Mε δεδομένη την επιθετική αναθεωρητική στρατηγική του Ταγίπ Ερντογάν και της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή μας, και ειδικά εναντίον της εθνικής ασφάλειας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, είναι πολύ φυσικό οι πρόωρες εκλογές που έχουν προκηρυχθεί στη γειτονική χώρα να έχουν πυροδοτήσει μια έντονη συζήτηση και αναλύσεις γύρω από το αποτέλεσμα και τις μελλοντικές εξελίξεις. Δυστυχώς, για ακόμα μία φορά, η συζήτηση και οι αναλύσεις, αντί να έχουν πάρει μια κατεύθυνση σοβαρού προβληματισμού και διαμόρφωσης μιας δομημένης στρατηγικής, με βάση την πραγματικότητα και τα γεγονότα, έχουν οδηγηθεί στη γνωστή πορεία μετουσίωσης ευσεβών πόθων και αναζήτησης πατρόνων, με αποτέλεσμα να χάνουμε το δάσος, βλέποντας το δέντρο, και να στήνουμε μια εθνικά επικίνδυνη πορεία.

Κατ’ αρχάς, αμέσως με την προκήρυξη των εκλογών στην Τουρκία, η συζήτηση στην Ελλάδα περιορίστηκε στο πρόσωπο και το μέλλον του Ταγίπ Ερντογάν και όχι, όπως θα έπρεπε και όπως γίνεται στις σοβαρές χώρες, στην επόμενη ημέρα και στο μέλλον της Τουρκίας, στην περίπτωση (εκτός δραματικού απροόπτου) νίκης του Ερντογάν ή στην περίπτωση ήττας του στις προεδρικές εκλογές και ήττας του κόμματός του στις βουλευτικές εκλογές.

Πολύ απλά, η αδυναμία του συστήματος στην Ελλάδα, πολιτικού και μέσων ενημέρωσης, να ξεπεράσουν το θυμικό και να κάνουν ρεαλιστική, βασισμένη στα δεδομένα και τα γεγονότα, ανάλυση στερεί από τη χώρα τη διαμόρφωση μιας απολύτως απαραίτητης στρατηγικής για την επόμενη ημέρα της εκλογικής αναμέτρησης στην Τουρκία.

ΟΙ ΑΥΤΟΔΙΔΑΚΤΟΙ...

Πολλά λέγονται και γράφονται γύρω από το σκηνικό των εκλογών στην Τουρκία. Ειδικά στην Ελλάδα, εκείνο για το οποίο κόπτονται όλοι οι αυτοδίδακτοι εκλογολόγοι είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Ερντογάν και δεν κρύβουν τον πόθο τους για μια ήττα του στις εκλογές.

Σίγουρα, έπειτα από τόσα χρόνια στην εξουσία, η εκλογική αναμέτρηση δεν θα είναι περίπατος για τον πρόεδρο της Τουρκίας. Η αντιπολίτευση έχει έναν ελκυστικό υποψήφιο, τον Μουχαρέμ Ιντσέ, και υπάρχει και η μαχητική-χαρισματική εθνικίστρια Μεράλ Ακσενέρ, η οποία στον παρελθόν ήταν στο κόμμα των Γκρίζων Λύκων του κ. Μπαχτσελί. Παρ’ όλα αυτά, σε σχέση με τον Ερντογάν,η αντιπολίτευση παραμένει κατακερματισμέ-νη, με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολο να χάσει, αν και μπορεί να χρειαστεί να πάει σε δεύτερο γύρο. Αυτά όσον αφορά τις προεδρικές εκλογές. Στο μέτωπο των βουλευτικών εκλογών τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα και εδώ η συμφωνία για συνεργασία ανάμεσα στα κόμματα της αντιπολίτευσης μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στον Ερντογάν και στο κόμμα του, το AKP. Σίγουρα, η μάχη θα είναι σκληρή και υπάρχει μια περίπτωση να έχουμε ένα δύσκολο αποτέλεσμα για τον Τούρκο πρόεδρο.

