Είναι γεγονός ότι για την καθημαγμένη κοινωνία η ανεργία είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, αλλά να πανηγυρίζει η κυβέρνηση επειδή τα νέα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η ΕΡΓΑΝΗ δείχνουν κάμψη του αριθμού των ανέργων, μοιάζει υπερβολικό αλλά και επικίνδυνο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, το πρόβλημα παραμένει η μερική απασχόληση, που είναι αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόζονται στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Τα στοιχεία δείχνουν επίσης ότι τον φετινό Σεπτέμβριο οι αναγγελίες πρόσληψης ανήλθαν σε 261.807, ενώ οι αποχωρήσεις σε 244.679, με το ισοζύγιο προσλήψεων-αποχωρήσεων να είναι θετικό κατά 17.128 θέσεις εργασίας. Όταν αυξάνονται οι υποαμοιβόμενοι εργαζόμενοι και πολλαπλασιάζονται όσοι αμοίβονται με 360 ευρώ, τι νόημα μπορεί να έχουν οι πανηγυρισμοί.

Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης τον Σεπτέμβριο του 2017 σκαρφάλωσαν στο 60,33% και η πλήρης απασχόληση συρρικνώνεται μόλις στο 39,67%. Η κυβέρνηση, ακολουθώντας τη γνωστή τακτική της… εφόδου στο παρελθόν απάντησε στη σχετική κριτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι το 2013 επί Σαμαρά - Βενιζέλου το 35,88% των νέων προσλήψεων ήταν πλήρους απασχόλησης και το 64,12% μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης. Μια σύγκριση για το ποιος τα καταφέρνει χειρότερα δηλαδή…

Η ουσία είναι πως η εξάπλωση της μερικής και εκ περιτροπής εργασίας και η υποαμοιβόμενη εργασία κυριαρχούν. Με αυτές τις απαράβατες προϋποθέσεις «ανοίγει η αγορά εργασίας». Γεγονός είναι επίσης ότι πολλές επιχειρήσεις δεν καταβάλλουν τις συμφωνημένες αποδοχές στους εργαζόμενους για πολλούς μήνες ή τους καταβάλλουν μέρος του μισθού. Το σκηνικό είναι ζοφερό. Η κυβέρνηση και τα στελέχη της θα έπρεπε να απολογηθούν για το αν μπορεί να επιβιώσει κανείς με «μισθό» 360 ευρώ και αν μπορεί να στοιχειοθετήσει με τέτοιες αμοιβές το δικαίωμα για ασφάλιση σήμερα και σύνταξη όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Τα ίδια ισχύουν και για τη Νέα Δημοκρατία. Το ερωτηματολόγιο που μοίρασε ενόψει του θεματικού συνεδρίου στη Νίκαια υπονοούσε καθαρά πως προκειμένου να ανοίξουν δουλειές θα πρέπει να καταργηθεί κάθε είδους προστασία του κράτους στον εργαζόμενο και κάθε εργαζόμενος θα πρέπει να διαπραγματεύεται απευθείας με τον εργοδότη του τον μισθό και τους όρους εργασίας. Σε τι μπορεί να προσδοκά ο εργαζόμενος από μια τέτοια «διαπραγμάτευση» του ισχυρού με τον ανίσχυρο;

Πέραν αυτού, μια κυβέρνηση που ξεκινά με λεονταρισμούς κάθε αξιολόγηση και στο τέλος υπογράφει όλα όσα αξιώνουν οι δανειστές τι είδους αφέλεια είναι αυτή που δείχνει όταν ξέρει πως τα εργασιακά είναι το μεγάλο αγκάθι της επικείμενης αξιολόγησης. Οι δανειστές έχουν από το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης κάνει γνωστές τις προθέσεις τους. Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων κ.λπ.

Η επίθεση στην αντιπολίτευση επειδή εκείνη τα είχε κάνει χειρότερα και το 2013 η ανεργία είχε εκτιναχθεί στο 27% δεν πείθει κανέναν. Όταν τσαλακώνεις τους εργαζόμενους και «απελευθερώνεις» τον εργοδότη για να τους προσλαμβάνει με ένα κομμάτι ψωμί έτσι ώστε εκεί που απασχολούσε έναν να τον απολύει και να παίρνει στη θέση του δυο και να του μένουν και ρέστα, είναι λογικό να έχεις ονομαστική μείωση της ανεργίας και φυσικά ένταση της εκμετάλλευσης.

Θα περίμενε κανείς από κάποιους που μιλούν ακόμα στο όνομα της αριστεράς να είναι πιο σεμνοί όταν μιλούν για θέματα εργασίας. Αντί για αυτό, περίπου θριαμβολογούν, ενώ η τρίτη αξιολόγηση είναι το παγόβουνο πάνω στο οποίο οδηγούν τον Τιτανικό με επιβαίνοντες τους εργαζόμενους, που θα συνεχίσουν με μεγαλύτερη οξύτητα να πληρώνουν την κρίση και τη λιτότητα που τους επιβλήθηκε για την αντιμετώπισή της. Για να το αποτυπώσουμε με εικόνες, οι εργαζόμενοι θα τρώνε ένα χέρι ξύλο από τις δυνάμεις καταστολής στη Θεσσαλονίκη την ώρα που ο πρωθυπουργός θα φωτογραφίζεται, περιχαρής και περιφρουρημένος, με εκπροσώπους της επιχειρηματικής ελίτ…