Εδώ και πολλά χρόνια η μη ασφαλής λειτουργία των πανεπιστημιακών χώρων είχε στον πυρήνα της την παράλογη έννοια του ασύλου . Ειδικά μάλιστα όταν η έννοια αυτή περιελάμβανε και τον περιβάλλοντα χώρο των ΑΕΙ, κατά διασταλτική ερμηνεία των αντιεξουσιαστών και των μπαχαλάκηδων (που δεν είναι φοιτητές). Καταργήθηκε το άσυλο, το επανέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ διότι έπρεπε να προστατευθούν τα παιδιά του, ορθώς ξανακαταργήθηκε, αλλά είδαμε να συμβαίνει ένα ακόμη ακραίο φαινόμενο διασυρμού της Πολιτείας και αμφισβήτησης της Δημοκρατίας.


Το πανόραμα των αισχρών, διαχρονικά, φαινομένων στα ΑΕΙ για τα οποία πρωτίστως ευθύνεται η Αριστερά και τα απολειφάδια της περιλαμβάνει τα εξής, για να τα θυμηθούμε: 

Φοιτητές εκτιζαν τα γραφεία των καθηγητών.

Τα μαθήματα διακόπτονταν όποτε της καπνίσει της κάθε (αριστερίστικης) νεολαίας.

Υπήρχε καθεστώς τρομοκρατίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ –αφού είχε προηγηθεί βεβαίως το ΠΑΣΟΚ- είχε καταστήσει τους φοιτητές συνδιαχειριστές του Πανεπιστημίου.

Επομένως ήταν φυσικό τέτοια φαινόμενα βίας να είναι κοινός τόπος στους πανεπιστημιακούς χώρους.


Δεδομένου ότι όλοι οι φοιτώντες δεν είναι μπαχαλάκηδες ούτε είναι μέλη του Ρουβίκωνα και δεδομένου επίσης ότι τα άτομα αυτά είναι εξωφοιτητικά στοιχεία, η ευθύνη της Πολιτείας (κα της σημερινής κυβέρνησης) είναι τεράστια στο να πατάξει την ενδοπανεπιστημιακή ανομία και να μην τραμπουκίζονται καθηγητές και πρυτάνεις.


Η ελληνική κοινή γνώμη σαφώς και δεν επικροτεί τις συγκεκριμένες επιδόσεις των αποβρασμάτων που έχουν θέσει τον εαυτό τους εκτός κοινωνίας και υπεράνω του Νόμου, επειδή αυτός δεν είναι αρκούντως αυστηρός.


Επειδή όλα αυτά μπορεί να έχουν πολιτικό κόστος, δεν αρκούν επικηρύξεις. Χρειάζεται άλλο πλαίσιο προστασίας των πανεπιστημιακών χώρων,με τις αυστηρές προϋποθέσεις πρόσβασης, όπως ισχύουν σε όλα τα πανεπιστημιακά Ιδρύματα των χωρών του πολιτισμένου κόσμου.