Υπάρχουν δύο πράγματα, όμως, που οι επιδερμικές αναλύσεις που γίνονται στην Ελλάδα για τις εκλογές στην Τουρκία παραβλέπουν. Το πρώτο είναι ότι ο Ερντογάν, προτού προκηρύξει τις εκλογές, είχε περάσει έναν εκλογικό νόμο πλήρως στα μέτρα τα δικά τουκαι του κόμματός του, που ανάμεσα στα άλλα προβλέπει την αποδοχή ως έγκυρων ψηφο-δελτίων των οποίων ο φάκελος δεν φέρει καν σφραγίδα, και πολλές άλλες διατάξεις, οι οποίες στην ουσία δείχνουν από πριν το αποτέλεσμα. Επίσης, αυτοί οι οποίοι θέλουν να δουν τις προσωπικές τους επιθυμίες να γίνονται αποτέλεσμα έχουν καθίσει να σκεφτούν τι μπορεί να είναι αυτό που θα έρθει μετά τον Ερντογάν ή τι μπορεί να σημαίνει μια, μετά τις εκλογές, ασταθής Τουρκία υπό τον Ερντογάν;
Ας το σκεφτούν λίγο σοβαρά.

Ενας άλλος σημαντικός παράγοντας στην εξίσωση, ο οποίος αποτελεί σημαντικό στοιχείο και στις τουρκικές εκλογές, είναι η σχέση του Ερντογάν και της Τουρκίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, που ακουμπά έντονα και επηρεάζει και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Το τελευταίο διάστημα, σε μια μερίδα των ελληνικών ΜΜΕ και των κάθε λογής τουρκολόγων υπάρχει μια όψιμη αγάπη για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Αμερικανό πρόεδρο, Ντόναλντ Τραμπ, με βασικό στόχο τον διακαή πόθο τους να δουν την Ουάσινγκτον να γίνεται μπίλιες με την Άγκυρα και τον πρόεδρο Τραμπ να παίρνει τη βέργα και να κάνει ντα-ντά το κακό παιδί, Ταγίπ Ερντογάν. Πέρα από το ότι όλο αυτό το σίριαλ φανερώνει μια απίστευτη κακομοιριά και ανυπαρξία σοβαρής στρατηγικής στη χώρα, είναι και μια εθνικά επικίνδυνη ιστορία. Τρανταχτό παράδειγμα αυτής της ελληνικής τραγωδίας είναι η σκόνη που έχει σηκωθεί με την παράδοση των μαχητικών F-35 από τις ΗΠΑ στην Τουρκία.

Το περισπούδαστο και, κατά τα άλλα, καθ’ όλα σεβαστό ελληνοαμερικανικό λόμπι στην Ουάσινγκτον έχει αναγάγει σε εθνικό στόχο το μπλοκάρισμα της παράδοσης των F-35 στην Τουρκία, λες και η Ελλάδα δεν έχει δικά της προβλήματα να επιλύσει και να προωθήσει στην αμερικανική πρωτεύουσα. Η εθνική μας στρατηγική στην Ουάσινγκτον εντοπίζεται σε έναν και μοναδικό στόχο: στο μπλοκάρισμα της πώλησης αμερικανικών όπλων στην Τουρκία και στην κατάρρευση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Εξαιρετική επινόηση.

Και ποια είναι, τελικά, η ουσία της υπόθεσηςτ ων τουρκικών F-35; Προς τα τέλη Ιουνίου, πρόκειται να γίνει η παράδοση των δύο πρώτων τουρκικών F-35, όχι στην Τουρκία, αλλά σε βάση στην Αµερική, όπου έχουν µεταβεί Τούρκοι πιλότοι και πληρώµατα εδάφους για τη σχετική εκ-παίδευση επάνω στα µαχητικά. Αυτό είναι που µέσω τροπολογίας που κατέθεσε στο νοµοσχέδιο του προϋπολογισµού του Πενταγώνου η µειοψηφία των ∆ηµοκρατικών, στην Επιτροπή Άµυνας της αµερικανικής Βουλής, προσπαθεί να µπλοκάρει το λόµπι. Και για να γίνει, θα πρέπει να συνηγορήσει το Πεντάγωνο, να ψηφιστεί η τροπολογία από την Ολοµέλεια Βουλής και Γερουσίας και όλο αυτό για να υπάρξει απλώς µια καθυστέρηση και να οδηγηθούν σε µεγαλύτερη ένταση οι σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας.

