Είμαστε πλέον στο σημείο μηδέν. Δεν πρόκειται ούτε για κινδυνολογία, ούτε για καμιά σπουδαία παραδοχή. Είναι η κοινή αίσθηση, η γεύση που έχουμε όλοι, λίγο πριν από το φινάλε του 2015, που ξεκίνησε με μια ελπίδα και τελειώνει με τη χώρα βυθισμένη στην απελπισία, χωρίς να βλέπει φως στην άκρη του τούνελ. Για όσα προηγήθηκαν κατά το «σωτήριον έτος 2015» πολλά μπορούν να γραφτούν. Ισως να είναι ακόμη νωρίς για να έχουν ξεκάθαρη άποψη οι μελλοντικοί δημοσιογράφοι και ιστορικοί, το βέβαιο όμως είναι πως το 2015 ήρθε με τελείως διαφορετικό τρόπο σε σχέση με το πώς κλείνει. Και αυτό έχει την υπογραφή της κυβέρνησης που αλλιώς ξεκίνησε και πλέον επιδιώκει τη συνεργασία, κάτι που αποκαλύφθηκε από την πρόσφατη κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να συγκαλέσει Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, ζητώντας... συναίνεση!

Τι ωραία λέξη, πόσο ωραία ακούγεται. Τι θα πει, όμως, συναίνεση και πώς υλοποιείται; Ετσι όπως το έχει αντιληφθεί ο πρωθυπουργός, που δεν λέει να μάθει από τα λάθη του, συνοψίζεται στην εκβιαστική λογική «Αν δεν είσαι μαζί μου, είσαι εναντίον της χώρας». Αυτή είναι η νοοτροπία του κ. Τσίπρα, που επιδιώκει τώρα πια, στο χείλος του γκρεμού και αφού στρογγυλοκάθισε στην εξουσία με αλλεπάλληλες εκλογές, να κάνουν οι άλλοι αυτό που δεν έκανε ποτέ εκείνος! Να του δώσουν στήριξη, η οποία όμως δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά μόνο στη δική του, προσωπική σωτηρία. Γιατί αυτό επιθυμεί ο Αλ. Τσίπρας. Να κερδίσει χρόνο και απλώς να βάλει στο κάδρο ολόκληρο το πολιτικό σύστημα για όσα τραγελαφικά ζούμε από τον Ιανουάριο και έχουν ήδη γυρίσει τη χώρα μας πολλές δεκαετίες πίσω.

«Συναίνεση σημαίνει ότι όλοι συμφωνούν να δηλώσουν ομαδικά αυτό που κανένας δεν πιστεύει ατομικά», είχε πει ο Ισραηλινός διπλωμάτης Abba Eban. Ο κ. Τσίπρας, τώρα που βλέπει ότι τα... ψέματα έχουν κοντά ποδάρια, πάει να βρει καταφύγιο σε όσους κατασυκοφαντούσε ολόκληρη την προηγούμενη πενταετία, με τρόπο σχεδόν προκλητικό. Οι έννοιες «συναίνεση», «σύγκλιση», «πατριωτικό καθήκον» και «κοινή λογική» τού ήταν εντελώς άγνωστες όταν τορπίλιζε κάθε εθνική προσπάθεια, με στόχο την κατάληψη της εξουσίας. Τώρα θέλει να βάλει τις δικές του ευθύνες κάτω από μια κοινή ομπρέλα, για να μη βραχεί από την καταιγίδα που έρχεται.

Συναίνεση, λοιπόν! Δεν θα διαφωνούσα, αν από αυτή τη διαδικασία η χώρα μπορούσε να βγει κερδισμένη. Τα μικροπολιτικά τερτίπια, άλλωστε, για να κερδίσει το τάδε ή το δείνα κόμμα την εξουσία, με αφήνουν παγερά αδιάφορο, την ώρα που η χώρα κατεδαφίζεται. Κανέναν δεν μπορεί να ενδιαφέρει η εξουσία, παρά μόνο τους ίδιους που τη διεκδικούν. Αυτό που προέχει είναι η χώρα. Τώρα, λοιπόν, είναι μια χρυσή ευκαιρία να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Να γεννηθεί από αυτή τη δύσκολη διαδικασία το νέο που όλοι περιμένουμε. Η λογική «Ή όλοι μαζί ή απέναντι» δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Η Ελλάδα χρειάζεται αυτή την ώρα διακριτούς ρόλους. Αρκετή είναι η ζαλάδα που έχει ήδη ο ελληνικός λαός στο κεφάλι του από όσα συμβαίνουν γύρω του και δεν προλαβαίνει καν να τα αντιληφθεί. Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να ασκήσει αντιπολίτευση, σκληρή μεν, εποικοδομητική δε, και να βάλει τα πρώτα λιθαράκια για να χτιστεί μια νέα κουλτούρα. Να δείξει στον ελληνικό λαό το μέγεθος της αυταπάτης στην οποία οδηγήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, να τον εκθέσει για όσα πρόλαβε -και είναι πολλά- να καταστρέψει αυτούς τους μήνες και να προετοιμάσει την επόμενη μέρα. Σε στέρεες βάσεις. Να λειτουργήσει σαν ένας καλός δάσκαλος, που δεν έχει ούτε εμπάθειες, ούτε απωθημένα, όπως εκείνοι που κυβερνούν, αλλά μόνο στόχο να βγούμε πιο ώριμοι και να μάθουμε από τα λάθη πέντε ολόκληρων ετών, που επαναλαμβάνονται συνέχεια. Και, φυσικά, να μην κάνει το χατίρι σε καμία Χρυσή Αυγή και σε κανένα περιθωριακό άκρο, που παραμονεύει για να αρπάξει την ευκαιρία και να γίνει ρυθμιστής της δημόσιας ζωής.

Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία είναι πιο σημαντικός ακόμα και από εκείνον της κυβέρνησης, που ήδη μετρά αντίστροφα. Η φιλελεύθερη παράταξη πρέπει να βρει γρήγορα το σθένος να αντιληφθεί αυτόν τον νέο ρόλο της. Τη σκληρή, αλλά δημιουργική αντιπολίτευση, που θα γεννήσει το νέο, το οποίο παλεύει εδώ και καιρό να ξεμυτίσει, και θα λύσει οριστικά τον γόρδιο δεσμό που κρατά όμηρο τη χώρα.

ΥΓ: Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία είναι πιο σημαντικός.