Eσπευσαν οι βουλευτές, τα στελέχη, κυρίως όμως τα επώνυμα και ανώνυμα «τρολ» του ΣΥΡΙΖΑ να αποθεώσουν στα social media την Ολλανδή δημοσιογράφο Iνγκεμποργκ Μπέουχελ, που με περίσσιο θράσος και ακόμα μεγαλύτερη αγένεια προσπάθησε να κάνει το μαύρο άσπρο σε σχέση με το Μεταναστευτικό, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που έλαβε χώρα μετά τη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ολλανδό ομόλογό του, Μαρκ Ρούτε.

Ο Ελληνας πρωθυπουργός, ευρισκόμενος μπροστά σε μια αγενή δημοσιογράφο, όρθωσε ανάστημα, δεν αιφνιδιάστηκε και απάντησε καθαρά σε μια τοποθέτηση που βαφτίστηκε ερώτηση.

Οσοι διαθέτουν στοιχειώδη εμπειρία κατάλαβαν ότι επρόκειτο περί μιας καλά στημένης παράστασης. Και όσοι δεν το κατάλαβαν την ώρα που εκτυλισσόταν η παράσταση το εμπέδωσαν και με το παραπάνω λίγο αργότερα, βλέποντας τις «αυθόρμητες» εκδηλώσεις συμπαράστασης στο πρόσωπο ενός Ολλανδού Πολάκη.

Στον βωμό, λοιπόν, της ελευθεροτυπίας και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, άρχισαν να μας λένε πόσο καλό κάνουν στον δημόσιο διάλογο οι άναρθρες κραυγές και οι λογικές του αυριανισμού.

Κάπως έτσι και μέσα σε ελάχιστα λεπτά της ώρας, η Ολλανδή δημοσιογράφος πήρε τη θέση που κατέχουν (επάξια) επί χρόνια ο Καμμένος, ο Πολάκης και ο Καρτερός. Εγινε πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση, γιατί απλώς συμπεριφέρθηκε με αγένεια απέναντι σε δύο Ευρωπαίους ηγέτες, κουβαλώντας μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου όσα σκουπίδια είχε μαζέψει ώρες νωρίτερα από το Διαδίκτυο.

Αρκεί ένα βρίσιμο στον Μητσοτάκη για να «υιοθετηθεί» κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ουσία δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Ούτε η στρατηγική ούτε οι προτάσεις. Πάνω απ’ όλα είναι η λάσπη και οι τραμπούκικες συμπεριφορές.

Επί των ημερών της ηγεσίας του Αλέξη Τσίπρα, λαμβάνουν παράσημα όσοι βρίζουν με συνέπεια τον πρωθυπουργό και την οικογένειά του. Ολα τα υπόλοιπα δεν ενδιαφέρουν, γιατί απλώς δεν εξιτάρουν τα «τρολ» και δεν προκαλούν τα πλήθη των social media. Ωστόσο, αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο τέως πρωθυπουργός είναι ότι πλέον η κοινωνία κινείται (και αυτό φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού) σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αποδοκιμάζει και την Μπέουχελ και τον Καρτερό και τον Πολάκη και τον Καμμένο. Ο κανονικός κόσμος συνομιλεί με τον ρεαλισμό και απεχθάνεται τη συνωμοσιολογία των ψεκασμένων.

Η πλειονότητα της κοινωνίας αποφεύγει τους καυγάδες και τις διάφορες θεωρίες περί πρακτόρων, που μετά την αποχώρηση από το Μαξίμου δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουν από το να παρακολουθήσουν πού θα πάει η Ολλανδή δημοσιογράφος μετά την αποτυχημένη παράσταση που έδωσε. Ο μόνος που παρακολουθεί, και μάλιστα στενά, τους υβριστές του Μητσοτάκη είναι αποδεδειγμένα ο κ. Τσίπρας.

Ο άνθρωπος που ονειρεύεται να κληρονομήσει την εκλογική πελατεία της Προοδευτικής Παράταξης, εκπροσωπώντας το μετριοπαθές, κυλιέται στις λάσπες άλλοτε του Πολάκη και άλλοτε της Μπέουχελ και του Καρτερού.

Το συμπέρασμα; Ακόμη και ένας Τούρκος δημοσιογράφος να βγει και να κουνήσει το δάκτυλο στον πρωθυπουργό, θα αποθεωθεί, αρκεί να αισθάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ ότι «την είπε στον Μητσοτάκη».