Αυτές τις κρίσιμες για την Ελλάδα ώρες, αποδεικνύεται περίτρανα εκτός όλων των άλλων και η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού. Η κυβέρνηση πήρε μια απόφαση και οδήγησε (ήδη) την χώρα σε περιπέτεια. Θεωρεί μάλιστα ότι ο δρόμος που επέλεξε ήταν  ο πλέον ενδεδειγμένος. Κατά κοινή παραδοχή και μπροστά στην δυσκολία των περιστάσεων επιβάλλεται να υπάρξει συσπείρωση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Ο αρχηγός της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς, οφείλει να αναλάβει άμεσα πρωτοβουλίες. Τα λόγια και τα πολιτικά μνημόσυνα δεν αφορούν κανένα.  Για παράδειγμα, ουδείς απ’ όσους παρακολουθούσαν την συζήτηση το Σάββατο το βράδυ, επί της προτάσεως για την διενέργεια δημοψηφίσματος, κατανόησε τι ακριβώς εξυπηρετούσε η αντίδραση των βουλευτών του προέδρου και των βουλευτών της Ν.Δ., απέναντι στην κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Επειδή, σε λίγα χρόνια ουδείς θα θυμάται ούτε τη Ζωή, ούτε το Νίκο, ούτε τον Γιάνη, αλλά πολλοί θα θυμούνται την χρεωκοπία της χώρας, ο κ. Σαμαράς, είχε κι εξακολουθεί να έχει μεγάλη ευθύνη απέναντι στο Έθνος. Αντί να τσακώνεται με την κυρία Κωνσταντοπούλου, το ιδανικό θα ήταν απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό να του έλεγε: Υπερηφάνεια; Πόσα κιλά (!) την θέλετε; Πολλά; Εγώ την θέλω ακόμη περισσότερα. Αξιοπρέπεια; Πόση; Πολύ; Εμείς την θέλουμε ακόμη περισσότερη. Δημοκρατία; Μα, σ’ αυτή τη χώρα ουδέποτε ετέθη θέμα Δημοκρατίας. Στην κυριολεξία, είναι η χώρα, που καθημερινά η Δημοκρατία, γιορτάζει! Ο καθένας κάνει ότι θέλει, χωρίς να δίνει επί της ουσίας λογαριασμό.

Ο κ. Σαμαράς αντί του ανούσιου show, θα έπρεπε εκείνη, στη Βουλή, να ζητήσει από τον κ. Τσίπρα και τους πολιτικούς αρχηγούς, να καθίσουν από κοινού, και μία, και δύο και τρεις μέρες, έως ότου βρεθεί λύση. «Ως εκπρόσωποι του λαού οφείλουμε να βρούμε λύση…», θα έπρεπε να έχει πει. Κι’ αν ο πρωθυπουργός δεν αποδέχονταν (σ.σ. που ήταν και το πιθανότερο) την πρόταση, του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, θα ήταν εκείνος υπόλογος απέναντι σε μια πρόταση – εθνικής ευθύνης. Ο πρώην πρωθυπουργός, μέσα στον Ναό της Δημοκρατίας,  είχε μια μοναδική ευκαιρία να φέρει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του.

Φανταστείτε, πόσο διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα, αν ο κ. Σαμαράς, στην πρόταση προς τον πρωθυπουργό, έριχνε και την ιδέα για την συγκρότηση ενός «Εθνικού Συμβουλίου;». Άμεσα, χωρίς χάσιμο χρόνου, να ζητούσε την παρουσία εντός της Βουλής, του Προέδρου της Δημοκρατίας, των πρώην πρωθυπουργών, του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, των προέδρων των τραπεζών και όλων των λαμπερών μυαλών που βρίσκονται εντός και εκτός Ελλάδος. Και, να καθόταν από κοινού, ώρες και μέρες για να βρουν λύση για τη χώρα. Λύση εθνική, που δεν υπολόγιζε ούτε τις διαφορές, ούτε θα έδινε χώρο στις ιδεοληψίες. 

Κι’ αν, η κυρία Κωνσταντοπούλου, ζητούσε την απομάκρυνση των βουλευτών, γιατί αυτό δεν προβλέπονταν από τον κανονισμό της Βουλής, ο κ. Σαμαράς, και πάλι θα είχε το πάνω χέρι, αφού τη στιγμή που η κυβέρνηση κάνει λόγο για επίθεση στην Δημοκρατία, θα ήταν τουλάχιστον, άστοχο, να βγάλει έξω από το Ναό του πολιτεύματος, αρχηγούς και βουλευτές κομμάτων, που μόλις θα είχαν  αναλάβει πρωτοβουλία για την σωτηρία του τόπου. Επειδή, όμως, στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα ο κ. Σαμαράς, θα είχε την δυνατότητα να εκδηλώσει την σχετική πρωτοβουλία, ακόμη και στην πλατεία Συντάγματος. Να προχωρούσε, πρωινές ώρες της Κυριακής, σ’ ένα πανεθνικό προσκλητήριο, φωνάζοντας όλες τις υγιείς δυνάμεις του τόπου, να στρατευθούν στην κατεύθυνση σωτηρίας της χώρας.

Ακόμη, και σήμερα, υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Η ηγεσία της Ν.Δ., δεν πρέπει να παρακολουθεί ως θεατής την καταστροφή της χώρας. Όσο, είναι νωρίς, ας συγκροτηθεί μια Εθνική Ομάδα. Ας μαζευτούν ΟΛΟΙ, κι’ ας αφήσουν τις διαφορές στην άκρη. Τώρα, εκείνο που προέχει είναι η σωτηρία της χώρας. Γιατί, αν δεν σωθεί ο τόπος, δεν θα έχουν κανένα απολύτως ρόλο, σε μια διαλυμένη χώρα, ούτε τα κόμματα, ούτε οι ηγέτες τους.