∆ιασπάσεις, αποχωρήσεις, αποσκιρτήσεις, αφανείς συµφωνίες και ασυµφωνίες: όλα αυτά συνθέτουν, δυστυχώς, το τελευταίο διάστηµα µια κάθε άλλο παρά κολακευτική εικόνα για το ελληνικό Κοινοβούλιο. Η Βουλή, τους δύο τελευταίους µήνες, αντί να διακρίνεται για την πολιτική αντιπαράθεση, τον διάλογο, τις συνθέσεις και τις αντιθέσεις για κρίσιµα πεδία πολιτικής, έχει µετατραπεί σε «δοκιµαστικό σωλήνα» πρακτικών που µόνο στην αναβάθµισή της δεν συντείνουν. Φαινόµενα αποδιοργάνωσης, που υποσκάπτουν το κύρος της. Ποια είναι τα τελευταία επεισόδια που µας αφήνουν άφωνους; Πολλά.

Πρώτα πρώτα, οι παρενέργειες από τις δραµατικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. ∆εν νοµίζω να υπάρχει αυτή τη στιγµή συµπολίτης µας που να θυµάται ότι στις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη συντριβή του, εξακολουθεί να είναι το κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Με άλλα λόγια, µιλάµε για το δεύτερο τη τάξει κόµµα, µε αυξηµένες -έστω και αποδυναµωµένες- ευθύνες στη Βουλή. Οµως οι εσωκοµµατικές συγκρούσεις, τις οποίες πυροδότησαν η έκταση της εκλογικής ήττας και η ταχύρρυθµη αλλαγή ηγεσίας, ισοπέδωσαν κάθε διάθεση αντιπολιτευτικής τακτικής του κόµµατος αυτού απέναντι στην κυβέρνηση. Το «µπες-βγες» στην κοµµατική σκηνή δεν αφήνει περιθώριο για παραγωγή πολιτικής.

Οι πρώην «τσάροι της Οικονοµίας» του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται αποσυνάγωγοι, ο Αλέξης Τσίπρας εµφανίζεται από το πουθενά, επιχειρώντας να αποτρέψει το... µοιραίο, οι πειρασµοί για περαιτέρω διαγραφές ή αποχωρήσεις µεγάλοι. Οι δραµατικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ ενισχύουν και τις φυγόκεντρες τάσεις και στα έδρανα της Βουλής, µε άγνωστη µέχρι στιγµής έκταση και έκβαση. Ηδη ο κ. Τσακαλώτος και η κ. Πέρκα δεν ανήκουν στην Κοινοβουλευτική Οµάδα του ΣΥΡΙΖΑ, µε αποτέλεσµα αυτή να απαρτίζεται πλέον από 45 βουλευτές. Μάλιστα, πριν προλάβουν να καταθέσουν επιστολές ανεξαρτητοποίησης, έσπευσε ο πρόεδρος του κόµµατος να τους κάνει την «έξωση»...

Η εικόνα του πολιτικού κατακερµατισµού εντός της Βουλής ενδέχεται να επιδεινωθεί, εφόσον υλοποιηθούν σενάρια άλλων τάσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ για αποσκιρτήσεις, που µπορεί µάλιστα να οδηγήσουν στην εµφάνιση µιας νέας Κοινοβουλευτικής Οµάδας στα αριστερά έδρανα. Στο µεταξύ, ο κ. Βίτσας, που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, υπαινίσσεται συνοµιλίες µε την κ. Κωνσταντοπούλου για κοινό σχήµα ενόψει ευρωεκλογών.

Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας τον διαψεύδει, λέγοντας ότι «ουδέποτε θα κάνω συζήτηση µε όποιους πρόδωσαν την Αριστερά, τους πολίτες και τους αγώνες για να παραµείνουν στις καρέκλες τους. Εχω συζητήσεις µε καθαρούς ανθρώπους»! Αυτά, καθώς λίγα 24ωρα πριν αποχωρούσαν από την Πλεύση Ελευθερίας της κ. Κωνσταντοπούλου η βουλευτής Αρ. Παπαϊωάννου και ο... γιος της, επίσης βουλευτής, χωρίς και αυτοί να παραδώσουν την έδρα τους στο κόµµα. Κι ενώ στα αριστερά έδρανα τα φαινόµενα κατακερµατισµού και εµπαθών αντιπαραθέσεων δεν έχουν τέλος, στην «αντίπερα όχθη» έρχεται άλλη µια εξέλιξη να ρίξει νερό στον µύλο όλων όσοι διατείνονται ότι ο θεσµός του Κοινοβουλίου περνά ακόµη µια σκληρή δοκιµασία. Πριν από λίγες µέρες ήρθη η ασυλία όλων των βουλευτών του κόµµατος των Σπαρτιατών.

