«All men are created equal» έγραφε ο Τόμας Τζέφερσον, ένας από τους πατέρες του Αμερικανικού Έθνους, στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας πριν από 2,5 αιώνες. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ήταν όλοι ίσοι ή για να θυμηθούμε τον Βρετανό Τζορτζ Όργουελ και τη «Φάρμα των ζώων», κάποιοι ήταν περισσότερο ίσοι από τους άλλους.

Οι ΗΠΑ με τη βαθιά ριζωμένη νοοτροπία των φυλετικών διακρίσεων, έχουν σχεδόν αχρηστεύσει και εκείνο το κλισέ ότι «είμαστε στο ίδιο έργο θεατές». Μόνο τα τελευταία 50 χρόνια έχουμε ζήσει ή διαβάσει για τη δολοφονία του Δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (1968) και τις πολύνεκρες διαδηλώσεις, τα γεγονότα του Λος Άντζελες το 1992 με τις εξίσου πολύνεκρες διαδηλώσεις και λεηλασίες, τη γέννηση του κινήματος «Black Lives Matter» -επί προεδρίας του πρώτου αφροαμερικανού προέδρου στην ιστορία τους, παρακαλώ. Και τώρα, ένα ακόμα περιστατικό ωμής αστυνομικής βίας στη Μινεάπολη με θύμα τον Τζορτζ Φλόιντ.

Στο ενδιάμεσο εκατοντάδες ήταν τα περιστατικά ατιμωρησίας οργάνων της τάξης για επιθέσεις ή ανθρωποκτονίες. Σχεδόν πάντα, τα θύματα ήταν Αφροαμερικανοί ή λατίνοι.

Τα στατιστικά από τη σύνθεση των σωφρονιστικών καταστημάτων των ΗΠΑ είναι γνωστά. Το 56% είναι αφροαμερικανοί και λατίνοι (στοιχεία 2017, Bureau of Justice Statistics).

Σε αυτά τα στατιστικά προστέθηκε και η σοκαριστική εικόνα από τα θύματα του κοροναϊού, ειδικά στη Νέα Υόρκη, η οποία υπήρξε το επίκεντρο της πανδημίας: Διπλάσιος ο αριθμός των αφροαμερικανών ή λατίνων που έχασαν τη ζωή τους σε σχέση με τους λευκούς ή τους ασιάτες (στοιχεία του NYC Department of Health and Mental Hygiene).

Όλα αυτά συμβαίνουν στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ. Του ανθρώπου που υποσχέθηκε να καθαρίσει το «βάλτο της Ουάσινγκτον» (εννοούσε τους διεφθαρμένους πολιτικούς) και να ξανακάνει τη χώρα «Μεγάλη» με το γνωστό δόγμα MAGA (Make America Great Again).

Σύμμαχος του σε αυτή την περίεργη σταυροφορία, ο λογαριασμός του στο Twitter, όπου εδώ και 3,5 χρόνια ξεδιπλώνει έναν διχαστικό λόγο, συχνά με κεφαλαία γράμματα, πολλά θαυμαστικά και μερικούς αστείους αναγραμματισμούς.

Κατά περίπτωση κατασκευάζονταν και οι εχθροί: τα ΜΜΕ με τα fake news, οι Δημοκρατικοί που τον κυνηγούν, οι Κινέζοι και ο ΠΟΥ που είναι «συνεταιράκια» στην υπόθεση του κοροναϊού, οι Γερμανοί και τα καλά τους αυτοκίνητα που δεν πληρώνουν αρκετά στο ΝΑΤΟ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή, οι ακροαριστεροί που καταστρέφουν και βανδαλίζουν τις πόλεις. Ακόμα και οι κυβερνήτες των Πολιτειών (κυρίως οι Δημοκρατικοί) μπήκαν στο στόχαστρο, επειδή, όπως λέει, δεν κάνουν τη δουλειά τους, είτε πρόκειται για τους βανδαλισμούς είτε για τις δασικές πυρκαγιές.

Εσχάτως τα έβαλε και με τις σκέψεις που διατυπώνονται σε ορισμένες Πολιτείες να επιτρέψουν το vote-by-mail, καλλιεργώντας ίσως το έδαφος της αμφισβήτησης του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου.

