Θα θέλαμε να δούμε καμμιά πορεία, έστω και 50 μόνο ατόμων για τον τάδε αστυνομικό που κτύπησαν τρομοκράτες, για τον δείνα που τον «έφαγαν» με καλάσνικοφ εγκληματίες που παρεπιδημούν στη χώρα.

Θα ήθελα να δώ μία πορεία για τον Αξαρλιάν, έστω και τόσα χρόνια μετά, αφού και τα χρόνια που ήταν κοντά στην δολοφονία του από τους τρομοκράτες και την τυφλή βία τους, μόνο ένα κεράκι άναβε στη γωνία Καραγιώργη της Σερβίας και Βουλής. Εκεί που τον «έφαγαν»...

Δεν θα δούμε ποτε μία τέτοια πορεία. Ούτε κανείς «δημοκράτης» θα τα σπάσει και θα καταστρέψει ξένες περιουσίες, ούτε θα επιχειρήσει να κάψει αθώους, ζωντανούς. Κι αυτό διότι είτε είναι αστυνομικοί είτε είναι ο Αξαρλιάν, είτε οι καμμένοι της Μαρφίν, η έγκυος και οι συνάδελφοί της, δεν έχουν οπαδούς μπαχαλάκηδες, κουκουλοφόρους, μηδενιστές αντιεξουσιαστές, παράσιτα της κοινωνίας από πλούσιες οικογένεις που, επειδή τα έχουν όλα βρίσκουν έξοδο διαφυγής στη βία, στο όνομα μιας κοινωνίας για την οποίαν ποτέ δεν θα δουλέψουν. Ποτέ δεν θα της προσφέρουν...

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τραγικότητα της άδικης δολοφονίας ενός παιδιού, του Γρηγορόπουλου. Πολύ περισσότερο όταν οποιαδήποτε νεανική επιπολαιότητα δεν συγχωρεί την αφαίρεση μιας ζωής. Το γεγονός καταδικαστέο. Και ο αυτουργός πλήρωσε.

Από την άλλη όμως είναι το ολιγότερο αστείο, γι’ αυτούς που γνωρίζουν από αγώνες και δεν κρύφτηκαν, πολεμώντας, πίσω από κουκούλες και μάσκες, να αναγορεύεται σε σύμβολο κοινωνικής πάλης ο θάνατος ενός παιδιού που δεν είχε ακόμη γνωρίσει τι είναι κοινωνική πάλη, για ποιους λόγους γίνεται και σε ποιους στόχους πρέπει να αποβλέπει.

Πολύ φοβόμαστε ότι ακριβώς όπως ευτελίστηκε ο συμβολισμός του Πολυτεχνείου, με την ανάδειξη της γενιάς του-βεβαιως όχι όλων-στην κοινωνική, επαγγελματική και πολιτική τάξη εκείνη που διαμόρφωσε την πραγματικότητα της Μεταπολίτευσης, έτσι ευτελίζεται και η έννοια των κοινωνικών αγώνων, με τις απόπειρες λαϊκών συνάξεων διαμαρτυρίας για κάτι που δυστυχώς έτυχε, δεν έχει προηγούμενό του και, εν πάση περιπτώσει ο αδικος θάνατος του παιδιού αυτού δεν αντιπροσωπεύει έναν γενικότερο λαϊκό αγώνα που καταπνίγει κατ’ εξακολούθηση κάποιο αυταρχικό αστυνομικό κράτος.

Ειδικώς οι κατ’ έτος συνάξεις για τον Γρηγορόπουλο δεν διαφέρουν από μία εκδήλωση μισαλλόδοξου φανατισμού την οποίαν εκμεταλλεύονται εγκληματικά άτομα του περιθωριακού χώρου προκειμένου να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με εκδηλώσεις βίας, συνήθως, διότι αλλιώς η παρουσία τους στην πολιτική, παραγωγική και κοινωνική ζωή του τόπου δεν είναι μόνο ανύπαρκτη. Είναι και παράδειγμα προς αποφυγήν...