Παρακολουθώ µε εξαιρετικά µεγάλο ενδιαφέρον την προσπάθεια που καταβάλλουν διάφοροι τύποι, κυρίως του χώρου µας, να πείσουν για το πόσο θαύµαζαν διαχρονικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όσο πλησιάζει το ποσοστό της αυτοδυναµίας, οι όψιµοι φίλοι πολλαπλασιάζονται και οι «µητσοτακικοί» ανά την επικράτεια θα γίνουν κίνηµα.

Έτσι αντιδρά ο κόσµος. Αυτή είναι η µοίρα των πολιτικών που διεκδικούν την εξουσία. Σε αυτήν ακριβώς τη χρονική συγκυρία, που οι δηµοσκοπήσεις προεξοφλούν την εκλογική επιτυχία της Ν∆, αισθάνοµαι την ανάγκη να κάνω µια αυτοκριτική.

Προσωπικά, δεν στήριξα τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την αρχηγία της µεγάλης φιλελεύθερης παράταξης. Αυτό έχει την αξία του, αφού µου δίνει τη δυνατότητα να αντιµετωπίζω τη θητεία του ως αρχηγού από απόσταση και µε µεγαλύτερη αντικειµενικότητα.

Ένας από τους λόγους που επέλεξα να µη στηρίξω τον σηµερινό αρχηγό είχε να κάνει µε την επικρατούσα (τότε) στο εσωτερικό της Ν∆ άποψη που τον εµφάνιζε να βρίσκεται σε ψυχολογική απόσταση από το κοµµατικό ακροατήριο.

Το αποτέλεσµα των εσωκοµµατικών εκλογών ήρθε να διαψεύσει κάθε πρόβλεψη, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι: «Ο Κυριάκος ξέρει να κάνει εκλογές». Ήταν η πολλοστή φορά που ο νεότερος Μητσοτάκης διέψευδε την πλειονότητα των εκτιµήσεων.

Πρώτη φορά το έκανε καταφέρνοντας, εν µέσω της σκανδαλολογίας για τη Siemens, να εκλεγεί πρώτος στη Β’ Αθήνας και το επανέλαβε όταν παρέµεινε στη Ν∆ υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαµαρά και ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη είχε ιδρύσει τη ∆ηµοκρατική Συµµαχία.

Τότε οι περισσότεροι πίστευαν ότι θα υποστεί τεράστια εκλογική ζηµιά, µε δεδοµένο ότι ο σκληρός πυρήνας των «µητσοτακικών» και στη Β’ Αθήνας θα µετακινούνταν προς το κόµµα της Ντόρας. Εκεί, όµως, όπου έδειξε ότι διαθέτει και στρατηγική, αλλά κυρίως πολιτικό αισθητήριο, ήταν όταν επέλεξε να µην ψηφίσει τον Προκόπη Παυλόπουλο για το αξίωµα του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας.

Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε από τους ίδιους που σήµερα διαδίδουν τεχνηέντως ότι «δεν τραβάει» ως πολιτική αυτοκτονία. Ο ίδιος είχε διαφορετική άποψη, θεωρώντας ότι ήταν απόλυτα συµβατή µε την άποψη τόσο της κοινωνίας όσο και του κοµµατικού ακροατηρίου.

Τα γεγονότα και πιο συγκεκριµένα τα εκλογικά αποτελέσµατα ήρθαν να τον επιβεβαιώσουν. Τα αναφέρω όλα αυτά γιατί δείχνουν ότι ο νεότερος Μητσοτάκης, από την ώρα που εισήλθε στην πολιτική, έχει πετύχει όλους τους στόχους που έχει θέσει, και µάλιστα πάντα στο κατάλληλο timing. Η µέχρι τώρα πορεία του Κυριάκου στην πολιτική καταδεικνύει ότι διαθέτει και τακτική, αλλά, κυρίως, και το πολιτικό αισθητήριο, που του δίνει τη δυνατότητα της υπεροχής.

Σχεδόν πάντα αδιαφορεί για τις φωνές που τον προτρέπουν να κάνει σε λάθος χρόνο λάθος πράγµατα. Αυτό ενοχλεί τους κοµµατικούς που είχαν µάθει να κάνουν «παρέα» τους αρχηγούς. Προσωπικά και έχοντας διαψευστεί κατ’ επανάληψη από τα γεγονότα, έχω καταλήξει στο συµπέρασµα ότι ο σηµερινός αρχηγός της Ν∆ είναι ένας πολιτικός που, χωρίς να λαϊκίζει, αντιλαµβάνεται την κατάλληλη στιγµή τα µηνύµατα της πλειοψηφίας. Η πρόσφατη οµιλία του Κυριάκου κατά τη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής έρχεται να επιβεβαιώσει το ως άνω συµπέρασµα.

Για τους περισσότερους ήταν ένας άλλος Μητσοτάκης. Αυτός που θέλουν οι πολλοί, οι δεξιοί, οι πατριώτες, οι ένθερµοι.

Όντως επρόκειτο για έναν διαφορετικό πολιτικό λόγο. Ωστόσο, αυτός είναι ο πραγµατικός Κυριάκος. Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η συγκεκριµένη οµιλία γράφτηκε από τον ίδιο. Όσο πλησιάζουµε προς τις εκλογές, θα πρέπει να θεωρείται περισσότερο από βέβαιο ότι ο αρχηγός της Ν∆ θα φροντίσει να συγκροτήσει µια µεγάλη πολιτική συµµαχία, συνοµιλώντας µε όλους τους Έλληνες.

Για να µην υπάρχουν αυταπάτες, η δυναµική και η αποτελεσµατικότητα του Κυριάκου είναι αυτές που προκαλούν αρνητικά ανακλαστικά εντός και εκτός κόµµατος. Όµως, είναι τουλάχιστον προκλητικό να εγκαλεί κάποιος έναν αρχηγό που κατάφερε µέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστηµα, απέναντι σε ένα καθεστώς, να βρίσκεται πολύ πριν από τις εκλογές στο όριο της αυτοδυναµίας.

Ας µη γελιόµαστε.

Όσο πλησιάζουµε προς τις εκλογές, το προβάδισµα της Ν∆ θα διευρύνεται και η υπεροχή του ρεαλιστή και δοµηµένου Μητσοτάκη έναντι του λαϊκιστή και ανερµάτιστου πολιτικά Τσίπρα θα γίνεται πιο ευδιάκριτη.