Την αρχή κάνουν τα συνήθη δημοσιεύματα που προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για το τι θα εξαγγείλει ο πρωθυπουργός, τι θα απαντήσουν οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη παίρνουν τα πολιτικά κόμματα, που αρχίζουν να ξιφουλκούν για τα όσα (δεν) ειπωθούν, ένθεν και ένθεν. Κοντολογίς, η χώρα βιώνει έναν ιδιότυπο πολιτικό μύθο για εβδομάδες.


Βεβαίως, εδώ και χρόνια ελάχιστοι ασχολούνται με τη θλιβερή πραγματικότητα, ότι δηλαδή η εβδομαδιαία παράσταση στη Θεσσαλονίκη έχει απογυμνωθεί από το περιεχόμενο που προσδιορίζει το λογότυπο «ΔΕΘ»: η έκθεση έχει πάψει προ πολλού να είναι διεθνής, να παράγει «πλεόνασμα» εμπορικών συναλλαγών ή τεχνολογικών καινοτομιών, χρήσιμων για την οικονομία. Το έλλειμμα αυτό έρχονται να καλύψουν τα ιδιότυπα πολιτικά «φορτία», που απέχουν κατά πολύ από τη σκληρή πραγματικότητα.


Ας περιοριστούμε συνεπώς στο πολιτικό σκέλος της ΔΕΘ, που αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια έναν καθρέφτη των πολιτικών τάσεων και προθέσεων. Τα κόμματα που κυβέρνησαν μετά τη Μεταπολίτευση δημιούργησαν τη δική τους παράδοση: οι εκάστοτε πρωθυπουργοί δεν φείδονταν να εξαγγέλλουν μέτρα, μεγαλόπνοα σχέδια, παροχές και αναπτυξιακά σχέδια που είτε έμεναν στα χαρτιά είτε κόστιζαν πανάκριβα σε δανεισμό - πολλά από αυτά πληρώνουμε σήμερα. Για πολλά χρόνια η απλοχεριά στα έξοδα, τα ξενύχτια στα νυχτομάγαζα αποτελούσαν το απαραίτητο συμπλήρωμα μιας παρέλασης πολιτικών και δημοσιογράφων - κι όλα αυτά στο όνομα μιας επίπλαστης ευμάρειας.


Στον αντίποδα, οι καθιερωμένες διαδηλώσεις των συνδικάτων, ο αποκλεισμός της πόλης, τα επεισόδια από τους κουκουλοφόρους, τα δακρυγόνα…
Τα χρόνια των παχιών αγελάδων όμως πέρασαν, τα λεφτά σώθηκαν, οι εξαγγελίες όμως διατήρησαν μέχρι και τις μέρες μας μια αξιοθαύμαστη αντοχή. Μόλις πριν από τρία χρόνια ο νυν πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας εξήγγειλε το «θαύμα της Θεσσαλονίκης»: Μια δέσμη μέτρων, υποσχέσεων και παροχών, που αποδείχτηκε εκτός τόπου και χρόνου. Ο ίδιος αναγκάστηκε από το βήμα της Βουλής να παραδεχτεί τις αυταπάτες του για το περιλάλητο πρόγραμμα... Κι αν άλλες εποχές οι πρωθυπουργοί της χώρας -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- είχαν την άνεση να τάζουν λαγούς με πετραχήλια, ο κ. Τσίπρας διακατέχεται από την αγωνία εξαγγελίας μιας «ευχάριστης» ατζέντας. Παράλληλα, η παρουσία του στη ΔΕΘ θα γίνει με φόντο αντιφατικές διεργασίες στον παραγωγικό ιστό της Θεσσαλονίκης: από τη μια ο Οργανισμός Λιμένα της πόλης έχει εκχωρηθεί για εκμετάλλευση σε ιδιώτες, από την άλλη η κυβέρνηση προχωρεί στην κρατικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών.


Ενα ερώτημα πλανάται εδώ και αρκετά χρόνια - αλλά δεν διατυπώνεται ποτέ με σαφήνεια. Πόσο καιρό θα διατηρηθεί ακόμα στη ζωή αυτή η παράσταση; Η ΔΕΘ έχει νόημα ύπαρξης με τη σημερινή της φόρμα; Μήπως πρέπει να συζητηθεί σε βάθος ο ανασχεδιασμός της, η ευθυγράμμισή της με τις σύγχρονες τάσεις, με την αναζωπύρωση του επενδυτικού ενδιαφέροντος, με την προβολή της σύγχρονης επιχειρηματικής δράσης στη χώρα μας; Μήπως αυτό θα αναβάθμιζε και τη συνολική παρουσία της Θεσσαλονίκης στον διεθνή επενδυτικό και επιχειρηματικό χάρτη; Αλλιώς ποιο είναι το νόημα ύπαρξής της;


Κι ακόμη: Μήπως είναι καιρός τα πολιτικά κόμματα να αναθεωρήσουν ριζικά τα «γιατί» και τα «πώς» της παρουσίας τους στη ΔΕΘ; Να αφήσουν πίσω τους τούς βερμπαλισμούς, τις εικονικές πραγματικότητες, τις μεγαλοστομίες;