Κανείς, βέβαια, δεν αναφέρει τι θα γίνει εάν η Τουρκία προχωρήσει σε ακύρωση του συµβολαί-ου των 100 F-35 µε τη Lockheed Martin. Πόσα δισεκατοµµύρια δολάρια ζηµία θα υποστεί η αµερικανική αµυντική βιοµηχανία, πόσες θέσεις εργασίας θα χαθούν και ποιο θα είναι το πολιτι-κό κόστος για τον Αµερικανό πρόεδρο και τους Ρεπουµπλικάνους. Και ας πούµε ότι τα παραπάνω δεν είναι και τίποτα που πρέπει να µας καίει. Έχουν αναρωτηθεί όλοι αυτοί που τόσο πολύ και γονται για την κατάρρευση των αµερικανοτουρκικών σχέσεων ποια θα είναι η επόµενη ηµέρα µιας τέτοιας εξέλιξης; Έχουν αναρωτηθεί τις αρνητικές επιπτώσεις που θα έχει µια τέτοια εξέλιξη για τη ∆ύση ευρύτερα; Αλλά ας αφήσουµε τις επιπτώσεις για το δυτικό στρατόπεδο. Θα είναι θετική µια τέτοια εξέλιξη για την Ελλάδα;

ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ
Εδώ, τώρα, που η Τουρκία είναι µέλος του ΝΑΤΟ, οι αµφισβητήσεις της έναντι της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Τι θα γίνει, άραγε, όταν εκλείψει από την εξίσωση ο παράγων Ουάσινγκτον - ΝΑΤΟ - ∆ύση και έχουµε δίπλαµας µια Τουρκία ανεξέλεγκτη και πιθανότατα σε µεγάλη εσωτερική αναταραχή; Οι ΗΠΑ είναι χιλιάδες µίλια µακριά και τις χωρίζει ωκεανός από την Τουρκία. Η Ελλάδα είναι σε απόσταση αναπνοής και συνορεύει µε το θεριό.
Και µια αναφορά στον παράγοντα Ερντογάν. Αυτοί που κόπτονται για την ήττα του είναι σίγουροι για την επόµενη ηµέρα στην Τουρκία; Ευτυχώς, λοιπόν, που σε µια σοβαρή χώρα, όπως είναι οι Ηνωµένες Πολιτείες, κάποιοι δεν σκέπτονται µε το θυµικό και τις προσωπικές τους επιθυµίες, αλλά στρατηγικά.

Και για να αποφευχθούν παρεξηγήσεις: Η παραπάνω ανάλυση και κριτική δεν σηµαίνει και δεν προτείνει λευκή επιταγή και χάιδεµα του Ερντογάν και της Τουρκίας από την Ουάσινγκτον. Πρόκειται για έναν πολύ ικανό δικτάτορα, που έχει στήσει ένα δικό του καθεστώς στη γειτονική χώρα. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να συνεχίσουν την εµπλοκή µαζί του και, πάνω από όλα, µε την Τουρκία σε ρεαλιστική βάση, εάν δεν θέλουν να εισέλθει η ευρύτερη περιοχή και η ∆ύση γενικότερα σε άσχηµες περιπέτειες.

Τέλος, όσοι νοµίζουν ότι τα εθνικά συµφέροντα του ελληνικού έθνους περνούν και ωφελούνται από µια όξυνση και κατάρρευση των σχέσεων της Τουρκίας µε τις ΗΠΑ κάνουν σοβαρό λάθος και καλό θα είναι να αναλώσουν τα χρήµατα και τις προσπάθειές τους στην αµερικανική πρωτεύουσα στο να παρουσιάσουν τα οφέλη για τις ΗΠΑ από µια στήριξη της Ελλάδας. Αυτό είναι η µόνη σοβαρή εθνική στρατηγική. Οτιδήποτε άλλο είναι επικίνδυνη εθνική πλάνη.