Έτσι, βρίσκεσαι στην ίδια όχθη με τους Αμερικανούς που, ως γνωστόν, έχουν πρωταγωνιστήσει τόσο πολύ για την… αποκατάσταση της δημοκρατίας στις χώρες αυτές, στηρίζοντας κάθε χούντα για να μπορούν να αρμέγουν τα πετρέλαια και τον ορυκτό πλούτο τους. Τέλος πάντων, με αυτές τις ευαίσθητες κεραίες υπάρχει ένα πρόβλημα. Ενώ το σήμα τους πιάνει μια χαρά στις μακρινές ηπείρους, όταν πρόκειται για τη γειτονιά μας το σήμα χάνεται.

Θρήνος για την καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων στη Βενεζουέλα, ησυχία μέχρι απόλυτης σιωπής όταν πρόκειται για την Ισπανία και την ωμή βία της κυβέρνησης του Μαριάνο Ραχόι. Έτσι είναι με τη δημοκρατική ευαισθησία. Ευαίσθητη όπως είναι, εκδηλώνεται επιλεκτικά και κατά περίπτωση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο κ. Ραχόι έχει φαίνεται το δικαίωμα να ξυλοκοπάει ηλικιωμένους, να συλλαμβάνει και να παραβιάζει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτονομία της Καταλονίας.

Όλοι είδαμε στις οθόνες μας τις σκηνές άγριας αστυνομικής βίας απέναντι σε πολίτες που πήγαν ειρηνικά να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Αυτές οι τραγικές καταστάσεις δεν μπορούν να δικαιολογηθούν με το πρόσχημα της αντισυνταγματικότητας του δημοψηφίσματος. Η καταπάτηση των ανθρώπινων και δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών της Καταλονίας καταπνίγονται με τη βία. Κάθε έννοια αυτονομίας καταπατείται βάναυσα, ξύλο πέφτει σε κάθε πολίτη που προσέρχεται να ψηφίσει και η πολιτισμένη-δημοκρατική Ευρώπη ούτε βλέπει ούτε ακούει.

Βγήκε ο εκπρόσωπος της Κομισιόν να μας ενημερώσει ότι η Καταλονία δεν έχει το δικαίωμα να αποσχιστεί από την Ισπανία. Και για το ξύλο, τη βία και τις συλλήψεις τι έχετε να μας πείτε, κύριε εκπρόσωπε; Μιλιά. Κάτι λίγα ψέλλισε ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων στο ευρωκοινοβούλιο κ. Γκυ Φέρχοφστατ κι αυτό ήταν όλο. Μόνο ο ηγέτης των Βρετανών Εργατικών Τζέρεμι Γκόρμπιν πήγε ένα βήμα παρακάτω και ζήτησε από την πρωθυπουργό της χώρας του να μεσολαβήσει στον Ραχόι για να σταματήσει η βία.

Στην Ελλάδα άκρα του τάφου σιωπή από την αντιπολίτευση εκ δεξιών. Ποιος να χαλάσει τη διάθεση του Μαριάνο Ραχόι. Όσο για την κυβέρνηση, η εποχή που θα έβγαζε τον κόσμο στους δρόμους έχει περάσει. Είναι μακρινή ανάμνηση ακόμα και για τους «δικαιωματικούς-διεθνιστές» του ΣΥΡΙΖΑ. Μια σεμνή ανακοίνωση έβγαλε το κόμμα, που εξέφραζε την ευχή για διάλογο ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα. Αυτό ήταν όλο. Ούτε καταδίκη της βίας ούτε κουβέντα βέβαια για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του καταλανικού λαού. Για τέτοια είμαστε τώρα.

Εντύπωση προκάλεσε η στάση του ΚΚΕ. Είδε μόνο ανταγωνισμό ενδοαστικών συμφερόντων και πάλη ανάμεσα σε μερίδες οργανωμένων επιχειρηματικών συμφερόντων. Το τι λέει και πώς τοποθετείται η ίδια η καταλανική αριστερά, και ανάμεσά της η αντικαπιταλιστική αριστερά, δεν απασχόλησε τους συντάκτες της ανακοίνωσης. Ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση τάχτηκε αναφανδόν υπέρ του Ραχόι δεν απασχόλησε. Ότι τα λαϊκά στρώματα πρωτοστάτησαν στη διενέργεια του δημοψηφίσματος δεν ερέθισε τα ταξικά αντανακλαστικά του ΚΚΕ. Ας είναι...

Το δικαίωμα των Καταλανών να αποφασίζουν για το μέλλον τους, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση δεν ίδρωσε το αυτί του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Το να σιωπούν οι αμείλικτοι διώκτες του Μαδούρο είναι υποκριτικό αλλά αναμενόμενο. Όσοι μιλούν στο όνομα της αριστεράς και του διεθνισμού γιατί σιώπησαν στέλνοντας την μπάλα στην εξέδρα;