Το προηγούµενο Σάββατο, σε αυτό το τριτοκοσµικό πανηγύρι που στήσανε οι Τσιπροκαµµένοι στο Ζάππειο, κατάλαβαν οι πάντες ότι οι συγκυβερνώντες είναι ένα. Σφιχταγκαλιασµένοι προσπαθούν να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερες ηµέρες στις υπουργικές καρέκλες. Ο ένας χειροκροτεί τον άλλον και οι δύο µαζί απολαµβάνουν µε µοναδικό τρόπο το αλαζονικό ταξίδι της εξουσίας.

Οταν ξεκινήσαµε να αποκαλύπτουµε τα έργα και τις ηµέρες του Πάνου Καµµένου, συχνά ακούγαµε το εξής αφήγηµα: «∆εν φταίει ο Τσίπρας. ∆ιαφωνεί µε όσα λέει και πράττει ο συγκυβερνήτης του, αλλά τι να κάνει που τον έχει ανάγκη...».

Και εµείς επιµέναµε ότι οι δύο αυτοί πολιτικοί είναι το ίδιο ακριβώς πράγµα: Μισαλλόδοξοι, εκδικητικοί, ρεβανσιστές, αριβίστες και πάνω από όλα ζουν και αναπνέουν για αυτό που ζουν. Οποιος δεν υποτάσσεται στα «θέλω» τους, αυτοµάτως γίνεται εχθρός. Αν δεν συµβιβαστείς µε τον παράλογο κόσµο τους, δυσκολεύει η ζωή σου.

Ποτέ άλλοτε στη µεταπολιτευτική ιστορία πρωθυπουργός και υπουργός Αµυνας δεν χρησιµοποίησαν µε τόσο απροκάλυπτο τρόπο τη ∆ικαιοσύνη, την Αστυνοµία και το Σ∆ΟΕ. Τις δοµές του κράτους. Από την πρώτη στιγµή συµπεριφέρονται σαν κατακτητές, αδιαφορώντας για τις µελλοντικές συνέπειες του νόµου. Οι Τσίπρας και Καµµένος είναι ΕΝΑ. Από κοινού επενδύουν στη λάσπη, καταδικάζουν αθώους µέσα από κυβερνητικές ανακοινώσεις και, αν µπορούσαν, θα απένειµαν και δικαιοσύνη. Αλλωστε, προ ηµερών σε αυτό το πανηγύρι, που θα αποτελεί ντροπιαστική κηλίδα για τη χώρα, προανήγγειλαν µε µία φωνή ότι ο επόµενος στόχος που θέτουν είναι η απόδοση δικαιοσύνης.

Η εικόνα και µόνο είναι αρκετή. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ως αρχηγός της δήθεν Ανανεωτικής Αριστεράς, κατάφερε κάτι µοναδικό, που θα τον συνοδεύει για πάντα και τον ίδιο και την παράταξή του. Αναφέροµαι στην εικόνα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που όρθιοι χειροκροτούσαν τον Καµµένο, την ίδια στιγµή που αποδοκίµαζαν τον Μίκη Θεοδωράκη, επειδή αποτόλµησε να εκστοµίσει µια διαφορετική θέση από αυτήν που αποφάσισε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για τη Μακεδονία.

∆εν είναι κακό να επιλέγεις τον Καµµένο αντί του Μίκη. Πρόκειται περί µιας καθαρής επιλογής, που ευτυχώς έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτή και από τους πλέον αδαείς. Καταδεικνύει τον πολιτικό πολιτισµό που προτιµά η σηµερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ανύποπτο χρόνο είχαµε γράψει ότι ο κ. Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, θα έχει, εκτός των άλλων, το προνόµιο του ενταφιασµού της Αριστεράς που γνωρίσαµε. Του ήθους, της αξιοπρέπειας, του διαλόγου, της ενότητας, των αγώνων.

Και δυστυχώς δεν µπορεί να έχει καµία σχέση αυτή η Αριστερά µε εκείνη που αντίκρισαν οι Ελληνες πολίτες την περασµένη Παρασκευή. Εναν πολιτικό θίασο, που στον βωµό της κυβερνητικής καρέκλας αποθέωνε όρθιος τον Πάνο Καµµένο. ∆υστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, οι εικόνες αυτές θα τον συνοδεύουν για πάντα. Ακόµη κι αν θέλουν, ο ιστορικός του µέλλοντος θα δυσκολευτεί να κάνει µοντάζ. Η πραγµατικότητα δεν αλλάζει. Το φορτίο ήδη είναι δυσβάσταχτο. Η συνύπαρξη µε τον Καµµένο λεκιάζει την Αριστερά, κάτι που δεν φαίνεται να πολυαπασχολεί τον κ. Τσίπρα. Αλλωστε, τι σηµασία έχουν όλα αυτά, οι αρχές, οι αξίες, το ήθος και ο πολιτικός πολιτισμός, αν χαθεί η εξουσία.