Κάποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ, πρωθυπουργός της Βρετανίας από το 1979 έως το 1990, ζητούσε τα χρήματά της από την ΕΕ. «Δεν θέλουμε ούτε δεκάρα από κοινοτικό χρήμα, τα δικά μας χρήματα θέλουμε πίσω» είχε πει χαρακτηριστικά. Ήταν ένα από τα πολλά επεισόδια της θυελλώδους σχέσης που διατηρούσε η «Σιδηρά Κυρία» με την Ευρώπη.

Σήμερα θα έτριζαν στην κυριολεξία τα κόκκαλά της αν μάθαινε πώς αντιμετώπισαν οι Ευρωπαίοι τις προτάσεις της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι για το Brexit.

Η δεύτερη γυναίκα που πέρασε το κατώφλι της πόρτας με το Νο 10 στην Ντάουνινγκ Στριτ, κυριολεκτικά ταπεινώθηκε στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής της Αυστρίας, όταν οι «27» πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων το «μαλακό Brexit» που με τόσο κόπο έφτιαξε.

Λέγεται συχνά ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Είναι αλήθεια. Υπάρχει όμως και μια άλλη αλήθεια: Πώς μπορείς να πετύχεις, όταν εφαρμόζεις μια πολιτική στην οποία δεν πιστεύεις; Αυτό έχει πάθει και η κυρία Μέι.

Δεν φαίνεται να διδάχθηκε τίποτα από τον προκάτοχό της Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος υποσχέθηκε στο εκλογικό σώμα να επαναδιαπραγματευτεί τη σχέση Βρετανίας-ΕΕ (γελούσαν με την «επαναδιαπραγμάτευση» στις Βρυξέλλες) και δημοψήφισμα στη συνέχεια.

Και όλο αυτό προκειμένου να μαζέψει τους ευρωσκεπτικιστές και να κερδίσει τις εκλογές του 2015. Και όταν τις κέρδισε -με απόλυτη πλειοψηφία εδρών- υποχρεώθηκε να τιμήσει την υπόσχεσή του. Που ασφαλώς δεν πίστευε.

Και βρήκε απέναντί του όσους πραγματικά την πίστευαν. Ξεσπάθωσαν στην προεκλογική εκστρατεία του 2016 οι αντίπαλοι της Ευρώπης, κουνώντας το βρετανικό διαβατήριο -βλέπε Νάιτζελ Φάρατζ. Κέρδισαν έτσι την ψήφο κυρίως των Άγγλων της επαρχίας που έβλεπαν το εισόδημά τους να συρρικώνεται τα τελευταία χρόνια και τον πλούτο του Λονδίνου να αυξάνεται.

Αφού τους πήρε στο λαιμό του και έφερε το Brexit, ο Κάμερον παραιτήθηκε και ήρθε η Τερέζα Μέι για να τιμήσει την ετυμηγορία των Βρετανών. Στην οποία ούτε αυτή πίστευε. Έκανε μάλιστα και εκλογές το 2017, άλλο μοιραίο λάθος, χάνοντας την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που με τόσο κόπο είχε πετύχει ο Κάμερον το 2015.

Μπράβο, πάντως, στην Τερέζα Μέι που ξεκαθάρισε ότι θα τιμήσει την ετυμηγορία του λαού και θα βγάλει τη χώρα από την ΕΕ.

Για όλα τα υπόλοιπα, μάλλον υπολόγισε χωρίς τον ξενοδόχο. Τους Γάλλους, τους Γερμανούς, την Κομισιόν του Γιούνκερ. Που δεν επρόκειτο να χαριστούν στην Βρετανία. Διότι αν κάνεις εύκολο το Brexit, θα ανοίξει και σε άλλους η όρεξη.

Έτσι στην άτυπη Σύνοδο της Αυστρίας, μόνο που δεν γέλασαν οι «27» με ένα σχέδιο που οι Βρετανοί περιέγραφαν «the best of both worlds», δηλαδή και να είμαστε ελεύθεροι να διαπραγματευτούμε εμπορικές συμφωνίες με άλλα μπλοκ του πλανήτη, και να είμαστε εντός των εμπορικών συμφωνιών με την ΕΕ και να μην υπάρχουν «σκληρά σύνορα» μεταξύ Βορείου Ιρλανδίας και Δημοκρατίας της Ιρλανδίας. Και να ζουν ευτυχισμένοι οι κοινοτικοί εργαζόμενοι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και να είμαστε όλοι μια μεγάλη ευρω-οικογένεια.

Στις Βρυξέλλες έχουν ποντάρει τα λεφτά τους στην έκτακτη Σύνοδο του Νοεμβρίου. Αν και εκεί δεν υπάρξει συμφωνία, θα αρχίσουν να συνηθίζουν με την ιδέα ενός «άτακτου» Brexit τον Μάρτιο του 2019.

Και τώρα η Τερέζα τρέχει. Υπηρετώντας αυτό που δεν πίστευε, νόμιζε ότι με μια soft εκδοχή θα κερδίσει τις Βρυξέλλες και θα σωθεί πολιτικά. Αποτυχία. Πίσω δε στο Λονδίνο εξαγρίωσε τους «σκληρούς» του Brexit, που τώρα ψάχνουν τρόπο να την διώξουν.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, από το Εργατικό Κόμμα έχουν αρχίσει να λένε ανοικτά ότι πρέπει να ερωτηθούν οι πολίτες για την τελική συμφωνία. Προσοχή: Όχι νέο δημοψήφισμα υπέρ ή κατά της εξόδου, αλλά υπέρ ή κατά της συμφωνίας για την έξοδο...

«Uneasy lies the head that wears a crown» έγραφε ο Σαίξπηρ στον «Βασιλιά Ερρίκο Δ’, μέρος δεύτερο». Σε ελεύθερη μετάφραση: Ανήσυχη στέκει η κεφαλή που φέρει το Στέμμα.

Και αν στο Ηνωμένο Βασίλειο του σήμερα το Στέμμα δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί, τα χέρια που κρατούν το βιβλίο του Brexit, έχουν κάθε λόγο να τρέμουν.