«Στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, και ακόμα περισσότερο σε μια επίσκεψη στις ΗΠΑ, κάθε Έλληνας πρωθυπουργός εκπροσωπεί τη χώρα του. Την Ελλάδα. Την πατρίδα. Όχι το κόμμα ή την παράταξή του. Η ιδεολογία που, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να διέπει τις διπλωματικές δραστηριότητες της Ελλάδας, και την πολυεπίπεδη εξωτερική μας πολιτική, είναι μία: η ειρήνη, η ασφάλεια, οι ισότιμες σχέσεις, η δυνατότητα των λαών να χτίζουν χωρίς παρεμβάσεις το μέλλον τους, η συνεργασία με όρους αμοιβαία επωφελείς. Και αυτή η πολιτική, παρεμπιπτόντως, μόνο ξένη δεν είναι στις ιδέες της αριστεράς».

Αυτά τα… μετρημένα και συνεσταλμένα δήλωσε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο πρωθυπουργός μετά το ταξίδι του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα είπε μετά τον θόρυβο που ξεσηκώθηκε για την υποταγή του στη θέληση του πλανητάρχη και τη δήλωσή του ότι ο Τραμπ «όσα κάνει τα κάνει για καλό». Τι είναι λοιπόν ο πρωθυπουργός; Ένας τεχνοκράτης που πρόκυψε σε απόλυτο κενό για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας; Τον εκλέξαμε ανεξάρτητα από τις απόψεις του, τον δεσμεύσαμε να τις αγνοήσει και να υιοθετήσει άλλες στην πορεία.

Υπάρχουν λοιπόν πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις που δεν δεσμεύονται από τις θέσεις που διατυπώνουν, από τα προγραμματικά κείμενα των κομμάτων τους, από τις διακηρύξεις τους. Μπορείς να λες και να γράφεις ό,τι θες, αλλά όταν γίνεσαι κυβέρνηση και εκπροσωπείς την πατρίδα μπορείς να λες και να κάνεις ακριβώς τα αντίθετα, δηλαδή όσα έκαναν και οι προηγούμενοι, όλοι οι προηγούμενοι.

Πρόκειται για μια ομολογία προσαρμογής που δείχνει πόσο σωστά τα είχε γράψει ο Τζορτζ Οργουελ στην περίφημη «Φάρμα των ζώων». Τι μας λέει ο κ. Τσίπρας; Πως οι θέσεις της αριστεράς είναι μόνο προεκλογικής χρήσης, κατάλληλες για το εσωτερικό ακροατήριο. Ότι κάνουν μόνο για να συγκινούν τους πολίτες προεκλογικά και όσο η αριστερά είναι στην αντιπολίτευση. Αν γίνει κυβέρνηση, τις πετάει στο καλάθι των αχρήστων και μιλάει με το στόμα του Μητσοτάκη… Άλλο πράγμα δηλαδή είναι η αριστερά και άλλο η πατρίδα; Δεν συμπεριλαμβάνεται η πρώτη, με τις αρχές και της αξίες της, μέσα στη δεύτερη;

Βέβαια οι προσαρμογές δεν γίνονται μόνο από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Γίνονται κι όταν είσαι στην κυβέρνησης. Πρωθυπουργός ήταν ο κ. Τσίπρας όταν ευχόταν αν μη μας βρει το κακό να βγει πρόεδρος ο Ντόναλντ Τραμπ. Κανένας δεν του ζήτησε να επιβεβαιώσει τη δήλωσή του, αλλά να λέει ότι ένας ρατσιστής, σεξιστής και μισαλλόδοξος πρόεδρος τα κάνει όλα για καλό είναι γλείψιμο και υποτέλεια του αισχίστου είδους. Εκτός αν έχει την εντύπωση ότι τα ίδια ακριβώς έκανε κι ο Φιντέλ Κάστρο όταν συνάντησε τον Ρίτσαρντ Νίξον…

Το δικαίωμα κάποιου να αναιρεί δηλώσεις και απόψεις είναι αναφαίρετο. Να παρουσιάζει τις νέες του απόψεις σαν αριστερές είναι κυνισμός και υποκρισία. Στην πολυκύμαντη πορεία της η αριστερά βαρύνεται με λάθη, αστοχίες και τραγωδίες. Όλα αυτά μαζί με επιτυχίες, ηρωισμούς και εξεγέρσεις καταγράφονται στην ιστορική της πορεία. Κρίνεται για αυτά. Κρίνεται για όσα έχει διακηρύξει, για όσα έχει κάνει και όσα έχει παραλείψει. Απόψεις, συμπεριφορές που δεν της ανήκουν δεν επιτρέπεται να τις χρεωθεί, επειδή όσοι κυβερνούν έχουν το θράσος να μιλούν στο όνομά της…