Κακά τα ψέματα, σε όλους μας έχει συμβεί. Θέλουμε μία κοπέλα πάρα πολύ, τόσο πολύ που έχουμε φτάσει στο σημείο να την εξιδανικεύσουμε στο μυαλό μας και κάνουμε ο,τι περνάει από το χέρι μας για να είμαστε μαζί της, χωρίς να εξαρτάται απαραίτητα από εμάς. Τελικά το σύμπαν ακούει τον Πάολο Κοέλιο, συνωμοτεί και είμαστε μαζί της αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχαμε φανταστεί. Προσγειωνόμαστε απότομα στην πραγματικότητα και αντιλαμβανόμαστε ότι η κοπέλα δεν είναι όπως την είχαμε πλάσει στην φαντασία μας, τόσο τέλεια και εξιδανικευμένη.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Από την αρχή της κρίσης και των Μνημονίων, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δαιμονοποιήθηκε από το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Ήταν ο χρήσιμος «κακός» του παραμυθιού, ο άνθρωπος που μονίμως ήθελε να καταστρέψει την Ελλάδα, ήθελε το κακό των Ελλήνων και ήταν ενάντια στα συμφέροντά μας. Όλες οι εμμονές για τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών πήραν σάρκα και οστά το καλοκαίρι του 2015, όταν πρότεινε ευθέως την προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη με την παροχή χρηματοδότησης. Ακόμα και τα κατά καιρούς θετικά σχόλια για τον Γερμανό υπουργό από Έλληνες αξιωματούχους, δεν ήταν ικανά να πείσουν ούτε τον πιο ευκολόπιστο.

Τελικά το σύμπαν του Πάολο Κοέλιο συνωμότησε. Ο Γερμανός υπουργός οδεύει προς την προεδρία της Bundestag για να επιβάλλει την τάξη στο AfD και ο χορός για τη διαδοχή του έχει ανοίξει. Ο χρήσιμος «κακός» του ελληνικού παραμυθιού δεν υπάρχει πλέον. Κι σε αυτό ακριβώς το σημείο, όπως στο παράδειγμα με την κοπέλα, αντιλαμβανόμαστε ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε τελικά δεν ήταν ο «κακός» και τα πράγματα δεν ήταν όπως τα είχαμε στο μυαλό μας. Η δεδομένη κατάσταση για τη διαδοχή του στο τιμόνι της πιο ισχυρής Οικονομίας της Ευρώπης και τα ονόματα που έχουν αρχίσει να ακούγονται, αλλάζουν πλήρως την εικόνα που υπήρχε μέχρι σήμερα.

Μακροσκοπικά, σε επίπεδο Ευρωζώνης η γερμανική πολιτική δεν πρόκειται να αλλάξει, αντιθέτως θα σκληρύνει. Από το βράδυ της Κυριακής που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, η πρώτη αντίδραση ήταν ότι απορρίπτονται εν τω συνόλω τους, τα σχέδια του Εμμανουέλ Μακρόν για προϋπολογισμό της Ευρωζώνης, Το οικονομικό δόγμα του Ordoliberalismus που πρεσβεύει η Γερμανία από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα παραμείνει σταθερό και η επιμονή στην δημοσιονομική πειθαρχία και τους εξισορροπημένους προϋπολογισμούς θα συνεχιστούν από τον νέο υπουργό Οικονομικών. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα αποχωρήσει από το υπουργείο αλλά η φιλοσοφία του στην οικονομική πολιτική θα συνεχίσει να επηρεάζει την γερμανική ηγεσία για πολύ ακόμα.

Και όπως επιβεβαιώνεται το παράδειγμα με την κοπέλα και το σύμπαν του Κοέλιο, ίσως να επιβεβαιωθεί ο κανόνας του μαθητή που ξεπερνάει τον δάσκαλο. Οι Φιλελεύθεροι του FDP πρεσβεύουν πλήρως το δόγμα που εκφράζει η γερμανική ελίτ πριν δημιουργηθεί η ζώνη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων με κράτη που θα είναι μόνιμα μέλη, επιτυγχάνοντας τους στόχους και τηρώντας τους σφιχτούς κανονισμούς και κράτη που θα έχουν την ευχέρεια να εισέρχονται στη ζώνη του ευρώ, αλλά όταν δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον ρυθμό των άλλων χωρών, να αποχωρούν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, διατηρώντας το δικαίωμα επανεισοδοχής. Ο Κρίστιαν Λίντνερ, επικεφαλής των Φιλελευθέρων ήταν σαφής σε συνέντευξη που παραχώρησε τον Μάιο στην Frankfurter Allgemeine Zeitung αναφέροντας ότι «μια προσωρινή αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ θα μπορούσε να ενισχύσει την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης».

Αυτό που πρακτικά έπεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το 2015 από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αλλά δεν προχώρησε ποτέ, για πολιτικούς κυρίως λόγους. Έχουν περάσει κάτι παραπάνω από δύο χρόνια από τότε, η ευρωπαϊκή οικονομία έχει θωρακιστεί για ένα ελληνικό ατύχημα και ο Φιλελεύθεροι ίσως δεν διστάσουν να φέρουν ξανά στο τραπέζι μία τέτοια πρόταση, όπως δεν δίστασαν να τη διατυπώσουν προεκλογικά.

Και αν γίνει αυτό οι ίδιοι που κατηγορούσαν τον Σόιμπλε θα τον αναπολούν και θα χαίρονται που υπάρχει η Μέρκελ.