«Πρέπει να είσαι άραγε Ελληνας για να καλλιεργήσεις την τέχνη της θραυσματικότητας;» αναρωτιέται η «Le Monde», αποθεώνοντας τον «Μεγάλο Δαμαστή» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, την τελευταία παράστασή του που κάνει παγκόσμια περιοδεία σε ασφυκτικά γεμάτα θέατρα. «Το ονειρευτήκαμε. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου το έκανε πραγματικότητα» καταλήγει η εφημερίδα. Λίγες ημέρες πριν αναζητούσαμε αναφορές στα πρωτοσέλιδα του γαλλικού Τύπου για τη συνάντηση Τσίπρα-Μακρόν, αναζητούσαμε την ανάδυση της Ελλάδας των ευκαιριών, των επενδύσεων, του «ευ». Ματαίως, βέβαια.

Η Ελλάδα εξακολουθεί να παράγει ειδήσεις που συνδέονται με δαιμονοποιήσεις, υποσχέσεις που έμειναν να αιωρούνται, αγώνες ατέρμονους. Η εξέλιξη με την επένδυση στις Σκουριές απασχόλησε τον διεθνή Τύπο και θα συζητηθεί στη συνεδρίαση του Eurogroup στο Ταλίν ως παράδειγμα «how not to do things». Ο αντίποδας της Ελλάδας που ενσαρκώνει οράματα, της Ελλάδας του πολιτισμού, του Παπαϊωάννου. Όπως έγραφε ο Ελύτης, ένα έργο τέχνης βρίσκεται στον αντίποδα της χυδαιότητας. Η Ελλάδα παράδειγμα του «πώς να μην κάνεις κάποια πράγματα» και η Ελλάδα που κάνει τα όνειρα πραγματικότητα. Διαλέξτε και πάρτε.

Οι καλλιτέχνες μας φτιάχνουν διαρκώς νέα αλφαβητάρια, νέες συγκινήσεις εν ονόματι όλων μας. Την ίδια ώρα στο υπουργείο Πολιτισμού «ξύνουν πάτους βαρελιών», κατά δήλωση της υπουργού, για πενιχρές επιχορηγήσεις σε θέατρο και χορό, διεκδικώντας να δαφνοστεφανωθούν για την προσφορά στους καλλιτέχνες.

Στη Βενετία, η Σαρλότ Ράμπλινγκ λίγες ώρες πριν κερδίσει το Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας επισκέφθηκε το ελληνικό περίπτερο για να δει το «Εργαστήριο Διλημμάτων» του Γιώργου Δρίβα με επιμελητή τον Ορέστη Ανδρεαδάκη στην Μπιενάλε. Εμφανίζεται και η ίδια στο φιλμ που παρουσιάζεται στο τέλος του μαύρου λαβυρίνθου και φέρνει το διεθνές κοινό αντιμέτωπο με ηθικά διλήμματα που εφορμούν από την τραγωδία «Ικέτιδες» του Αισχύλου για την αποδοχή ή όχι του «ξένου» σε μια δομημένη κοινωνία. Η Ράμπλινγκ περιηγήθηκε στον λαβύρινθο, χάθηκε, επέμεινε, είδε δύο φορές το φιλμ ανάμεσα στους ξαφνιασμένους επισκέπτες και βγαίνοντας είπε με συγκίνηση «είναι μια υπέροχη δουλειά, ένα έργο διαχρονικό και επίκαιρο και είναι πολύ σημαντικό που παρουσιάζεται αυτήν τη στιγμή».

Και κάπως έτσι, το «ωραίος ως Έλλην» γίνεται ξανά πρόκληση, γίνεται δικαίωμά μας. Ενεργοποιούμε το «made in Greece». Ναι, μπορούμε.