Από την ηµέρα που ανέλαβε τα ηνία της Ν.∆. ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατέστησε σαφές ακόµη και στους πολιτικά αδαείς ότι έχει ως πρώτιστο µέληµα να ανοίξει το κόµµα κυρίως προς τον χώρο του Κέντρου.

Στο πλαίσιο αυτό, πέραν των πολιτικών που υλοποίησε κατά τη διάρκεια της πρώτης κυβερνητικής θητείας, προσπάθησε (και το κατάφερε) να εντάξει στη Ν.∆. πολλά στελέχη που προέρχονταν από τον χώρο της Κεντροαριστεράς. «Ψώνισε από το πάνω ράφι», έλεγαν όσοι γνώριζαν την ανθρωπογεωγραφία, αλλά κυρίως την προσφορά συγκεκριµένων στελεχών (µη προερχόµενων από τους κόλπους της Ν.∆.) στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η επιτυχία των τεσσάρων ετών φαίνεται ότι υπήρξε οδηγός και για τη συνέχεια. Κάπως έτσι, ο σηµερινός πρωθυπουργός φρόντισε κατά τη διάρκεια των (δύο) πρόσφατων εκλογικών αναµετρήσεων να απευθυνθεί στο πολιτικό Κέντρο, προσπάθεια που στέφθηκε µε απόλυτη επιτυχία, αν δει κανείς το εκλογικό αποτέλεσµα.

Σε πολλές περιπτώσεις η εκλογική επιτυχία µετατρέπεται και σε παγίδα για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της. Βλέποντας πλέον από µια σχετική απόσταση τα δεδοµένα και έχοντας αποµακρυνθεί από τον εκλογικό χρόνο, εκείνο που µπορεί µετά µεγάλης βεβαιότητας να επισηµάνει κανείς είναι ότι οι πρώτοι µήνες της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη αναδεικνύουν µια πολιτική θολούρα. Οι βασικές δοµές δεν λειτουργούν, ενώ όλα στο τέλος φτάνουν στο Μέγαρο Μαξίµου. Και δεν είναι δυνατόν σε κάθε κρίση, είτε αυτή αφορά πυρκαγιές είτε πληµµύρες, να καλείται ο πρωθυπουργός να κάνει τη δουλειά του υπουργού του.

Ωστόσο, η τελευταία κρίση ανέδειξε κυρίως τις αδυναµίες ενός κράτους που δεν µπορεί να αντεπεξέλθει στα στοιχειώδη. Την ώρα που ο Μητσοτάκης επιχειρεί το άνοιγµα στο Κέντρο, ένα τυχαίο γεγονός είναι ικανό να ανατρέψει τα πάντα. Κυρίως όµως δίνει χώρο στο ακροδεξιό αφήγηµα των Κασιδιάρηδων, οι οποίοι σχεδόν µονότονα αναφέρονται στο κράτος που αδυνατεί να δώσει λύσεις στα στοιχειώδη. Τα ανοίγµατα στο Κέντρο και στους δικαιωµατιστές ανοίγουν διάπλατα τον δρόµο για την εκτίναξη της Ακροδεξιάς και στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο πρώτος ορατός κίνδυνος για τον Μητσοτάκη: Με την πολιτική του να ενισχύσει ακόµη περισσότερο τα άκρα.

Υπάρχει όµως και ένας δεύτερος, που συνδέεται µε την εµφάνιση Κασσελάκη στον δηµόσιο βίο. Ο πρωθυπουργός έσπευσε να υιοθετήσει µια ατζέντα που δεν είχε καµία ιδεολογική σχέση µε τη Ν.∆. Χαρακτηριστικότερο παράδειγµα ήταν η σκέψη που έκανε για τον γάµο των οµόφυλων ζευγαριών.

Την ώρα που ο κεντροδεξιός Μητσοτάκης προσπαθεί να µιλήσει στην κοινότητα των δικαιωµατιστών, προκύπτει ένας παίκτης που προέρχεται από τα σπλάχνα αυτών των οµάδων. Εδώ υπάρχει ένας σοβαρός κίνδυνος: Από τη µια, να χάσει ακόµη περισσότερες δυνάµεις προς τα δεξιά και, από την άλλη, να έρθει ο Κασσελάκης και να πάρει τον κόσµο που τα τελευταία χρόνια ψήφισε Ν.∆. γιατί πίστεψε ότι ο Μητσοτάκης µπορεί να υλοποιήσει µια σειρά από αιτήµατα που έχουν οι δικαιωµατιστές.

Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 9/9