Στην προσφιλή τακτική της ακατάσχετης παροχολογίας φαίνεται ότι σχεδιάζει να καταφύγει ο απερχόµενος πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, στην απέλπιδα (πολιτική) προσπάθειά του να διασώσει ό,τι µπορεί από το αποµειωµένο πολιτικό του κεφάλαιο. Το αφήγηµα της «καθαρής» εξόδου, που σε καµία περίπτωση δεν πρόκειται να είναι ούτε «καθαρή», ούτε έξοδος, είναι εκείνο που κρατά ζωντανό τον ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον µέχρι τον Αύγουστο. Εως τότε οι κυβερνώντες πειθαρχούν αυστηρά στη λογική τού «δεν πληρώνω», µαζεύοντας χρήµατα στα δηµόσια ταµεία, ευελπιστώντας ότι θα µπορέσουν να αρχίσουν τις παροχές αµέσως µετά τις καλοκαιρινές διακοπές.

Το σχέδιο είναι συγκεκριµένο και ολίγον αναµενόµενο, αν κανείς έχει παρακολουθήσει τη µακροχρόνια καριέρα στον λαϊκισµό και στο ψέµα τού πολιτικού νεκροθάφτη της Αριστεράς, Αλέξη Τσίπρα. Εχοντας, λοιπόν, στα δηµόσια ταµεία και στις τράπεζες περισσότερα από 20 δισ., από τη στιγµή που δεν πληρώνει κανέναν, θα προσέλθει στη ∆ΕΘ για να µας πει πόσο συνεπής υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια, έναντι των όσων είχε εξαγγείλει τον Σεπτέµβριο του 2014 από το ίδιο (ακριβώς) βήµα.

Θα υπερηφανευτεί για την έξοδο από τα Μνηµόνια, παραβλέποντας ότι ο ίδιος είχε υποσχεθεί ότι θα τα σκίσει και ότι θα κάνει τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη. Και αφού τελειώσει η επαναστατική εξιστόρηση των πραγµάτων, θα ξεκινήσει να µοιράζει υποσχέσεις, ενδεχοµένως και χρήµατα, δεξιά και αριστερά, θέλοντας εµπράκτως να αποδείξει ότι η χώρα βγήκε (οριστικά) από τον ζυγό των Μνηµονίων.

Μάλιστα, ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι είναι εύκολο να το πράξει, από τη στιγµή που θα έχει ολοκληρωθεί και το τελευταίο πρόγραµµα. Και αν κάποιος εκ των δανειστών βγει και τον αποδοκιµάσει, θα έχει έτοιµη την απάντηση, που δεν µπορεί να είναι άλλη από το γεγονός ότι η οικονοµία παράγει διαρκώς πλεονάσµατα. Στον βωµό του µικροκοµµατικού οφέλους, θα αδιαφορήσει πλήρως για τους όποιους κινδύνους εγκυµονεί η στρατηγική των παροχών.

Αλλωστε, εκείνο που τον απασχολεί είναι το πρόσκαιρο κέρδος. Να µπορέσει µέχρι τις ευρωεκλογές να «γυρίσει» υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό παιχνίδι. Στο πλαίσιο αυτό, εκτός από το «πρόγραµµα Θεσσαλονίκη No2», θα επιδιώξει να αθετήσει τη συµβατική υποχρέωση που έχει η χώρα µας, έναντι των δανειστών, αναφορικά µε τις περικοπές στις συντάξεις. Με απλά λόγια, από τον Σεπτέµβρη µέχρι και τον Φλεβάρη, κατά πάσα πιθανότητα, θα δούµε τον κ. Τσίπρα να επιστρέφει στον πολιτικό ακτιβισµό. Στο µυαλό του πρωθυπουργού είναι πρωτίστως οι διπλές κάλπες του Μαΐου, στις οποίες φιλοδοξεί να προσέλθει µε µειωµένη τη δηµοσκοπική ψαλίδα. Στην πολιτική έχει αποδειχθεί ότι η πραγµατικότητα, σχεδόν πάντα, κάνει πλάκα µε τα σχέδια των ηγετών.

Στην Ελλάδα, άλλωστε, έχει αποτυπωθεί σε δύο διαφορετικές περιόδους η αδιαφορία που επιδεικνύει ο κόσµος απέναντι στην αποδεδειγµένη κοροϊδία. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο τότε αρχηγός της Ν.∆., Γεώργιος Ράλλης, µοίραζε µέχρι και την παραµονή των εκλογών επιταγές στους αγρότες. Οι δικαιούχοι προσέρχονταν µε χαµόγελο και περισσή ικανοποίηση και έπαιρναν τις επιταγές, ωστόσο την εποµένη πήγαν και ψήφισαν δαγκωτό ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο έγινε και το 2004 επί Σηµίτη, όταν ο τότε υπουργός Οικονοµικών, Νίκος Χριστοδουλάκης, αποφάσισε να µοιράσει τα περισσότερα χρήµατα που έχουν δοθεί από απερχόµενη κυβέρνηση στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Αποτέλεσµα;

∆εν κατάφερε να επανεκλεγεί ούτε ο ίδιος βουλευτής στα Χανιά. Επειδή ο κ. Τσίπρας έχει εκστοµίσει τα περισσότερα ψέµατα που έχει πει πολιτικός στη χώρα, ό,τι σχεδιάζει να δώσει το έχουν προεξοφλήσει οι πολίτες που τον ψήφισαν από τον Γενάρη του 2015. Οπότε, ουσιαστικά, θεωρούν ότι τους το χρωστάει.

Πέραν τούτου, έχει εµπεδωθεί πλέον στην κοινωνία ότι η σηµερινή κυβέρνηση, εκτός από επικίνδυνη, παρουσιάζει συµπτώµατα καθεστώτος… Ο,τι κι αν κάνει, όσο και να δώσει, όσους κι αν προφυλακίσει, η µοίρα του κ. Τσίπρα είναι προδιαγεγραµµένη, µε το Ειδικό ∆ικαστήριο να τον περιµένει…