Ποικιλοτρόπως σχολιάστηκε η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να ψηφίσει «παρών» στον χριστουγεννιάτικο μποναμά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο φόβος που υπήρχε από την πρώτη στιγμή στο εσωτερικό της Ν.Δ. είναι ότι, από τη στιγμή που η επιλογή δεν θα ήταν το «ναι», θα δινόταν στον κ. Τσίπρα το επιχείρημα να κατηγορήσει την αξιωματική αντιπολίτευση ότι είναι προσδεμένη στο άρμα των Ευρωπαίων δανειστών. Και αυτό τελικώς έγινε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, διά του υφυπουργού Πολάκη, που πριν από δύο χρόνια θα έσκιζε τα μνημόνια, βγήκε και κατηγόρησε τη Ν.Δ. πως απηχεί τις απόψεις του κ. Σόιμπλε.

Η συγκεκριμένη κατηγορία, κατά την άποψή μου, αποτελεί (διαχρονικά) και το μεγάλο πλεονέκτημα για την ελληνική Κεντροδεξιά, που είναι η παράταξη η οποία έκανε τη σημαντικότερη επιλογή, που δεν ήταν άλλη από την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Τότε, λοιπόν, που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαζε την Ελλάδα στον κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης, η τότε μορφή της ελληνικής Κεντροαριστεράς, που εκπροσωπούνταν από τον Ανδρέα Παπανδρέου, κυκλοφορούσε με πανομοιότυπα συνθήματα με αυτά που ακούμε σήμερα από τον Αλέξη Τσίπρα, για τους «κακούς» Γερμανούς και το «άθλιο» ΔΝΤ.

«ΕΟΚ, ο λάκκος των λεόντων», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «έξω από το ΝΑΤΟ», «έξω από την ΕΟΚ». Και τότε, όπως και σήμερα, είχε επικρατήσει ο λαϊκισμός. Ωστόσο, και τότε, όπως και σήμερα, υπήρχε μια παράταξη που απέφυγε να υψώσει τις ευκαιριακές σημαίες, που, όπως αποδείχθηκε στο πέρασμα του χρόνου, οδηγούν στην πολιτική εξαφάνιση όσους επί χρόνια της κρατούσαν ψηλά εμπαίζοντας τους πολίτες.

Το «παρών» -και γιατί και το «όχι»- αποτελούν στάση ευθύνης για την ελληνική Κεντροδεξιά, που ποτέ δεν έκρυψε ότι ήταν η παράταξη που είχε σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Προσωπικά, προτιμώ ο αρχηγός της Ν.Δ., Κυριάκος Μητσοτάκης, να συνομιλεί με τη Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ παρά με τον Τσάβες και τον Μαδούρο.
Από κει και πέρα, και στην ουσία της πολιτικής απόφασης που έλαβε η Ν.Δ., για να απολαμβάνει τα όποια προνόμια ο συνταξιούχος πατέρας μου, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρχει και αυτός (σ.σ. εν προκειμένου εγώ ή ο διπλανός μου) που θα παράγει. Γιατί καλές είναι 13ες και 14ες συντάξεις, τα επιδόματα αλληλεγγύης και δεν ξέρω τι άλλο οραματίζονται να προσφέρουν στους (χρεωκοπημένους) πολίτες οι κυβερνώντες, αλλά αν δεν υπάρχει παραγωγή, αν οι επιχειρήσεις δεν λειτουργούν, αν οι πολίτες δεν αποδίδουν φόρους, σε λίγο ακόμη και ο πρώτος μήνας, όχι ο 13ος, θα φαντάζει πολυτέλεια.

Ορθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης προέβαλε το «παρών». Η χώρα, άλλωστε, έχει χορτάσει από πολιτικούς που κουβαλούν στην πραμάτεια τους λαϊκισμό και μόνο. Η σημερινή Ελλάδα χρειάζεται πολιτικούς που θα είναι προσγειωμένοι στον πολιτικό ρεαλισμό και θα αδιαφορούν για το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος. Κυρίως, όμως, αυτή η δύσμοιρη χώρα χρειάζεται να απενοχοποιηθεί από τις διαχρονικές ιδεοληψίες των Πολάκηδων, που θεωρούν ως ταξικούς εχθρούς χώρες και πολιτικούς που διαχρονικά δάνειζαν και στήριζαν την Ελλάδα. Γιατί, μην έχουμε αυταπάτες. Αν δεν υπήρχαν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε να μας δίνουν δανεικά, δύσκολα θα έκαναν καριέρα στον λαϊκισμό κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Υ.Γ.: Στην τελική προτιμώ τον Μητσοτάκη, που στέκεται με σεβασμό απέναντι στην Μέρκελ και τον Σόιμπλε, παρά τον Πολάκη που δημοσίως κατακεραυνώνει τους δανειστές και ιδιωτικώς απλώς υποκλίνεται στο μεγαλείο τους…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΡΤΑΚΗΣ