα ήταν οι Βέλγοι νοσηλευτές. Σε μια χώρα με τον πληθυσμό της Ελλάδας, αλλά πολύ υψηλότερο ΑΕΠ, οι νεκροί έφτασαν τους 9.000. Και όταν η πρωθυπουργός Σόφι Βίλμες πήγε σε ένα νοσοκομείο για να τους ευχαριστήσει, τής γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη. Μάλλον οι Βέλγοι κατάφεραν να δουν τη δική τους καμπούρα.

Οι υπόλοιποι περιμένουν στην γωνία τον Τραμπ και τον Ζαΐρ Μπολσονάρο της Βραζιλίας για να γελάσουν με την επόμενη μοιραία χοντράδα τους.