Η κ. Μέρκελ τον εγκατέστησε…
Υπάρχει νικητής στις γερμανικές εκλογές πέρα από τους νεοναζί του AFD.
Είναι η κ. Μέρκελ και ο… καγκελάριος επί των οικονομικών κ. Σόιμπλε.
Ειδικά ο τελευταίος θα αισθάνεται πιο άνετα με την παρουσία των Φιλελεύθερων (Ελεύθεροι Δημοκράτες) στο κυβερνητικό σχήμα. Όσοι τυχόν περίμεναν αλλαγές στη στάση της Γερμανίας μετά τις εκλογές, ανάμεσά τους και η ελληνική κυβέρνηση, τώρα είναι υποχρεωμένοι να κρατούν μικρό καλάθι. Ο άξονας της πολιτικής ζωής στη Γερμανία μετατοπίζεται δεξιότερα. Μπορεί οι νεοναζί να είναι εκτός κυβερνητικού σχήματος, αλλά θα επηρεάσουν αναπόφευκτα την κυβερνητική ατζέντα σε θέματα όπως το μεταναστευτικό αλλά και η αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος. Η θέση τους είναι καμιά βοήθεια στην Ελλάδα και έξοδός της από τη ζώνη του ευρώ.
Οι σοσιαλδημοκράτες του Μάρτιν Σουλτς υπέστησαν βαριά ήττα. Αποκομμένοι χρόνια από τις ριζοσπαστικές παραδόσεις του κόμματος, βρέθηκαν από την ατζέντα 2000 του Σρέντερ στην αγκαλιά της Μέρκελ και καταποντίστηκαν. Μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης που τους ακολουθούσε βρέθηκε, απογοητευμένο και αποπροσανατολισμένο, στην αγκαλιά της ακροδεξιάς.
Η πορεία του εκφυλισμού του έχει αναλογίες με την πορεία της σοσιαλδημοκρατίας στην υπόλοιπη Ευρώπη γενικά και στην Ελλάδα ειδικότερα. Είναι η προσαρμογή της σοσιαλδημοκρατίας στη λογική και την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού που κυριάρχησε στην Ευρώπη. Η άρνηση των σοσιαλδημοκρατών να συμμετάσχουν σε νέα κυβέρνηση με τους συντηρητικούς και τους χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας ήρθε εκ των υστέρων.
Η Αριστερά μπορεί να συγκράτησε τα ποσοστά της αλλά δεν έχει λόγους να πανηγυρίζει.
Όταν υπάρχει οικονομική ανασφάλεια, όταν το περίφημο πλεόνασμα δεν κατευθύνεται στους οικονομικά ανίσχυρους και η Αριστερά παραμένει καθηλωμένη στα ποσοστά της ενώ μεγάλες μάζες εργαζομένων στρέφονται στην ακροδεξιά τότε με την πολιτική της Αριστεράς υπάρχει πρόβλημα.
Το πρόβλημα, δε, γίνεται μεγαλύτερο όταν στην Ανατολική Γερμανία και στις πλέον υποβαθμισμένες περιοχές το AFD είναι δεύτερο κόμμα. Το πρόβλημα αυτό πρέπει να απασχολήσει την αριστερά σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Το πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη γίνεται όλο και πιο μουντό. Στην Γαλλία η Λεπέν έφτασε σε ποσοστά πάνω από 30% με το ακροδεξιό « Εθνικό Μέτωπο». Ο ακροδεξιός και ρατσιστής Βίλντερς εκτοξεύτηκε στις ολλανδικές εκλογές. Στην Ουγγαρία ο πρωθυπουργός Ούρμπαν εφαρμόζει άγρια αντι-μεταναστευτική πολιτική. Το ίδιο και ο αόρατος κυβερνήτης Καντίνσκι στην Πολωνία. Στην Αγγλία τον τόνο για την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση έδωσαν οι ακροδεξιοί του Φάρατζ. Ως κερασάκι στην τούρτα προστίθεται η εκλογή του Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τώρα έχουμε την ορμητική είσοδο στη γερμανική Βουλή των ακροδεξιών που δεν κρύβουν το φλερτ τους με την εποχή του Χίτλερ. Οι κατάρες και τα αναθέματα δεν ωφελούν σε τίποτα. Εβδομήντα χρόνια μετά την ήττα του, ο φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι. Η κ. Μέρκελ και η πολιτική που εφάρμοσε στα δώδεκα χρόνια της κυριαρχίας της έχει μεγάλη ευθύνη για όσα ζούμε τον τελευταίο καιρό στην Ευρώπη.
Τα θηριώδη πλεονάσματα της χώρας της αντιστοιχούν στα ελλείμματα των χωρών του Νότου. Η κυβερνήσεις της (βλέπε Σόιμπλε) επέβαλαν λιτότητα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Έστρωσαν τον δρόμο για να κυριαρχήσουν οι τράπεζες και η οικονομία επί της πολιτικής.
Οι αποφάσεις παίρνονται από ένα κλειστό κύκλωμα οικονομικών και πολιτικών παραγόντων, μακριά από κάθε δημοκρατικό έλεγχο.
Οι λαοί αισθάνθηκαν να μπαίνουν στο περιθώριο, να αποφασίζουν άλλοι πολύ μακριά και να καθορίζουν τη μοίρα τους. Έτσι, ήρθαν οι εθνικές αναδιπλώσεις και φούντωσε ο εθνικισμός. Ρίχνοντας μια ματιά στη ρητορική των ακροδεξιών κομμάτων, εύκολα το καταλαβαίνει κανείς. Στο έδαφος της δικής της πολιτικής αναπτύχθηκε η ηλίθια ρητορική για «τους τεμπέληδες του Νότου που σπαταλούν τα χρήματα του Βορά».
Τα αποτελέσματα της δωδεκάχρονης παρουσίας της κ. Μέρκελ στην καγκελαρία είναι: διχασμοί, ξενοφοβία, συντηρητισμός, ανεργία, μιζέρια, διαχείριση και τώρα οι νεοναζί του AfD στη Βουλή. Αυταρχισμός, συγκεντρωτισμός, ρατσισμός, ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα, φράχτες είναι η μία όψη του πολιτικού νομίσματος στην Ευρώπη. Η άλλη όψη είναι ο ατόφιος φασισμός που τώρα βρίσκει έτοιμο έδαφος για να ξεδιπλωθεί.