Όποτε επιστρέφω και πατάω την Ιερή Αττική γη, έχω άσχημο ύπνο. Ανοίγουν οι πληγές μου. Χανσενικός που ζητάει από τους περαστικούς νερό και από τον Ιησού γιατρειά. Θαύμα. Κάτοικος στη Σπιναλόγκα που περιμένει τη βάρκα να φέρει ψωμί. Θέλω να ξέρω πόσο ακόμη θα αναπνέω. Για να προλάβω να τα πω και να τα γράψω όλα. Διαβάτης που κοντεύει να τελειώσει το μονοπάτι, χωρίς να έχει βρει την πηγή και το φως που ψάχνει. Εκεί στο στάδιο RΕΜ του ύπνου, όταν οι μύες έχουν παραλύσει και τα μάτια κινούνται γρήγορα, αναβλύζουν όνειρα από το παρελθόν και συνδέονται με ταχύτητα φωτός με τις εικόνες του σήμερα. Νυχτερινοί εφιάλτες όσα έζησα κυρίως τα τελευταία χρόνια. Ούτε στο βαθύ ύπνο δεν σβήνουν. Ούτε σε εκείνη τη φάση που αναζωογονεί τον οργανισμό. Μνημόνιο, προπαγάνδα, κυνηγητό, παρασκήνια, διάχυτη αδικία, πουθενά καταφύγιο, πουθενά δικαιοσύνη. Συμπατριώτες - αδέλφια, γνωστοί και φίλοι που έσβησαν, πήγαν φυλακή, αυτοκτόνησαν, χρεοκόπησαν, ξενιτεύτηκαν. Πατρίδα ανάδελφη. Κυβερνήσεις-μαριονέτες. Επάγγελμα: περίπατος στον δρόμο με τις λεύκες. Ταυτότητα: ιθαγενούς, σεσημασμένου - ύποπτου στις Αρχές. Θρήσκευμα: κανένα. Εθνότητα: στο περίπου. Μέλλον: δυσμενής πρόγνωση για 100 χρόνια. Εβραίος στον τρίτο παγκόσμιο που σοβεί.
Εξω κοιμάμαι. Η συντρόφισσα μου λέει κάθε τρεις ώρες τι παίζει το Διαδίκτυο. Πώς τρώγονται οι δικοί μας στη Βουλή. Τι υπόσχεται ο Αλέξης. Το κονταροχτύπημα με τον Μητσοτάκη. Α

πωθητικά ακούσματα για κάποιον που πιστεύει ακόμη στον γενετικό κώδικα της φυλής. Ινσουλίνη στις οκτώ και μετά καφές φίλτρου. Πού και πού πίνω και τούρκικο (συγγνώμη, ελληνικό ήθελα να πω). Μετά γράψε εκπομπή ή άρθρο. Είναι το μόνο που σε κρατάει όρθιο στην ατμόσφαιρα ενός ζωντανού εφιάλτη. Πρέπει να γράφεις, πρέπει να μιλάς χωρίς να σκέφτεσαι την κατοχή και τις πιθανές συνέπειες. Εχεις δύο παιδιά, έναν εγγονό. Τι φταίνε που εσύ θέλεις να τραγουδάς σε άλλον σκοπό και με άλλους στίχους; Γιατί έχεις στο λεξιλόγιό σου ακόμα το «όχι»; Γιατί είσαι επιθετικός και αμφισβητείς; Γιατί δεν έχεις αριστερές αποκλίσεις; Είσαι φασίστας; Είσαι δεξιός; Είσαι ελίτ; Καλομαθημένη; Μπορεί…

Εδώ που τα λέμε, «προλετάριοι» ή «ελίτ», όλοι ζούμε στη φυλακή ή για να βάλω ζάχαρη στο κινίνο, στον πύργο του Κάφκα. Ενοχοι γιατί δεν μιλάμε. Δεν βγάζουμε άχνα. Δεν αντιδρούμε. Καναπεδάτοι. Με σλαβική μοιρολατρία.

