Με αφορμή την προσπάθεια και την εκπρεφρασμένη πρόθεση του Γιώργου Καμίνη να υπενθυμίσει πως υπήρξε ο ηγέτης του ΝΑΙ, ο Απόστολος Δοξιάδης απήντησε μέσω facebook ασύμμετρα και άδειασε εντελώς τον Δήμαρχο Αθηναίων.

Για εκείνον (τον Δοξιάδη) το ΝΑΙ, που υπήρξε η φυσική πολιτική συνέχεια του κινήματος Μένουμε Ευρώπη, δεν ανήκε και δεν εκφράσθηκε από τον Καμίνη, για να το πούμε κομψά χωρίς να αναπαράγουμε την πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση του που βάλει ευθέως κατά του Δημάρχου. Ήταν πέραν και μακριά από αυτόν.

H συζήτηση της πατρότητας του ΝΑΙ, επανέρχεται συχνά στα καφέ του ακραίου ή φιλελεύθερου Κέντρου. Λογικό. Ήταν η στιγμή που η αντι- ΣΥΡΙΖΑ δεξαμενή, άρθρωσε λόγο και ενοποιήθηκε στο ερώτημα που της τέθηκε (στάση σαφώς ετεροκαθοριζόμενη αλλά καθαρή).

To NAI, αν τολμήσουμε σήμερα μια ερμηνεία του, υπήρξε στο μίνιμούμ της τότε συγκυρίας το ΝΑΙ στους όρους δημοσιονομικής και πολιτικής επιτροπείας της Ελλάδας. Δεν έχει σημασία να θυμίσουμε ή να υπογραμμίσουμε πως το ερώτημα του τότε Δημοψηφίσματος, τροποποιήθηκε μαζί με το αποτέλεσμά του.

Κι αυτό αφού, αν πούμε ειρωνικά πως ο Τσίπρας έκανε το θριαμβευτικό ΟΧΙ, ΝΑΙ, τότε παράδοξα αλλά δίκαια θα κατατάσσαμε και εκείνον στους εκφραστές του ΝΑΙ. Δεν είναι όμως έτσι. Ο Τσίπρας ηγήθηκε του ΟΧΙ. Και το τότε αποτέλεσμα ήταν ηχηρό και ηρωικό απέναντι σε παλαιοκομματικούς θεούς και μιντιακούς δαίμονες. 

Υπάρχει όμως μια άλλη πραγματικότητα για το ΝΑΙ. Που δεν συμπίπτει ούτε με την ερμηνεία Καμίνη ούτε με την άποψη Δοξιάδη.

Το ΝΑΙ ανήκε και δομήθηκε πάνω στην ραχοκοκαλιά της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή ήταν η παράταξη που το πήρε πάνω της. Μαζί και πλάι της και οι πιο ανένταχτες δυνάμεις της Δεξιάς ή της Κεντροδεξιάς, των Νικητών του Εμφυλίου, των παλιών εθνικοφρόνων αλλά και των ήπιων νοικοκυραίων που δεν θέλανε περιπέτειες.

Βέβαια με το ΝΑΙ, τάχθηκαν και δυνάμεις πέραν του κλασικού τόξου αυτού. Δυνάμεις που προσδιορίζονται κεντρώες ή και φιλελεύθερες. Το λεγόμενο Ακραίο Κέντρο στοιχήθηκε, αλλά κοινωνικά είναι στο περιθώριο και απλώς ηγεμονεύει σε μερίδα των ΜΜΕ ή των πανεπιστημίων. Ως εκεί όμως. Πάντως, αν ο Καμίνης πάει στις εκλογές του νέου φορέα με την στρατηγική να εκφράσει τις δυνάμεις του ΝΑΙ, μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Όχι μόνον για όλα τα παραπάνω αλλά και για τον παραπάνω λόγο πως το ερώτημα ενός δημοψηφίσματος - όσο κι αν φτιάχνει διαιρετική τομή την στιγμή που τίθεται- είναι ένα ερώτημα δημοψηφίσματος.