Αδιαμφισβήτητα, ζούμε μια εποχή με πρωτόγνωρες εξελίξεις. Μια εποχή που ιδέες και κόμματα δοκιμάζονται και πρόσωπα απαξιώνονται. Η Κεντροαριστερά ζει τα τελευταία στάδια του μετασχηματισμού της. Οι προσπάθειες στο ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜ.ΑΡ. και τα υπόλοιπα σχήματα δεν τελεσφόρησαν, με τον Αλέξη Τσίπρα να είναι σήμερα ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος στην πολιτική πραγματικότητα αριστερότερα του Κέντρου. Το αν θα τολμήσει το βήμα προς τη σοσιαλδημοκρατία κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά, ωστόσο παραμένει ο μοναδικός που μπορεί να καθορίσει με τις κινήσεις του τις εξελίξεις.

Στην αντίπερα όχθη, η Κεντροδεξιά είναι εγκλωβισμένη. Με τη φόρτιση των μνημονίων, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, αλλά και κυρίως τη ρετσινιά της συμπόρευσης με το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ. δείχνει να μην μπορεί να αναπτύξει δυναμική. Δείχνει ένα κόμμα που έχει μείνει από δυνάμεις, μη μπορώντας να κερδίσει ούτε μία καινούργια θετική ψήφο. Το χειρότερο σενάριο, μάλιστα, για τη «γαλάζια» παράταξη θα είναι όντως ο Αλέξης Τσίπρας να κάνει το άλμα προς τη σοσιαλδημοκρατία, ξεκινώντας να εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις. Τότε, το κομματικό δυναμικό της Συγγρού θα πάθει βραχυκύκλωμα. Αυτοί που την περίοδο της διακυβέρνησης του Αντ. Σαμαρά δεν τόλμησαν αλλαγές θα βλέπουν ένα κόμμα της Αριστεράς να εφαρμόζει φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, ενώ το συντηρητικό κομμάτι της ηγετικής ομάδας θα επιμένει για αντιμνημονιακό-λαϊκίστικο αγώνα, κάτι που νομοτελειακά θα οδηγήσει ξανά σε ποσοστά της τάξεως του 18% και ρήγματα με τους Ευρωπαίους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι τα πρόσωπα. Ολοι αυτοί που κυβέρνησαν την τελευταία δεκαετία και είναι ταυτισμένοι με τα Μνημόνια. Αυτοί που ο μέσος Ελληνας θυμάται ότι ήταν στις υπουργικές καρέκλες, όταν δημιουργήθηκαν τα ελλείμματα ή όταν του έκοψαν τη σύνταξη, όταν τον απέλυσαν από τη δουλειά κ.ο.κ. Αυτούς, λοιπόν, δεν πρόκειται ποτέ να τους ψηφίσει, όσο και αν αντιλαμβάνεται την «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ. Και σίγουρα δεν πρόκειται να ψηφίσει κανέναν από εκείνους που σήμερα παραμένουν εγκλωβισμένοι σε έναν ξύλινο, παλαιοκομματικό λόγο, μη έχοντας καμία επαφή με την κοινωνία. Που επιμένουν να μιλούν για success stories και προτείνουν πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με όσα βιώνουν οι πολίτες. Ας μην έχει κανείς την ψευδαίσθηση, λοιπόν, ότι ο κόσμος θα ξεχάσει όσα έκανε η Ν.Δ. τα τελευταία χρόνια. Ούτε ότι θα αγνοήσει τον παλαιοκομματισμό που βγάζουν στα πάνελ οι πενηντάρηδες και οι εξηντάρηδες της αντιπολίτευσης, επειδή ο Αλ. Τσίπρας ήταν και αυτός κάποτε αντιμνημονιακός.

Και επιπλέον, πέρα από τα πολιτικά... Για πόσο το κόμμα που λέγεται Νέα Δημοκρατία θα μπορεί να λειτουργεί; Με 180 εκατ. ευρώ χρέη, με ήδη έξι μήνες απλήρωτους τους 250 αορίστου χρόνου μόνιμους υπαλλήλους και την κρατική χρηματοδότηση δεσμευμένη από τις τράπεζες... πόσο μακριά πιστεύει κανείς ότι βρίσκεται το «λουκέτο» και το βίαιο τέλος;

Εκτός από τα διαχειριστικά, όμως, και με μοναδικό γνώμονα το πώς θα μπορέσει η παράταξη αυτή να γίνει ξανά πρωτοπόρα, χρειάζονται ριζοσπαστικές κινήσεις, που θα ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό. Κατά τη γνώμη μου, η μοναδική κίνηση που θα δώσει προοπτική στην Κεντροδεξιά είναι η αυτοδιάλυση της Ν.Δ. Κάτι τέτοιο θα απελευθερώσει δυνάμεις, θα στείλει σε συνταξιοδότηση όλους εκείνους που σήμερα προκαλούν απέχθεια στον κόσμο, όντας 20-30 χρόνια στην πολιτική, και θα αφήσει χώρο σε νέους δίχως κομματικό ιδρυματισμό -που ζουν σαν κανονικοί άνθρωποι- να μπουν στην πολιτική.

Προφανώς, αυτό θα έχει κόστος. Για 1-2 χρόνια θα υπάρξει πολυδιάσπαση, θα υπάρχουν πολλές μικρές, σκόρπιες πολιτικές κινήσεις ή σχηματισμοί με ιδεολογικά χαρακτηριστικά και ενδεχομένως ο χώρος να κοπεί στα δύο ή στα τρία. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Οι κινήσεις αυτές θα ωριμάσουν, θα υπάρξει κοσκίνισμα στελεχών, μιας και οι παλαιοκομματικοί δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν το νέο, και, προϊόντος του χρόνου, η Κεντροδεξιά θα αποκτήσει ξανά σύγχρονο και οραματικό λόγο. Κάτι που σήμερα απουσιάζει παντελώς. Και να είστε σίγουροι πως μέσα από αυτή τη διαδικασία θα βρεθεί και το πρόσωπο που στο τέλος θα ενώσει ξανά όλα τα κομμάτια και θα φτιάξει τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη της νέας εποχής. Μια παράταξη που θα αποτελείται από όλα τα ρεύματα του κεντροδεξιού πολιτικού σκηνικού. Φιλελεύθερους, συντηρητικούς, λαϊκοδεξιούς, κεντρώους...

Σίγουρα, μια τέτοια προοπτική χαλάει πολλούς, οι οποίοι προτιμούν σήμερα να παρασιτούν για να εξασφαλίσουν καμιά καρέκλα, από το να θυσιαστούν προκειμένου ο χώρος να αναπνεύσει ξανά. Πάντα θα υπάρχουν αντιδράσεις. Μπροστά, όμως, στον κίνδυνο ο Αλ. Τσίπρας να εξασφαλίσει άλλη μία τετραετία και η Κεντροδεξιά να χάσει το τρένο για μια ολόκληρη δεκαετία, χρειάζεται ψυχή. Θα τολμήσει κανείς;