Πρώτη φορά στα χρονικά εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζητά να αρθεί η ασυλία όλης της Κοινοβουλευτικής Οµάδας κόµµατος, προκειµένου να εξεταστούν ως ύποπτοι για εξαπάτηση εκλογέων στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Εγκαλούνται γιατί φέρεται να λειτούργησαν ως µανδύας των επιδιώξεων του Κασιδιάρη και άρα να εξαπάτησαν τους εκλογείς. Οι αναφορές για Greek Mafia και Don Corleone από τον πρόεδρο του κόµµατος, Β. Στίγκα, εκτός των άλλων επέφεραν ένα ισχυρό πλήγµα στο κύρος του Κοινοβουλίου. Ακόµα πιο παρανοϊκό ήταν ότι ένα 24ωρο µετά, οι... Corleone κάθονταν µονοιασµένοι στα έδρανά τους, όλα µέλι-γάλα µε τον Β. Στίγκα, που τους είχε κατηγορήσει ότι τους ποδηγετούν ξένα εξωκοινοβουλευτικά κέντρα.

Ας µη µασάµε τα λόγια µας. Για πολλοστή φορά η Βουλή εµφανίζει µια εικόνα πολυδιάσπασης, που µόνο τη λειτουργία της δεν ωφελεί. Οι φυγόκεντρες τάσεις την απορρυθµίζουν, υποβαθµίζουν τον ρόλο της. Ακόµα χειρότερα, στα µάτια της κοινής γνώµης, µε τα συµπτώµατα αυτά, απαξιώνεται ο ίδιος ο θεσµός. Ενα Κοινοβούλιο κατακερµατισµένο, φλύαρο, χωρίς κουλτούρα συνεκτικής λειτουργίας και σύνθεσης, δεν είναι απλώς ο καθρέφτης κάποιων ανεπιθύµητων συµπτωµάτων. Είναι το µέτρο απαξίωσης του ίδιου του κοινοβουλευτικού βίου.

Είναι η αποδυνάµωση του απαραίτητου κοινοβουλευτικού ελέγχου, της κριτικής στο κυβερνητικό έργο - των αυτονόητων, µε άλλα λόγια, θεσµικών λειτουργιών. Επιπλέον, εδραιώνεται στους πολίτες η πεποίθηση ότι το Κοινοβούλιο αποτελεί πεδίο επίλυσης εσωκοµµατικών λογαριασµών ή, ακόµα χειρότερα, εξωγενών παρεµβάσεων στη λειτουργία του. Πολύ ανησυχητική εξέλιξη, µετά τη δεκαετή περιπέτεια της κρίσης στη χώρα και τα οµαδικά πυρά απαξίωσης που βίωσε η Βουλή τόσο από τις περιβόητες «αντισυστηµικές δυνάµεις» όσο και από τις ακραίες επιλογές ορισµένων κοινοβουλευτικών πολιτικών οµάδων. Ούτε βεβαίως ενισχύουν τον θεσµό οι θεωρίες και πρακτικές για «αδιαµεσολάβητες» σχέσεις µε τον λαό και τα ωσαννά στη «µεταπολιτική». Υπάρχουν βεβαίως και τα κόµµατα που λειτουργούν ως αντίβαρο στις τάσεις διάβρωσης του κοινοβουλευτισµού. Αλλά αυτό δεν αναιρεί τους κινδύνους που ελλοχεύουν, από τους πολιτικούς ακροβατισµούς, τους τυχοδιωκτισµούς, τους κάθε λογής Corleone. Το πολιτικό µας σύστηµα δεν λειτουργεί σε «κενό αέρος». Συνεπώς, η εύρυθµη λειτουργία του Κοινοβουλίου είναι -πρέπει να είναι- το βαρόµετρο για τη δηµοκρατική µας υπόσταση.