Οποιος παρακολουθεί το τελευταίο διάστημα τον επικοινωνιακό κατήφορο της Νέας Δημοκρατίας και της διαδικασίας διαδοχής στο άλλοτε κραταιό κεντροδεξιό κόμμα θα έχει ήδη διαπιστώσει πως το μέλλον για την παράταξη κάθε άλλο παρά ευοίωνο μπορεί να είναι. Το λέω αυτό καθώς το κουαρτέτο των υποψήφιων αρχηγών έχει επιδοθεί σε μια μάχη εντυπώσεων και επικοινωνιακού μεγαλοϊδεατισμού, η οποία δεν έχει καμία συνάρτηση με την πραγματική κατάσταση της χώρας και του κόμματος που εκείνοι εκπροσωπούν.

Η πραγματικότητα που βιώνουμε πλέον όλοι οι Ελληνες πολίτες, η συνεχώς επιδεινούμενη καθημερινότητα και οι αντικειμενικές δυσκολίες που έρχονται θα έπρεπε να έχουν προσγειώσει τους τέσσερις επίδοξους αρχηγούς της Ν.Δ., ώστε να μιλήσουν ευθέως για την επόμενη μέρα και για την προοπτική που μπορεί να έχει η χώρα στη μετα-Τσίπρα εποχή, που αργά ή γρήγορα θα έρθει. Αντί για αυτό, οι τέσσερις μονομάχοι επιδίδονται σε μικροπολιτική και σε ένα είδος επικοινωνίας που θα είχε αξία μόνο σε μια χώρα ευημερούσα και όχι στο χείλος του γκρεμού.

Τα μοντέρνα γραφικά, τα έξυπνα διαδικτυακά σποτ και οι επιτυχημένες φωτογραφίες είναι όλα θεμιτά, αλλά μόνο ως περιτύλιγμα μιας καμπάνιας που έχει πιάσει πραγματικά τον παλμό της εποχής και εστιάζει στην ουσία των πραγμάτων. Αντίθετα, στη σημερινή Νέα Δημοκρατία βλέπουμε μια πολύ ωραία συσκευασία, που είναι εντελώς κενή.

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να ακούσουμε τι έχουν να πουν οι υποψήφιοι αρχηγοί της Ν.Δ. για το οικονομικό μοντέλο που θα ακολουθούσαν στο πλαίσιο του τρίτου Μνημονίου, το οποίο και οι ίδιοι ψήφισαν την παραμονή της Παναγίας φέτος τον Αύγουστο. Θα είχε ενδιαφέρον να μας πουν τι θα απαντούσαν στη Μέρκελ που ζητά παραμονή των προσφύγων στη χώρα μας, επειδή η ίδια αντιμετωπίζει πρόβλημα στη Γερμανία. Πού θα έβρισκαν τα ισοδύναμα μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό το βαρύ Μνημόνιο που για πέμπτο χρόνο πιέζει σαν μέγγενη την πατρίδα μας; Τι θα έκαναν στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας και της ανάπτυξης;

Η Ελλάδα είναι στο σημείο μηδέν. Η απάθεια των ψηφοφόρων από τις συνεχόμενες εκλογικές διαδικασίες δεν σημαίνει ότι έχουν ξεπεραστεί τα πραγματικά προβλήματα. Και οι τέσσερις υποψήφιοι αρχηγοί, δηλαδή οι εν δυνάμει πρωθυπουργοί της χώρας, πρέπει να καταθέσουν σε αυτή την προεκλογική περίοδο ολοκληρωμένη πρόταση για το μέλλον της Ελλάδας. Η Ν.Δ. δεν είναι κάποια μικρή παράταξη και, παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες να γίνει, οι ρίζες της είναι πολύ βαθιές.

Η κατάθεση μιας ολοκληρωμένης κυβερνητικής πρότασης, που θα απευθύνεται στον ελληνικό λαό και όχι στον συρρικνωμένο κομματικό σωλήνα, είναι το λιγότερο που οι τέσσερις υποψήφιοι μπορούν να κάνουν ως χρέος τους. Ο αντίλογος, ότι η Ν.Δ. δεν ακούγεται αυτή τη στιγμή στην κοινωνία, δεν αποτελεί σοβαρό επιχείρημα για μια προεκλογική περίοδο-παρωδία, με όρους μικροπολιτικής, όπως το σκηνικό που είδαμε στη Μαδρίτη, και με επικοινωνιακά τεχνάσματα, όπως, παραδείγματος χάριν, το ποιος έχει το πιο μοντέρνο site για να προωθήσει την υποψηφιότητά του -πράγματα που δεν αφορούν την ταλαιπωρημένη ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για μια εσωστρεφή διαδικασία, που οδηγεί στην παρακμή και στη συρρίκνωση και αποτυπώνει αυτό που έχουμε ουκ ολίγες φορές περιγράψει από αυτή τη στήλη: Το ιδεολογικό τέλμα της Κεντροδεξιάς.

Και ποιο είναι, τελικά, το αντίδοτο; Να μιλήσουν οι υποψήφιοι αρχηγοί για ιδέες. Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό στην πολιτική από το όραμα που γεννιέται, ωριμάζει και τελικά πείθει τα πλήθη. Ετσι πορευόταν πάντα η Κεντροδεξιά. Με ιδέες. Αυτή τη στιγμή, υπάρχει ιδεολογική ένδεια. Η Κεντροδεξιά έχει στριμωχτεί στις πολιτικές που και η ίδια εφάρμοσε, ενώ η αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει αδιέξοδη. Με δύο λόγια, η Ν.Δ., όποιον και να εκλέξει αρχηγό, θα βρίσκεται ξανά στο ίδιο σημείο όπου ήταν τον Σεπτέμβριο. Λύση, φυσικά, υπάρχει. Να καταφέρει η Κεντροδεξιά να αναβιώσει το όραμα της νέας Ελλάδας απέναντι στο «παλιό» του Αλέξη Τσίπρα.

ΥΓ: Θα περιμένουμε το νέο αφήγημα διακυβέρνησης.