Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου απέχουν ήδη δύο μήνες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., μετά από διακυβέρνηση δύο μηνών, έχει φέρει τη χώρα και πάλι στην αύξηση της ανεργίας και στην ύφεση, ενώ διακινδυνεύει ήδη τα δημοσιονομικά πλεονάσματα που κατέγραφαν οι οικονομικοί δείκτες και είχαν αποδεχτεί ακόμη και οι δανειστές μας. Η τραπεζική σταθερότητα αμφισβητείται, οι επενδύσεις σταμάτησαν, η αγορά έχει παγώσει, ακόμη και η πληρωμή μισθών και συντάξεων έχει καταστεί ζητούμενο, ενώ τα σενάρια περί χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ αποτελούν καθημερινότητα. Η «μαχητική» διαπραγμάτευση μόνο δεινά έχει επισωρεύσει, ενώ ταυτόχρονα μνημόνια, τρόικα και τεχνικά κλιμάκια παραμένουν παρόντα και επίκαιρα όσο ποτέ – ή, μάλλον, όσο πάντοτε τα τελευταία χρόνια.

Η Βουλή αποτελεί θέατρο προσωπικών φιλοδοξιών μιας προέδρου με ψευδαισθήσεις μεγαλείου, ενώ το «πρώτη φορά Αριστερά» μεταφράστηκε «σε πρώτη φορά 12% για νομοθετικές ρυθμίσεις υπέρ των πελατών μας». Ισως χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι το πολίτευμα της Ελλάδας είναι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Και για να λειτουργήσει το πολίτευμα, χρειάζεται, ως δομικό του στοιχείο, αξιωματική αντιπολίτευση. Οχι ως πολυτέλεια, όχι ως μια παραχώρηση, αλλά ως δομικό του στοιχείο, ως στοιχείο που χωρίς αυτό δεν υπάρχει Δημοκρατία.

Η «Νέα Δημοκρατία» έχασε τις εκλογές, αλλά ο λαός που την αποδοκίμασε ως κυβέρνηση, την όρισε αξιωματική αντιπολίτευση. Λοιπόν, είναι ώρα να ασκήσει τα καθήκοντά της. Τόσο όσοι ψήφισαν «Νέα Δημοκρατία» όσο και όσοι δεν ψήφισαν χρειάζονται, ζητούν, απαιτούν μια μαχητική, ισχυρή, υπεύθυνη, προγραμματική και ιδεολογική αντιπολίτευση. Δεν τη χρειάζονται του χρόνου, κάποτε. Τη χρειάζονται τώρα. Αυτός, άλλωστε, είναι πλέον ο θεσμικός ρόλος της. Και πράγματι τη χρειάζονται υπεύθυνη, αρκεί πίσω από την υπευθυνότητα να μην κρύβεται μία ενοχική και λιπόψυχη Δεξιά, που σχεδόν κλαψουρίζει γιατί έχασε τις εκλογές και είναι έτοιμη να δώσει γην και ύδωρ σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς που δεν μπορεί να διεκπεραιώσει στοιχειωδώς την κυβερνητική λειτουργία. Να μην κρύβεται μια ενδοτική, αριστερολάγνα πολιτική, αλλά μια παράταξη με αυτοπεποίθηση, κουράγιο και δυναμισμό. Κυρίως, μια παράταξη σε επαφή με τον λαό της πατριωτικής και φιλελεύθερης παράταξης.

Και την αντιπολίτευση τη χρειάζονται μαχητική, εντός και εκτός Κοινοβουλίου, όχι μόνο για να υπερασπιστεί τα πεπραγμένα της όταν πρέπει, όχι μόνο για να κάνει την αυτοκριτική της όταν πρέπει, αλλά κυρίως για να προτείνει δρόμους για την ευημερία του λαού, να παρουσιάσει εναλλακτικά σχέδια και να συγκρουστεί με τους λαϊκιστές και τους αριστεριστές που κυβερνούν. Η ηγεσία της Ν.Δ. οφείλει να «ανακαλύψει» ένα νέο αφήγημα, που θα δίνει ελπίδα και προοπτική.

Σε τελική ανάλυση, η κοινωνία θέλει τον πρόεδρο της Ν.Δ. παρόντα και ισχυρό σε όλες τις μάχες και, κυρίως, στη Βουλή. Εκεί όπου, όπως όλα δείχνουν, θα δοθούν οι μεγάλες μάχες. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. επέλεξε να παραμείνει στο αξίωμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εμείς διαφωνήσαμε και διαφωνούμε. Επρεπε να ανοίξει τον δρόμο. Ομως, ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε να παραμείνει. Τώρα πρέπει να κάνει τη δουλειά του. Φτάνουν οι συναινέσεις και οι ψευτο-υπευθυνότητες. Η παράταξη της Ελευθερίας, η πατριωτική παράταξη, έχει φωνή και πρέπει να ακούγεται δυνατά. Και να υπερασπίζεται τον αξιακό της κώδικα, το νέο της πρόγραμμα, τους αγωνιστές της παράταξης. Δυναμικά. Μαχητικά. Τώρα.