Το Σάββατο (07/08) το βράδυ με την οικογένεια μου και φίλους, είχαμε πάει στο ιστορικό Θέρισο στα Χανια. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας είχαν προηγηθεί με φίλους βουτιές και χαμόγελα σε μια από τις παραλίες του χωριού μου. Κάπου στις 05:00 τα ξημερώματα της Κυριακής, κάτι σαν να με ξύπνησε βίαια. Ήταν ο πυρετός!. 39,2C. Πήρα ένα αντιπυρετικό και προσπάθησα να ηρεμήσω μέχρι να ξημερώσει. Από τη συμπτωματολογία κάτι μου έλεγε ότι ο Covid με είχε επισκεφτεί.  Πρωί πρωί της Κυριακής βρέθηκα στην κλινική Γαβριλακη στα Χανιά, όπου αφού υπεβλήθη σε μοριακό τεστ, διαπιστώθηκε ότι ήμουν θετικός στον κοροναϊό. Τηλεφωνικά μου δόθηκαν οδηγίες από τον γιατρό, ο οποίος προσπαθούσε παράλληλα να με στηρίξει και ψυχολογικά.

Ξεκίνησα τα καθιερωμένα. Βιταμίνες, υγρά, και μπόλικη ξεκούραση. «Αφου είσαι εμβολιασμένες μη φοβάσαι. Θα το περάσεις σαν μια απλή γρίπη...» μου έλεγαν σχεδόν μονότονα όλοι οι γιατροί που επικοινώνησα. Πράγματι από το μεσημέρι της Δευτέρας ο πυρετός άρχισε να υποχωρεί και από το απόγευμα της ίδιας ημέρας να «εξαφανίζεται». Το μόνο που έμεινε είναι η απώλεια της όσφρησης. Έχοντας βιώσει τον Covid πλέον είμαι σίγουρος για ένα πράγμα. Ότι τα εμβόλια σώζουν πραγματικά τη ζωή μας. Το βίωσα, ούτε το διάβασα, ούτε μου το είπε κάποιος τρίτος. Και αποτελεί μέγιστη επιπολαιότητα να συζητάμε ακόμη αν πρέπει να κάνουμε εμβόλιο. Πρέπει χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί είναι το μόνο φάρμακο (από τη στιγμή που δεν υπάρχει ακόμη φάρμακο).

Πλέον είμαι περισσότερο από βέβαιος ότι αν δεν είχα κάνει το εμβόλιο, θα είχα ταλαιπωρηθεί, ενδεχομένως να χρειάζονταν να νοσηλευτώ, με δεδομένο το αυξημένο ιικο φορτίο. Τώρα που εξέρχομαι αυτής της σύντομης περιπέτειας, νομίζω ότι έχω κάθε λόγο να απευθυνθώ και στους συμπατριώτες μου. Τους Κρητικούς. Σ αυτούς που αντιστέκονται χωρίς λόγο στη λογική. Σε όσους δεν πιστεύουν καν στον Κορονοιο.

Πιστέψτε με κάνετε μεγάλο λάθος που αργά η γρήγορα θα κοστίσει σε σας και τις οικογένειες σας. Δεν είναι μαγκιά να λες «όχι» στον ρεαλισμό, ούτε αποτελεί αντριλίκι να «πυροβολείς» στον αέρα για να σκοτώσεις (δήθεν) τον Covid. Μαγκιά είναι να πας οσο γρήγορα να εμβολιαστείς. Να κοιτάξεις κατάματα και λεβέντικα την πραγματικότητα. Τα υπόλοιπα οδηγούν σε μεγάλες περιπέτειες που ενδεχομένως ακόμη να μην έχεις συνειδητοποιήσει. Και μπορεί να πιστεύεις στην τύχη ή στις πιθανότητες. Όμως και γι αυτό σου έχω απάντηση. Την Κυριακή διαγνώστηκα θετικός στον Κορονοιο. Δυο μέρες αφότου είχα διαγνωστεί θετικός, διαπιστώθηκε ότι και ο 75 χρόνος πατέρας μου, είχε «προσβληθεί» από το ιό.. Το γεγονός ότι διαχρονικά αντιμετωπίζει αναπνευστικά (και όχι μόνο προβλήματα) τον οδήγησε στο νοσοκομείο. Αν εξαιρέσει κάνεις το 37,6 πυρετό που έκανε την Τρίτη, κανένα άλλο σύμπτωμα.

Μια μέρα όμως αργότερα, την Τετάρτη ήρθε η σειρά της 70χρονης μάνας μου. Ο αυξημένος διαβήτης σε συνδυασμό με το ιικο φορτίο την οδήγησαν στον νοσοκομείο. Δυο μέρες πυρετό, λίγη υποστήριξη οξυγόνο και τέλος. Τα γεγονότα δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Είμαι σιγουρος ότι αν δεν είχαμε εμβολιαστεί ότι σήμερα ενδεχομένως να μην μπορούσα να παραθέσω ως παραθέτω το γεγονότα. Γι αυτό λοιπόν το εμβόλιο είναι μόνος δρόμος. Δεν είναι η λογική και η απελευθέρωση. Είναι η ίδια η ΖΩΗ. Ο κοροναϊός δεν είναι πλάκα και σίγουρα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με μαγκιές, ούτε με κούπες, ούτε φυσικά με ανευθυνότητα. Όλα αυτά αποτελούν αντενδειξεις και οι αντενδείξεις οδηγούν με την σειρά τους σε εντατικές και σοβαρά προβλήματα. Στη Κρήτη που «κόλλησα» τον κοροναϊό, δυστυχώς σε μια μεγάλη μερίδα κόσμου, κυριαρχεί η μαγκιά. Και είναι ωραία, όσο είναι τσάμπα. Ωστόσο οι πιθανότητες να μην την πληρώσουμε ακριβά είναι απειροελάχιστες. Εκτός κι αν κάνουμε αυτό που ΠΡΕΠΕΙ. Να εμβολιαστούμε.

Υ.Γ.: Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον γιατρό Ηλία Γαβριλακη, για την βοήθεια και την αμέριστη συμπαράσταση του. Ένας εξαιρετικός παλιός γιατρός. Μα κυρίως ένας μοναδικός άνθρωπος. Ευχαριστώ τη διοίκηση του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων, τον διοικητή κ. Μπεα και τον υποδιοικητή κ. Μπολωτη. Και φυσικά την γιατρό κ. Ειρήνη Λαγουδάκη, για τις φροντίδα, την αμεσότητα και τον επαγγελματικό ζήλο που επιδεικνύει κάτω πρωτόγνωρες υγειονομικές συνθήκες.

Υ.Γ.: Η εικόνα με την σύζυγο μου να αφήνει διαδοχικά του γονείς μου, σε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο νοσοκομείο Χανιων και να φεύγει, είναι μια δύσκολη (και συνάμα πρωτόγνωρη) εικόνα. Πιστέψτε με όμως ότι το δυσκολότερο είναι να πείσεις τους δυο ηλικιωμένους γονείς σου, ότι θα βγουν νικητές, απ αυτή την περιπέτεια.