Τον υπουργό Επικρατείας, Γιώργο Γεραπετρίτη , τον γνώρισα προσφάτως και, για να ακριβολογώ, μετά τις εκλογές του 2019. Και δεν σας κρύβω ότι, χωρίς να έχω ιδίαν γνώμη, ήμουν αρνητικά διακείμενος έναντι του ανδρός. Με αυτή την άποψη πήγα (και) στο γραφείο του.

Προφανώς επηρεασμένος από την κακή φήμη που έχουν διαχρονικά οι καθηγητές που κάποια στιγμή της ζωής τους αποφασίζουν να ασχοληθούν με την πολιτική για να σώσουν τον λαό. Πλείστα τα παραδείγματα και γεμάτα από πολιτικά πτώματα καθηγητών τα πολιτικά νεκροταφεία. Θα αποφύγω να αραδιάσω ονόματα, γιατί δεν έχει απολύτως καμία αξία κάτι τέτοιο. Ενδεχομένως να ενοχλούσε το δάκτυλο ή το κάπως περίεργο στυλάκι ανθρώπων που έχουν μάθει να διδάσκουν, να γνωμοδοτούν, να δικάζουν. Δεν είχα κανέναν λόγο να μην πιστέψω ότι και ο κ. Γεραπετρίτης θα ήταν ένας ακόμη καθηγητής που επιχειρούσε να κάνει μια «δεύτερη καριέρα» ως πολιτικός.

Σε ελάχιστο χρόνο ομολογώ ότι μετέβαλα άποψη (και, πιστέψτε με, στην ηλικία που είμαι δεν ψάχνω ούτε για φίλους ούτε καταλαμβάνομαι από σύνδρομα εξουσιομανίας), αφού συνάντησα έναν κανονικό άνθρωπο. Μυαλό τετράγωνο, σκέψη καθαρή και συζήτηση με επιχειρήματα, ακόμη και εκεί που υπήρχαν διαφωνίες.

Αυτό που αποκόμισα μετά το πρώτο ραντεβού με τον σημερινό υπουργό Επικρατείας ήταν ότι επρόκειτο περί ενός χορτασμένου από επιτυχίες ανθρώπου, οι οποίες μάλιστα προήλθαν από τη δουλειά του. Κατάλαβα ότι ο μόνος λόγος που αποφάσισε να περάσει στο… γήπεδο της πολιτικής είναι γιατί πίστεψε -και εξακολουθεί να πιστεύει- στο μεταρρυθμιστικό σχέδιο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μάλιστα, έχω την αίσθηση -και σε αντίθεση με κάτι άλλους καθηγητές της πολιτικής- ότι εύκολα θα μπορούσε να επιστρέψει στη βασική του δουλειά.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Εχει ανάγκη από στήριξη ο κ. Γεραπετρίτης; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Πήρα αφορμή από το «πέσιμο» που του έγινε για μια αυτονόητη αναφορά που έκανε σχετικά με τη συζήτηση για τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Αν και καθηγητής, δηλαδή θεωρητικός, επέλεξε να μιλήσει απλά και κατανοητά. Και είπε το αυτονόητο, που προφανώς ξενίζει στ’ αυτιά ενός λαού που εκπαιδεύτηκε στο ψέμα και στη δημαγωγία. Τι είπε ουσιαστικά ο υπουργός Επικρατείας; Οτι όσες ΜΕΘ και αν φτιάξουμε, δεν πρόκειται να είναι αρκετές, αν δεν υπάρξει η απαιτούμενη πειθαρχία, που θα αποτρέπει την ανάγκη νοσηλείας σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Για ατομική ευθύνη μίλησε. Και αυτό ενόχλησε, γιατί προφανώς η πλειοψηφία θεωρεί ότι είναι προτιμότερο να υπάρχουν 5.000 ΜΕΘ από τους χαμηλούς αριθμούς υποψηφίων για εισαγωγή σε αυτές. Προφανώς δεν άρεσε ο ρεαλισμός του υπουργού.

Ομως, προέκυψε και κάτι ακόμη. Το αυτό είχε υποστηρίξει και ο πρωθυπουργός, χωρίς κανείς να τον επικρίνει. Βλέπετε, προτιμάμε τα σαμάρια, γιατί δεν θέλουμε να χαλάσουμε και τις σχέσεις μας.

Ενας λαός που λιθοβολεί κανονικούς ανθρώπους όταν επιχειρούν να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας είναι καταδικασμένος να ανέχεται Καμμένους, Πολάκηδες, Μιχαλολιάκους και Κασιδιάρηδες. Και μετά θα αναζητούμε τις αιτίες γιατί κανείς σοβαρός δεν θέλει να εμπλακεί με την πολιτική. Γιατί πολύ απλά γνωρίζει όλα αυτά!