H εκκλησία έχει τον ζωτικό της χώρο στην ελληνική Πολιτεία. Διαχειρίζεται τις εσωτερικές υποθέσεις της κατά τον τρόπο που εκείνη θεωρεί πιο σωστό και αποδοτικό χωρίς να μπορεί τρίτος να παρεμβαίνει σε αυτές. Ετσι πρέπει να είναι σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία. Το κράτος όπως εκφράζεται από την νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία, έχει την ευθύνη να ρυθμίζει τις σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους αλλά και την σχέση του κράτους με τους πολίτες.

Η εκκλησία ρυθμίζει τις σχέσεις των πιστών μαζί της. Όταν οι ρόλοι δεν είναι ξεκάθαροι τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Τέτοια ήρθαν και πάλι στο προσκήνιο με αφορμή τη νομοθετική ρύθμιση για την αλλαγή της ταυτότητας φύλλου. Αν και η εκκλησία φάνηκε στην αρχή να μην τοποθετείται επί του θέματος στη συνέχεια βγήκε και «κεραυνοβόλησε» την προωθούμενη ρύθμιση με βαρείς χαρακτηρισμούς για την ίδια την ρύθμιση, όσους την προωθούν και την υποστηρίζουν αλλά και όσους και όσες αύριο-μεθαύριο κάνουν χρήση της ρύθμισης δηλώνοντας αλλαγή ταυτότητας φύλλου. Ας αφήσουμε κατά μέρος τους βαρείς χαρακτηρισμούς και ας μείνουμε στο επιχείρημα ότι η ρύθμιση στρέφεται κατά του θεσμού της οικογένειας.

Ο θεσμός αυτός, κάτι θα έχουν ακούσει και πληροφορηθεί σχετικά οι ιεράρχες, απειλείται και ακυρώνεται από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής των μνημονίων που επιλέχτηκε από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα για την αντιμετώπισή της. Είναι οι οικογένειες που ο παππούς και η γιαγιά στερούνται ακόμα και τα απαραίτητα για να συνδράμουν τους άνεργους γονείς οι οποίοι δεν έχουν να προσφέρουν ούτε τα στοιχειώδη στα εγγόνια τους. Είναι οι οικογένειες που βλέπουν τα παιδία τους να φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά η οι γονείς που αφήνουν μικρά παιδιά πίσω και μεταναστεύουν. Αυτή η πληγή είναι η μεγαλύτερη απειλή για την οικογένεια.
Δεν υπάρχει κίνδυνος για την οικογένεια όταν ένα παιδί δεν αισθάνεται καλά στο σώμα του και με την στήριξη των γονιών του και την συγκατάθεση ειδικών επιστημόνων αλλάζει ταυτότητα φύλλου. Αν η αγάπη είναι και πρέπει να είναι το κύριο συστατικό για την συνοχή της οικογένειας τότε η αλλαγή φύλλου σε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί που γίνεται με την συγκατάθεση των γονιών του «δένει» και δεν διαλύει την οικογένεια. Το ατομικό δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό δεν μπορεί να το καταργήσει κανένα θρησκευτικό δόγμα. Κάποιοι είναι τόσο βιαστικοί που ξεχνούν πως ακόμα και το δικαίωμα στην ψηφοφορία οι γυναίκες στην Ελλάδα το κατάκτησαν μόλις πριν από εφτά δεκαετίες. Δεν έχω διαβάσει ότι για την κατάκτηση αυτού του δικαιώματος είχε τότε πρωτοστατήσει η εκκλησία. Αντίθετα δίνει βροντερό το παρόν αντιτιθέμενη, κάθε φορά που εισάγεται μια ρύθμιση η οποία κατοχυρώνει ένα ατομικό δικαίωμα.

Αναρωτιέται κανείς αν η εκκλησία έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει σε υποθέσεις που αφορούν τις σχέσεις των πολιτών με το κράτος. Να έχει θέση και να την εκφράζει έχει το δικαίωμα. Να δέχεται κριτική για τις απόψεις της είναι αναπόφευκτο και δικαιολογημένο. Να ταυτίζονται μαζί της οι πιο συντηρητικές μερίδες της κοινωνίας είναι διαπιστωμένο. Ότι η διαμεσολάβηση που επιχειρεί ανάμεσα στους ανθρώπους και τον Θεό γίνεται με όρους αρτηριοσκληρωτικούς και συντηρητικούς είναι επίσης διαπιστωμένο. Οτι πίσω της κρύβονται κάθε λογής θρησκόληπτοι, ακροδεξιοί και μισαλλόδοξοι είναι εύκολο να το παρατηρήσει κανείς.

Δυστυχώς και παράγοντες της δημόσιας ζωής που θα έπρεπε να γνωρίζουν , παραπληροφορούν και οδηγούν πολλούς σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Χαρακτηριστική είναι η αίσθηση που έχει δημιουργηθεί ότι ένα παιδί δεκαπέντε ετών μπορεί να αλλάξει ταυτότητα φύλλου με μια απλή δήλωσή του και οι ομοφοβικές απλουστεύσεις που την συνοδεύουν. Στο νομοσχέδιο προβλέπεται η σύσταση ιατρικού συμβουλίου στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων «Π. και Α. Κυριακού» και συναίνεση των κηδεμόνων. Αυτό το συμβούλιο δεν θα είναι ένα τυπικό όργανο αλλά μια ομάδα επιστημόνων που θα γνωματεύει για τα ανήλικα άτομα που επιθυμούν να προχωρήσουν στην αλλαγή.

Πιθανόν αν είχε μελετήσει το θέμα και το νομοσχέδιο ο παλιός διεθνής ποδοσφαιριστής Βασίλης Τσιάρτας, να ήταν πιο συγκρατημένος στην ομοφοβική έκρηξή του. Αυτό δεν ισχύει για τους εκκλησιαστικούς κύκλους που τώρα δια του Αρχιεπισκόπου ετοιμάζονται να «καθίσουν στο σκαμνί» τον κ. Ραγκούση επειδή δήλωσε ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλοι μητροπολίτες. Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα ούτε ψόγο, ας έχει υπόψη του ο προκαθήμενος. Πρόβλημα, ίσως να το θυμάται, αποτελούσε ο παιδεραστής μητροπολίτης Παντελεήμονας για τον οποίο η Ιερά Σύνοδος προφανώς λόγω φόρτου εργασίας, ξέχασε να ζητήσει μια συγνώμη….