Το 2020 είναι ένα ενοχλητικό έτος, έτσι όπως εξελίχθηκε, αλλά ο Σεπτέμβριος είναι παραδοσιακά ο πλέον ενοχλητικός μήνας: Τώρα που είμαστε πιο μεγάλοι γυρνάμε με μισή καρδιά στα γραφεία από τις παραλίες -όσοι βρήκαμε καμία να πάμε. Κάποτε που ήμασταν παιδιά, επιστρέφαμε στα θρανία. Με γκρίνια κατ’ αρχάς για το πρωινό ξύπνημα.

Σε όλο τον κόσμο έχουμε δει εικόνες παιδιών που επέστρεψαν σε σχολικές αίθουσες με φόντο την πανδημία. Είδαμε διαφανή χωρίσματα στα θρανία σχολείων της Ασίας. Είδαμε σήμανση για τις αποστάσεις σε σχολεία της Ευρώπης και της αμερικανικής ηπείρου. Είδαμε παντού παιδιά με μάσκες.

Αυτό θα ζήσουν και τα παιδιά στα ελληνικά σχολεία.

Να πούμε μια αλήθεια; Σε κανέναν δεν αρέσει η μάσκα. Εγώ που μπαίνω καθημερινά στο μετρό, υποφέρω και στεναχωριέμαι με αυτή την εικόνα
γύρω μου. Επίσης, πετάνε τα αφτιά μου. Επιπλέον, μου προκαλεί φαγούρα το τσιπάκι που έχει ενσωματώσει στο ύφασμα ένας Αμερικανός πλούσιος για να με παρακολουθεί.

Τέλος, δυσκολεύομαι να χαζέψω στο κινητό φωτογραφίες και εφαρμογές για τις οποίες έχω συναινέσει να με παρακολουθούν, να ξέρουν πού πάω, τι μου αρέσει, τι τρώω, τι βλέπω, τι διαβάζω στο Διαδίκτυο, τι σκέφτηκα ότι θέλω να αγοράσω και τι γουστάρω γενικότερα. Είναι βάσανο η μάσκα.

Τώρα ακούω ότι κάποιοι γονείς θέτουν θέμα «αξιοπρέπειας» για τα μικρά τους παιδιά. Από κοντά και διάφορα άλλα που δεν καταλαβαίνω για το διοξείδιο του άνθρακα και την έλλειψη οξυγόνου. Και καλούν στα γνωστά ελληνικού τύπου «αντάρτικα».

Να θυμίσω ότι την τελευταία φορά που ακούσαμε για «αξιοπρέπεια», τρέχαμε στα ΑΤΜ να βγάλουμε κανά 50άρικο. Παρέα με συνταξιούχους που έλιωναν στη ζέστη για να κάνουν ανάληψη, παρακαλώντας ακόμα και αγνώστους να τους βοηθήσουν να πατήσουν αυτά τα περίεργα κουμπιά στην οθόνη.

Να θυμίσω επίσης ότι επειδή τώρα δεν μπορούσαν ορισμένοι να θυσιάσουν ένα καλοκαίρι, αυξήθηκαν σημαντικά τα κρούσματα και οι εισαγωγές στα νοσοκομεία.

Το βλέπουμε πώς πάει. Παντού στην Ευρώπη και τον κόσμο. Μόλις ξεκινά η συζήτηση για την «αξιοπρέπεια» ή του «δεν αντέχω άλλο», η κατάσταση επιδεινώνεται.

Και το χειρότερο: Αυτό που περιμένει στο βάθος είναι η μοναξιά στη ΜΕΘ. Είναι που είναι άσχημο πράγμα η ΜΕΘ, να είναι ο δικός σου άνθρωπος μόνος; Ή εσύ ο ίδιος; Με μοναδική παρέα τους ανθρώπους με τις στολές;

Να το ξαναπούμε: Όλα είναι ενοχλητικά το 2020. Η μάσκα στο μετρό, τα πεταχτά αφτιά, τα παιδιά στο θρανίο με μάσκα. Να πρέπει να ακυρώσεις το γλέντι, τις αγκαλιές και τα φιλιά στο γάμο σου. Να χάσεις τα μπάνια και τα κυκλαδίτικα σοκάκια. Η αναστολή σύμβασης, ο ανύπαρκτος τζίρος, τα άδεια αεροδρόμια και τα voucher.

Δεν είναι όμως πιο αξιοπρεπές να κάνουμε λίγη υπομονή; Ας αφήσουμε τα πόσα έκανε σωστά ο Χ και ο Ψ αρμόδιος. Εμείς από μόνοι μας να κάνουμε λίγη υπομονή. Για τον κόσμο που παλεύει στα νοσοκομεία και είναι ντροπή να τον φτάσουμε πάλι στα όριά του. Για τον επιστήμονα που παλεύει στα ερευνητικά κέντρα να βρει τη λύση στο πρόβλημα.

Να κάνουμε από μόνοι μας το σωστό και να μην χρειάζεται κανείς να επικαλείται φιλότιμα ή να κουνά το δάχτυλο σε νέους ανθρώπους, σαν «πατερούλης» σοβιετικής κοπής.

Να μην χρειάζεται να υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα: Ο φυσικός χώρος των παιδιών είναι το σχολείο. Δηλαδή είναι προτιμότερο να μένουν τα παιδιά σπίτι; Είναι πιο ασφαλές αυτό για την ψυχική τους υγεία;

Για τα υπόλοιπα θα βρούμε χρόνο. Μετά.