Οταν είμαι εδώ, βλέπω ακόμη και στον βαθύ ύπνο (και όχι μόνο στη φάση RΕΜ) τους δακτύλιους της κόλασης του Δάντη. Ανάμεσα στους λάγνους, τους λαίμαργους, τους άπληστους, τους προδότες, τους βίαιους, βλέπω δυστυχώς και το πρόσωπό μου. Τις γκρι αποχρώσεις μου, τους συμβιβασμούς μου, τις παραλείψεις μου και όσα δεν θέλησα για πολλούς λόγους να πω ή να γράψω μέχρι σήμερα. Ειδικά, στον ένατο κύκλο, εκεί που οι πολιτικοί είναι κατεψυγμένοι σε μια παγωμένη λίμνη. Εκεί που οι χειρότεροι βυθίζονται μέσα στον πάγο. Εκεί που οι κουίσλινγκς, οι Ιούδες, αυτοί που ξεγέλασαν τον κόσμο, έχουν απόκοσμα παγωμένα πρόσωπα. Περπατάω ανάμεσά τους, στον ύπνο μου, και αναρωτιέμαι αν πρέπει να «παλουκώσω» και άλλους ανάμεσά τους.

Ξυπνάω. Μετρητής. Το σάκχαρο της Αυγής πάντα σηκωμένο. Ρόμποκοπ που πρέπει να πιει μαγνήσιο, υγρό σίδηρο, κανέλλα και ό,τι άλλο θυμηθεί ο Ηλίας ή ο Γιώργος που με ξυπνάει στις 5.45’. Ο Αστερίξ θέλει το πρωινό του. Το μπισκοτάκι του. Εγώ πρέπει να σκεφτώ τι θα πω στον κόσμο. Με θεατρικό ύφος και καλή πειστική αφήγηση. Αλλη μια μέρα στο «πεδίο βολής» που ασκούνται οι ξένοι. Τίποτα δεν θυμίζει όσα έζησα ως αστυνομικός συντάκτης ή ως απεσταλμένος στη Μέση Ανατολή ή ως διευθυντής εφημερίδων. Τρεις ώρες στον αέρα. Πόλεμος.

Χαρακώματα στα FM. Στην ουσία «ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο». Μνημόνιο. Δανειστές. Κατοχή. Πλεόνασμα. Φόροι. Μέρισμα. Πείνα. Θλίψη. Εθνική μελαγχολία. Κραυγές και ψίθυροι. Μεσημέρι. Ινσουλίνη. Γράψιμο. Η συντρόφισσα περιμένει στο σπίτι να δούμε ειδήσεις. Ιδια πικρή γεύση. Τσίπρας. Μητσοτάκης. Πότε θα γίνουν εκλογές. Τα μάτια μου κλείνουν νωρίς. Μετρητής. Ινσουλίνη. Τα ίδια άσχημα όνειρα στη φάση RΕΜ. Κάτι δεν έκανα μέχρι τώρα για να αναχαιτίσω αυτό που βλέπω. Κάτι δεν κάνατε και εσείς. Το αφήσαμε να εξελιχθεί ως επιθετική νεοπλασία. Κάπου πιστέψαμε ότι εμείς κρατούσαμε το μαχαίρι που… μας «ξεκοίλιασε»! Οτι είμαστε συνυπεύθυνοι, ίσως… και ένοχοι! Ηλιθιότητες. Μας εξαπάτησαν. Μας έκαναν λοβοτομή.

Πρώτα οι δεξιοί και οι «σοσιαλιστές» και μετά οι περίφημοι αριστεροί, που αποδείχθηκαν «βαλτοί» και οι χειρότεροι εχθροί του λαού. Αυτοί που μεταπήδησαν από τα Εξάρχεια στα σαλόνια!
Πού και πού, είτε στη φάση RΕΜ είτε στο τρίτο ή τέταρτο στάδιο, στον βαθύ ύπνο, σκέφτομαι ότι θα ξαναβρεθώ σύντομα μακριά. Θα περπατήσω στην ακτή, στους βράχους. Θα δω τους γιατρούς στο Ville France. Τη σχολαστική διαβητολόγο. Θα παίξω πιο ανέμελα με τον Αστερίξ. Θα κλάψω χωρίς να με δει κανένας. Για ένα διάστημα δεν θα δω ειδήσεις στην τηλεόραση. Μόνο Διαδίκτυο. Ομως, ο Γιώργος ή ο Ηλίας χτυπάει τώρα πεισματικά το κουδούνι. Η πραγματικότητα λέει καλημέρα. Ινσουλίνη. Μαγνήσιο. Υγρός σίδηρος. Κανέλλα. Πού και πού οκουβίτ για τα μάτια. Βγαίνω στον δρόμο. Τι θα πω σήμερα και δεν θα είναι μία από τα ίδια; Πώς θα σας κάνω πρωινή συντροφιά;

Aπό τη στήλη «Αποκλίνουσα συμπεριφορά» στην Κυριακάτικη Ελευθερία του Τύπου