Η απόφαση του Γρηγόρη Δημητριάδη ν α υποβάλει χωρίς δεύτερες σκέψεις την παραίτηση του στο πρωθυπουργό, αποτελεί πράξη πολιτικής γενναιότητας.

Ο επί χρόνια στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη αντί να επιλέξει τον εύκολο δρόμο, κρυπτόμενος πίσω από την ισχύ της καρέκλας του, προτίμησε τον δύσκολο (και ασυνήθιστο για τους πολιτικούς) δρόμο της παραίτησης. Και το έκανε χωρίς δεύτερες σκέψεις γιατί δεν ήθελε στην περίοδο της απόλυτης πολιτικής τοξικότητας, να αποτελεί την αιτία για να «χτυπηθεί» η κυβερνητική ομάδα.

Ο Δημητριάδης έκανε κάτι ασυνήθιστο. Αυτό που για τους περισσότερους στην πολιτική, δεν περνά ούτε καν από το μυαλό τους. Όμως αυτή είναι και η διαφορά της διακυβέρνησης Μητσοτάκη από τα όσα έχουμε ζήσει τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Ο στενός συνεργάτης του Μητσοτάκη όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι ήταν ο πρώτος και βασικός στόχος της αντιπολίτευσης, έκρινε σκόπιμο να αναλάβει ακόμη και την ευθύνη που δεν του αναλογούσε. Πόσο πιο έντιμη και παλικαρίσια συμπεριφορά θα μπορούσε να υπάρξει; Αυτό άλλωστε είναι που ενοχλεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η γενναιότητα της πράξης.

Τα υπόλοιπα είναι για να γίνεται κουβέντα και για να τροφοδοτείται η τοξικότητα στον δημόσιο βίο. Αυτά που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στους πολίτες. Απεναντίας η παραίτηση του Δημητριάδη, δείχνει ότι κάποιοι (έστω και λίγοι) διαθέτουν το ψυχικό σθένος μα κυρίως την λεβεντιά να εγκαταλείψουν την καρέκλα τους, προτάσσοντας πέρα και πάνω απ όλα το συμφέρον του τόπου και της ομάδας που διαχειρίζεται τις τύχες του.