Παρακολουθώντας κανείς τα όσα εκτυλίσσονται µετά την αποχώρηση Τσίπρα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, είναι βέβαιο ότι οδηγείται στις παλιές, καλές εποχές της Κουµουνδούρου , τότε που η Ανανεωτική Αριστερά αναζητούσε κάθε λίγο και λιγάκι νέα ηγεσία και πάλευε µε το όριο του 3% για να εισέλθει στη Βουλή.

Η κρίση των µνηµονίων σε συνδυασµό µε το λαϊκίστικο ταλέντο του πρώην αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ στάθηκαν αφορµή προκειµένου να αλλάξει πίστα το κόµµα και, από κόµµα διαµαρτυρίας, να µετατραπεί σε ελάχιστο χρόνο σε πολιτικό οργανισµό εξουσίας. Κατά κοινή παραδοχή, στην αλλαγή της… πίστας καταλυτικό ρόλο έπαιξε το ηγετικό προφίλ του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, εκτός όλων των άλλων, κατάφερε µε απόλυτη επιτυχία να µετατρέψει εαυτόν σε συνεκτικό (εσωκοµµατικό) κρίκο. Ηταν τόσο µεγάλη η προσδοκία που είχε καλλιεργηθεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που ακόµα και το καλοκαίρι του 2015, µετά την αξέχαστη κωλοτούµπα, όπου το «όχι» του δηµοψηφίσµατος έγινε «ναι», οι αποχωρήσεις πλειάδας στελεχών ουδόλως επηρέασαν τη δυναµική που είχε αναπτυχθεί.

Ο Τσίπρας, µέχρι και την ηµέρα που αποφάσισε, µε βαριά καρδιά, να εγκαταλείψει την καρέκλα του αρχηγού, δεν είχε κανέναν αντίπαλο, πέραν του εµµονικού εαυτού του, που τον οδήγησε σε απανωτές εκλογικές ήττες. Παρά τα λάθη του, ακόµα και άσπονδοι εσωκοµµατικοί του αντίπαλοι παραδέχονται την ικανότητα που επέδειξε ως αρχηγός να κρατήσει ενωµένο επί χρόνια το κόµµα που στο πολιτικό του DNA κυριαρχούσε ο «ιός της διάσπασης».

Με την αποχώρηση του τέως ηγέτη της, η Αριστερά νοµοτελειακά επιστρέφει στον… εαυτό της. Οι τάσεις απέκτησαν εκ νέου ρόλο, ενώ όσοι έχουν ιστορικά µετοχές θεωρούν ότι δικαιούνται να επιβάλουν τους όρους του παιχνιδιού. Η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη, ενός άγνωστου µέχρι πρότινος στους «Φίληδες», στους «Σκουρλέτηδες» και σε όλους όσοι µάχονται για να επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ στο 3%, στάθηκε αφορµή για να αναδειχθούν οι διαχρονικές παθογένειες της «γκρινιάρας Αριστεράς». Εχοντας εισέλθει στην τελική ευθεία των εκλογών για την ανάδειξη του διαδόχου του Τσίπρα, εκείνο που κανείς µπορεί να εκτιµήσει µε µέγιστη ασφάλεια είναι ότι την εποµένη της εσωκοµµατικής διαδικασίας ο ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει να µετρά αντίστροφα για τη νέα του διάσπαση.

Και αυτό δεν χρειάζεται να έχει κανείς βαθιά γνώση των πραγµάτων για να το αντιληφθεί. Αρκεί να διαβάσει τις αναρτήσεις του Πολάκη και τις δηµόσιες δηλώσεις σειράς στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, πικραµένων και µη, που, έπειτα από πολλά χρόνια εσωκοµµατικής καταπίεσης, βρήκαν και πάλι ρόλο για να πρωταγωνιστήσουν εσωκοµµατικά. Επειδή οι αριστεροί, όπως έλεγε και ο αείµνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, συνωµοτούν µεγαλοφώνως, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει πώς θα εξελιχθούν τα πράγµατα την εποµένη της εκλογής νέου αρχηγού. Αλλωστε, ουδείς πρέπει να παραβλέπει ότι ένα επιπλέον στοιχείο που θα ενθαρρύνει τη διάσπαση είναι και η χαλαρή ψήφος των ευρωεκλογών.

Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα είναι ένα καράβι χωρίς καπετάνιο και, κυρίως, χωρίς προορισµό.

Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 2/9