ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά η ΝΔ βρέθηκε αντιμέτωπη με αλλαγή ηγεσίας τον Μάιο του 1980, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κοινοβουλευτική της Ομάδα επέλεξε ως πρόεδρό της και πρωθυπουργό τον Γεώργιο Ράλλη.

Ακολούθησαν πολλές αλλαγές στην ηγεσία του κόμματος για να φθάσουμε στην εποχή Κυριάκου Μητσοτάκη. Όλες οι αλλαγές έγιναν με δημοκρατικές διαδικασίες και κάθε αλλαγή ήταν μια αφετηρία για κάτι καινούργιο. Στη ΝΔ λοιπόν όλα αυτά είναι ξεκαθαρισμένα και γίνονται με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες. Το ίδιο γίνεται πλέον και στο ΠΑΣΟΚ. Και τούτο γιατί και τα δύο αυτά «παλαιά» κόμματα έχουν βαθιές ρίζες στην κοινωνία. Δεν αποτελούν συνονθύλευμα καιροσκοπικών τάσεων και προσώπων. Με το… «μέριασμα» του Αλέξη Τσίπρα για να περάσει η νεότερη γενιά (τη λέξη «παραίτηση» δεν την ακούσαμε από το στόμα του), δίνεται μια μοναδική ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί όχι μόνο σε κόμμα με δημοκρατικές ρίζες και διαδικασίες, αλλά και με ευρύτερη αναφορά στην κοινωνία, ώστε να παραμείνει κόμμα εξουσίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε ένα κόμμα από το 3% και το έκανε κυβέρνηση εκμεταλλευόμενος τον πόνο και την αγανάκτηση μιας κοινωνίας σε βάρος μιας «τυφλής» οικονομικής πολιτικής που επέβαλαν οι δανειστές, στην οποία πολλοί είδαν ακόμα και εκδικητική διάθεση σε βάρος ενός λαού που από το 1980 και μετά είχε μάθει να ζει μποέμικα. Οι ελπίδες με τις οποίες γέμισε τον λαό διαψεύσθηκαν και οι πολιτικές του οδήγησαν στον ευτελισμό της χώρας και στην απώλεια εθνικών δικαίων.

Οι συνθήκες προσγείωσαν απότομα την κοινωνία, η οποία αναζήτησε την αλήθεια και για κυβέρνηση άρχισε να επιλέγει κόμματα που διατυπώνουν ρεαλιστικές προτάσεις. Στις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να μιλήσει στη λογική των ψηφοφόρων. Έμεινε προσκολλημένος στο τοξικό χθες. Η εκλογή νέας ηγεσίας τού δίνει μια ευκαιρία. Να γίνει Αριστερά της λογικής και να ξεφύγει από την Αριστερά της διαμαρτυρίας. Άλλωστε, το ΚΚΕ είναι πιο αυθεντικό και πειστικό ως Αριστερά της διαμαρτυρίας. Το πρόσωπο που θα επιλέξει ως πρόεδρο είτε θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη συρρίκνωση είτε θα τον κρατήσει ζωντανό στο πολιτικό σκηνικό.

Από τη μια υπάρχει το κόμμα της πολιτικής τοξικότητας που έχουμε γνωρίσει, με εκείνους που οργάνωναν συκοφαντίες τύπου Novartis, διώξεις στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, επιθέσεις εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας με τη διακοπή παρελάσεων, καταγγελίες περί «γερμανοτσολιάδων» κλπ. Και από την άλλη υπάρχει η ευρωπαϊκή Αριστερά, την οποία ίσως έχει ανάγκη η χώρα, ως εναλλακτική λύση που θα έχει θέσεις και θα κάνει προτάσεις ρεαλιστικές και με τη δράση της θα κάνει πιο κοινωνική και πιο λαϊκή ακόμη και την Κεντροδεξιά. Η επιλογή βρίσκεται στα χέρια των μελών του ΣΥΡΙΖΑ που θα κληθούν να ψηφίσουν.

Οι εκλέκτορες της νέας ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα χθες που οδηγεί στο γνωστό αποτέλεσμα της περιθωριοποίησης, της ήττας και τελικά της διάλυσης και σε ένα μέλλον που οι ίδιοι έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν. Έχουν την ευκαιρία της πολιτικής επανεκκίνησης. Οφείλουν να κατανοήσουν ότι η Ελλάδα προχωράει μπροστά, αλλά και ότι η κοινωνία δεν έχει την πολυτέλεια να τους περιμένει.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 3/7