∆ιαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων και παρακολουθώ µε εξαιρετικά µεγάλο ενδιαφέρον και τους εκ των υστέρων προφήτες, που οµολογώ ότι εµφανίστηκαν σχετικά εγκαίρως, αφού από το µεσηµέρι της Κυριακής άρχισαν να επισηµαίνουν το γνωστό: «Εµείς τα λέγαµε, αλλά δεν µας άκουγαν» και κάτι άλλα συναρπαστικά, που θα χρησιµεύσουν στις παραστάσεις του καλοκαιριού. ∆εν σας κρύβω ότι απολαµβάνω και πολλούς του σιναφιού µας, που έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα για να κρατήσουν στην πολιτική ζωή τον Τσίπρα, ανακαλύπτοντας µέχρι κι αυτή τη φοβερή και τροµερή δηµοσκόπηση της Euroactiv, που πέντε µέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες «έδειχνε» µια διαφορά ανάµεσα στη Ν.∆. και τον ΣΥΡΙΖΑ «στήθος µε στήθος».

Ολα αυτά έχουν ελάχιστη σηµασία από τη στιγµή που έχει καταγραφεί και η στάση τους, αλλά και η ετυµηγορία του ελληνικού λαού, που ήταν, είναι και θα εξακολουθήσει να είναι κυρίαρχη. Παρακολουθώντας τη µετεκλογική συζήτηση των κάθε λογής αµπελοφιλοσόφων της Αριστεράς, αβίαστα καταλήγει κανείς στο συµπέρασµα ότι παραµένουν στον κόσµο τους και δεν κατάλαβαν απολύτως τίποτα από το µήνυµα που τους έστειλαν το βράδυ της περασµένης Κυριακής οι πολίτες. Ενα απολύτως καθαρό µήνυµα, που συνδέεται µε την επιστροφή της ελληνικής κοινωνίας πρωτίστως στο αυτονόητο και τον ρεαλισµό και δευτερευόντως στην πολιτική κανονικότητα.

Αν κανείς είχε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τις τάσεις της κοινής γνώµης κατά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, είναι βέβαιο ότι δεν θα εκπλησσόταν (και τόσο πολύ) από το εκλογικό αποτέλεσµα. Απεναντίας, θα είχε καταλάβει ότι µετά τις τρέλες των αντιµνηµονίων, τα «ψεκασµένα» συνθήµατα και τους ανέξοδους ακτιβισµούς ο κόσµος επιζητούσε ηρεµία και, κυρίως, σταθερότητα. Αυτό ακριβώς ψήφισε. Από τη µία έβλεπε το «τρελάδικο» των Πολάκηδων και από την άλλη τον σοβαρό και µεθοδικό Μητσοτάκη, που διέθετε σχέδιο και όραµα για το µέλλον της χώρας.

Εκείνο που δεν µπόρεσαν να καταλάβουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η εποχή της πλατείας ανήκει στο µακρινό 2014-2015. Τότε που ο κόσµος είχε θυµό και οι αγανακτισµένοι είχαν συγκροτήσει κανονικό κίνηµα. Αν και όλα αυτά έχουν τελειώσει από το ’19, ο αρχηγός και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επέµεναν στην ίδια συνταγή. Οι πολίτες όµως, που είναι οι πρώτοι αποδέκτες και του καλού και του άσχηµου, αντιλαµβάνονταν την αλλαγή στη ζωή τους και κυρίως στην τσέπη τους! 

Επί της ουσίας, ο κ. Τσίπρας ακολούθησε µια στρατηγική που επιεικώς µπορεί να χαρακτηριστεί εκτός πραγµατικότητας. Γιατί, αν θέλουµε να είµαστε ρεαλιστές, ουδείς µπορεί να αµφισβητήσει (αυτό άλλωστε φάνηκε και από την ετυµηγορία του κόσµου) ότι τα πράγµατα για τον κάθε πολίτη τούτης της χώρας είναι πολύ καλύτερα από το ’19. Μπροστά σε αυτή την κανονικότητα και µε τους πολίτες να επιζητούν σταθερότητα σε όλα τα επίπεδα, ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε προς µια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Προσπάθησε να πείσει τον κόσµο ότι η πραγµατικότητα που βιώνει είναι εικονική και ότι τα όσα έχουν γίνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια αποτελούν ουτοπία. Και κάπου εκεί ήρθε το «Βατερλώ» και ο απόλυτος εκλογικός διασυρµός.

Οµως, επειδή πρέπει να βλέπουµε όσο πιο ψύχραιµα γίνεται την πραγµατικότητα, θεωρώ ότι, ακόµη και να ήθελε ο κ. Τσίπρας, µάλλον δεν µπορεί να σκεφτεί θετικά. Να καταθέσει ρεαλιστικό σχέδιο διακυβέρνησης. Και δεν µπορεί, γιατί ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως «καταληψίας» και τη συνέχισε ως ηγέτης του κάθε «αντί». Αυτό πρακτικά σηµαίνει ότι δεν µπορεί να αλλάξει αυτό που είναι και σίγουρα αδυνατεί να λειτουργήσει σε ένα κανονικό πολιτικό περιβάλλον.

Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 27/5