Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας υποπίπτει στο ένα λάθος μετά το άλλο και ηγείται μιας πολιτικής που οδηγεί μαθηματικά σε εθνικό όλεθρο, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο δεύτερος, δηλαδή, τη τάξει παράγοντας σταθερότητας της χώρας, εμφανίζεται κατώτερος των περιστάσεων, εγκλωβισμένος στις προσωπικές του εμπάθειες και τις αγκυλώσεις, που συνόδευαν ολόκληρη την πολιτική του καριέρα. Ο Αντώνης Σαμαράς, αμέσως μετά τις εκλογές, είχε και, παρά τη σπατάλη του χρόνου, εξακολουθεί να έχει μια χρυσή ευκαιρία να ξεπεράσει τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει έναν απλό πολιτικό από έναν ηγέτη.

Αυτό συμβαίνει όταν σε μια θέση ευθύνης, όπως είναι αυτή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ειδικά με την κυβέρνηση μαθητευόμενων μάγων του Αλέξη Τσίπρα είναι πιο κρίσιμη από ποτέ, ο πολιτικός αποκτά συναίσθηση των ιστορικών του ευθυνών και αποτελεί πηγή έμπνευσης, εναλλακτικής πρότασης και ενότητας, αποτρέποντας το «Βατερλώ» που έρχεται. Ο Αντώνης Σαμαράς θα έπρεπε ήδη να είχε παραμερίσει την πολιτική του εμπάθεια απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα και να είχε πραγματοποιήσει συνάντηση ουσίας και όχι επικοινωνίας μαζί του, καταθέτοντάς του συγκεκριμένες προτάσεις για το τέλος του αδιεξόδου. Είναι βέβαιο και ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι πολιτικοί που λειτούργησαν με μόνο κίνητρο τις προσωπικές τους επιδιώξεις και τις ιδεοληψίες τους είτε δεν άφησαν πίσω τους κανένα έργο είτε γράφτηκαν με μελανά γράμματα στην ιστορία του τόπου. Κανείς, εξάλλου, δεν ξεχνά πως οι εμμονές πολιτικών μας οδήγησαν σε μεγάλες εθνικές καταστροφές, όπως αυτή του 1922, με την τραγωδία που γράφτηκε στα παράλια της Μικράς Ασίας.

Αν σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς έβαζε το εθνικό πάνω από το προσωπικό και βοηθούσε τον Ελληνα πρωθυπουργό, προσφέροντάς του ένα minimum της στήριξης πάνω στα στοιχειώδη, που έτσι και αλλιώς έχει αρχίσει να παραδέχεται ο Τσίπρας, ο αρχηγός της ελληνικής Κεντροδεξιάς θα έκανε το καθήκον του απέναντι όχι στην παράταξή του, αλλά απέναντι στη χώρα. Και πλέον θα ήταν υπόλογοι στον ελληνικό λαό και ο κύριος Τσίπρας με τις περίεργες συνιστώσες του και ο Αντώνης Σαμαράς. Αντί για αυτό, ο αρχηγός της Ν.Δ. βαδίζει με πυξίδα άλλες εποχές και νοοτροπίες, που πάντα δίχαζαν, και έφτασε πλέον η Ελλάδα του 2015 στο χείλος της καταστροφής. Χωρίς την αίσθηση της εθνικής του αποστολής και της εμπιστοσύνης που του έδειξαν οι Νεοδημοκράτες εκείνον τον Νοέμβριο του 2009, έχει μόνιμα το βλέμμα στραμμένο στους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Κρύβεται, φυγομαχεί, κάνει επικοινωνιακές φιέστες με τη συμμετοχή και του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, θέλοντας μόνο να εξασφαλίσει τα νώτα του και να παραμείνει στην καρέκλα του. Μια καρέκλα χωρίς νόημα, όταν πια δεν θα υπάρχει Ελλάδα. Η εμμονή του περί δικαίωσης περνά μέσα από μια νέα εθνική καταστροφή, στην περίπτωση της οποίας, όμως, κανείς δεν θα προλάβει να σωθεί. Οταν βουλιάξει το καράβι, θα πάμε όλοι μαζί στον πάτο, αφού τα σωσίβια δεν φτάνουν πλέον για κανέναν.

Ο πρόεδρος της Ν.Δ. θεωρεί πως η ιστορία τού χρωστάει. Αυτό του λένε οι συνεργάτες του, αυτό πιστεύει και ο ίδιος. Η πραγματικότητα είναι, όμως, τελείως διαφορετική. Η ιστορία μνημονεύει μόνο εκείνους που έχουν το σθένος να αλλάξουν τον ρου της. Δεν περιμένουν καταστροφές, δεν κοιτούν το πρόσκαιρο, δεν φοβούνται. Ειδικά όταν το διακύβευμα δεν είναι κάποιο κομματικό οφίτσιο ή μια κυβερνητική καρέκλα, αλλά η ίδια η πατρίδα μας.