Η αντιπαράθεση των «Παραπολιτικών» με την πολιτική βιτρίνα του Τσίπρα, Παύλο Πολάκη, σε καμία περίπτωση δεν είναι προσωπική. Είναι βαθιά πολιτική και πολιτισμική. Από την πρώτη στιγμή που προέκυψε το συγκεκριμένο «προϊόν», επιλέξαμε να βρεθούμε μετωπικά απέναντι, γιατί θεωρούμε ότι στη σημερινή Ελλάδα δεν έχουν θέση οι λογικές που ευδοκίμησαν τη δεκαετία του ’80 είτε μέσω του αυριανισμού είτε μέσω των αείμνηστων Μένιου Κουτσόγιωργα και Βαγγέλη Γιαννόπουλου. Διαφωνήσαμε δημοσίως στη μετατροπή του δημόσιου βίου σε βόθρο. Ο Πολάκης όπως μέχρι πρότινος και ο Πάνος Καμμένος προσπάθησαν να κάνουν (πολιτική) καριέρα μέσα από τη δολοφονία χαρακτήρων και τη συνωμοσιολογία. Η περίοδος του αντιμνημονίου τούς έδωσε και χώρο και τα απαραίτητα εφόδια. Βασική αρχή της στρατηγικής τους υπήρξε η στοχοποίηση του αντιπάλου, με πεζοδρομιακές εκφράσεις και όχημά τους το Διαδίκτυο, που τους παρείχε την απόλυτη ασυδοσία στο τι θα γράψουν. Μάλιστα, τόσο με τον κ. Καμμένο όσο και με τον κ. Πολάκη συγκρουστήκαμε όταν είχαν την απόλυτη εξουσία στα χέρια τους.

Όταν εν ενεργεία υπουργοί της κυβέρνησής τους τηλεφωνούσαν σε αστυνομικούς για να μας συλλάβουν, όταν τραμπούκιζαν εισαγγελικούς λειτουργούς επειδή δεν «προχωρούσαν» την υπόθεση του ΚΕΕΛΠΝΟ και όταν από το βήμα της Βουλής απαιτούσαν την εξόντωσή μας.

Με τον «πολλά βαρύ Πολάκη» αποφασίσαμε να συγκρουστούμε όταν ήταν «εξαπτέρυγο» του τότε πρωθυπουργού και κολλητός του Κοντονή και του Παπαγγελόπουλου. Δεν τον φοβηθήκαμε ούτε λεπτό, γιατί απλώς φροντίσαμε να μάθουμε πολύ περισσότερα για τον βίο και την πολιτεία του από όσα ο ίδιος νομίζει ότι ξέρουμε. Επομένως, ό,τι κι αν γράψει, όσα κι αν πει, όσο κι αν κλάψει, όσα τραγούδια του Καζαντζίδη και της Πάολα και αν επικαλεστεί, όσες μαντινάδες κι αν ερμηνεύσει, δεν πρόκειται να μας φοβίσει. Αυτά βρίσκουν χώρο σε όσους τον αντιμετωπίζουν ως τεράστια πολιτική οντότητα και ανέχονται τα κλαψουρίσματά του, όταν έρχεται η ώρα να αντιμετωπίσει τον «αντίπαλο», τον «εχθρό», τον «κοντό», τον «άθλιο», το «κουρτακογιαννιό» επί ίσοις όροις.

Δεν ήμασταν εμείς αυτοί που κρυβόμασταν πίσω από την ασυλία, την οποία παλιά κατακεραύνωνε η υπερήφανη Αριστερά. Ο κ. Πολάκης είναι αυτός που στα δύσκολα το βάζει στα πόδια και κρύβεται πίσω από το πληκτρολόγιο. Ο,τι κι αν κάνει, όσο κι αν κρυφτεί, ο συνταγματικός νομοθέτης έχει μεριμνήσει. Ετσι όπως συμβαίνει και με τον φίλο του, τον Πάνο τον Καμμένο, αργά ή γρήγορα θα προσέλθει στο δημόσιο ταμείο για να πληρώσει τις συκοφαντίες του.

Οσο για τα υπόλοιπα επαναστατικά που γράφει άγρια μεσάνυχτα στο Facebook, περί αντριλικιών, παλληκαράδων και κουμπουροφόρων, αυτά μπορούν να πιάσουν τόπο σε αυτούς που τον χειροκροτούσαν όταν έφευγε από το λιμάνι των Σφακιών, για να πάει να αναχαιτίσει τον αμερικανικό στόλο. Εμείς θα συνεχίσουμε αδιάκοπα να βρισκόμαστε απέναντι στο τρισάθλιο πολιτικό φαινόμενο του πολακισμού, αδιαφορώντας για τις αναρτήσεις, τις απειλές, τους τραμπουκισμούς και όλα τα υπόλοιπα. Και θα το κάνουμε γιατί έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι στο τέλος κερδίζει το κράτος το παρακράτος, η κουλτούρα την υποκουλτούρα, η λογική τον παραλογισμό, η σεμνότητα τη μαγκιά και οι καλόσειροι Σφακιανοί τους κακόσειρους.