Η τελευταία ιδέα του προέδρου -μέχρι την επόμενη- είναι να υιοθετήσει το «Νόμος και Τάξη», αυτό που έφερε τον Ρεπουμπλικάνο Ρίτσαρντ Νίξον στην προεδρία των ΗΠΑ το 1968, μετά το χάος που προκάλεσε στη χώρα η δολοφονία του Δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ο Ντόναλντ Τραμπ κάλεσε τους κυβερνήτες να αποκαταστήσουν την τάξη, σε διαφορετική περίπτωση, θα στείλει Στρατό. Δεν ήταν πολύ ξεκάθαρος ο διαχωρισμός μεταξύ διαδηλωτών και πλιατσικολόγων, που πάντα εμφανίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Το έχουμε δει και αλλού. Και στη συνέχεια έβγαλε μια φωτογραφία με τη Βίβλο στη χέρι. Και έφτασε σε σημείο να τον ειρωνεύονται σε Πεκίνο και Τεχεράνη.

O Αμερικανός πρόεδρος μοιάζει να περιφέρεται με ένα στουπί βενζίνη στο χέρι, κάνοντας ακόμα χειρότερα τα πράγματα.

Ποντάρει στο πιστό του ακροατήριο, στον μέσο Αμερικανό που δεν θέλει εικόνες χάους. Ποντάρει και στο ότι το κατεστημένο των Δημοκρατικών επέβαλε έναν υποψήφιο για την προεδρία με πολλούς αστερίσκους. Ο Τζο Μπάιντεν είναι ο αντίπαλος που ήθελε ο ίδιος ο Τραμπ να βρει μπροστά του τον Νοέμβριο του 2020. Πάνω σε αυτή την υπόθεση στοιχειοθετήθηκε και το κατηγορητήριο με το οποίο παραπέμφθηκε στη Γερουσία με το ερώτημα της καθαίρεσης.

Προφανώς δεν θα σοκαριστεί κανείς αν μάθει ότι τον ρατσισμό δεν θα τον ξεριζώσει κανένας Αμερικανός πρόεδρος σε μία ή δύο τετραετίες. Σίγουρα δεν θα τον ξεριζώσει ο Τζο Μπάιντεν, που υπόσχεται να φτιάξει μια... Επιτροπή για την αστυνομική βία.

Όμως, ούτε ο λαϊκισμός στις ΗΠΑ θα νικηθεί επειδή απλά ακολούθησε την πορεία που έχουμε δει και σε άλλες χώρες του πλανήτη: Ο λαϊκιστής έρχεται στην εξουσία με φθηνά και εύκολα συνθήματα και υπό το βάρος των προβλημάτων, ξεγυμνώνεται η ανικανότητά του. Τελικά, πάει σπίτι του και περιμένει την επόμενη ευκαιρία.

Οι Αμερικανοί σήμερα έχουν πολλά προβλήματα. Πρωτόγνωρα για τον δικό τους κόσμο. Και οι ΗΠΑ είναι μια άρρωστη υπερδύναμη χωρίς ηγεσία. Κάτι σαν την ΕΕ δηλαδή, που περιμένει γιατρειά από τους συμβιβασμούς που θα κάνουν η Μέρκελ με τον Μακρόν και το πόσο αποτελεσματική θα είναι η γραφειοκρατεία των Βρυξελλών στο μοίρασμα μιας πίτας με 750 δισεκατομμύρια ευρώ.

Ας μην τολμήσουμε να κάνουμε πρόβλεψη για το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, διότι πολλά μπορεί να συμβούν μέχρι τότε. Έχουν και αυτό το περίεργο εκλογικό σύστημα που άλλο ψηφίζει ο πολίτης και άλλο ενίοτε αποφασίζει ο εκλέκτορας.

Ας υπενθυμίσουμε για την ώρα ότι το 1933 ο τότε Δημοκρατικός πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούσβελτ είχε ένα συγκεκριμένο σχέδιο για να βγάλει τη χώρα του από την Μεγάλη Ύφεση του 1929. Δεν είχε Twitter, δεν κράταγε τη Βίβλο, δεν υποσχόταν να φτιάξει Επιτροπές, δεν απειλούσε με το Στρατό.

Άλλωστε, εκείνα τα χρόνια ο μόνος αληθινός στρατός αποτελείτο από ανέργους και φτωχούς.