Στην πολιτική ιστορία ενός λαού υπάρχουν στιγμές, όπου πολλές και σημαντικές ιδεολογικές και πολιτικές, πολιτισμικές και αξιακές διαφορές μένουν στην άκρη. Αυτό γίνεται κυρίως σε κρίσιμες περιόδους και εάν πρέπει να εξυπηρετηθεί ένας μεγάλος εθνικός στόχος. Την προσεχή Κυριακή η χώρα θα συμπληρώσει επτά χρόνια από την ημέρα που εντάχθηκε στο καθεστώς του μνημονίου και ακόμα παραμένει υπό την επιτήρηση των πιστωτών.

Η χώρα και πάλι βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και μπροστά της έχει ένα μεγάλο σταθμό, αυτό του προσεχούς Μαϊου με κεντρικό εθνικό στόχο την επίτευξη μιας θετικής λύσης στο ζήτημα του δημοσίου χρέους. Αυτός ο στόχος προφανώς δεν αφορά μόνο το ΣΥΡΙΖΑ ή τη Ν.Δ. Είναι εθνικός στόχος και ως εκ τούτου αφορά το σύνολο της χώρας και συνδέεται άμεσα με το μέλλον της.

Δυστυχώς όμως η δημόσια συζήτηση στη χώρα επικεντρώνεται εν πολλοίς σε ζητήματα διαφθοράς και στην περίφημη σκανδαλολογία, την οποία ουδόλως πρέπει να υποτιμά κανείς, αλλά το μείζον τώρα είναι άλλο. Το αρνητικό είναι ότι στην μνημονιακή Ελλάδα, περισσεύει η οξύτητα και η πολιτική σύγκρουση. Αυτό θα ήταν κατανοητό σε άλλη περίοδο και αυτό επισημαίνεται χωρίς διάθεση να παραμεριστούν οι ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές του νέου δίπολου που έχει σχηματισθεί μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ.

Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή που στο τραπέζι των συζητήσεων για το χρέος κάθονται όλοι οι ξένοι παίκτες (πιστωτές) στην σκακιέρα, είναι παράλογο να μην συζητούν, ανεξαρτήτως των συγκρούσεων, των λεκτικών αψιμαχιών, οι βασικοί πρωταγωνιστές της εγχώριας πολιτικής τάξης και κυρίως ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης.

Σε αυτή τη χώρα χάθηκαν πολλές ευκαιρίες για εθνική συνεννόηση και συνεργασία σε μείζονα θέματα. Όμως τώρα, είναι η ώρα των συγκλίσεων. Και επειδή δεν υπήρξε ούτε καν η στοιχειώδης συζήτηση μεταξύ των δυο βασικών πόλων εξουσίας για να εκπονηθεί ένα δεκαετές σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας που θα παρουσιαστεί στους πιστωτές και θα βασίζεται στις πραγματικές ανάγκες της χώρας, τουλάχιστον ας χαραχθεί ενιαία γραμμή στο ζήτημα του χρέους. Δεν είναι αργά. Εάν γίνει –ουτοπικό φαντάζει_ τότε ίσως άλλαζε κάτι, έστω και στο ελάχιστον, σε αυτόν τον τόπο!