Καθώς πλησιάζουµε προς το τέλος του χρόνου, είναι χρήσιµο να κάνουµε έναν σύντοµο απολογισµό των εκδηλώσεων Μνήµης του Μικρασιατικού, Ποντιακού και Θρακικού Ελληνισµού. Πέρασαν 100 χρόνια από το 1922, το οποίο συνδέεται µε το εθνικό τραύµα της Μικρασιατικής Καταστροφής. Πιστεύω ότι πλέον έχουµε την ωριµότητα να εξαγάγουµε συµπεράσµατα χωρίς φόβο και πάθος. Χωρίς τις παρερµηνείες που είχαν διαµορφωθεί στο παρελθόν.

Μάθαµε, λοιπόν, ότι ήταν Γενοκτονία και όχι απλή εθνοκάθαρση ή συνωστισµός. Από το 1914 µέχρι το 1923 ο Ελληνισµός της Ανατολής υπέστη µία προσχεδιασµένη Γενοκτονία, µε τη νοµική και την ουσιαστική έννοια του όρου. Αυτή είναι η σωστή ορολογία και ας µην προσπαθούν κάποιοι να µας πουν ότι η εµµονή µας στην αναγνώριση της Γενοκτονίας βλάπτει δήθεν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Είδαµε και τα πειράµατα µε τις µεικτές ελληνοτουρκικές επιτροπές και µε τις περικοπές από την Ιστορία µας πού οδήγησαν. Απλώς αποθράσυναν την Τουρκία.

Μάθαµε ότι η γείτων Τουρκία αρνείται να αναγνωρίσει τα εγκλήµατα που διέπραξαν κατά Ελλήνων και Αρµενίων τρία καθεστώτα. Οι Οθωµανοί σουλτάνοι (βλέπε Αµπντούλ Χαµίτ Β’), οι Νεότουρκοι και οι κεµαλικοί εθνικιστές. Τρία καθεστώτα που διαφωνούσαν µεταξύ τους, αλλά συµφωνούσαν σε έναν στόχο: Στην απαλλαγή µε κάθε τρόπο της Τουρκίας από τους δραστήριους χριστιανικούς πληθυσµούς.

Μάθαµε ότι η Γενοκτονία άρχισε το 1914 µε το Μαύρο Πάσχα της Θράκης και µε τη σφαγή των Ελλήνων στην Παλαιά Φώκαια, τον Ιούνιο του 1914. Αρα δεν ισχύει η προπαγάνδα του Ερντογάν ότι η τουρκική αντίδραση ήταν δικαιολογηµένη, επειδή αµύνθηκαν κατά των Ελλήνων εισβολέων. Ο Ελληνικός Στρατός αποβιβάσθηκε στη Σµύρνη τον Μάιο του 1919, ενώ η σφαγή του Ελληνισµού άρχισε αποδεδειγµένα πριν από πέντε χρόνια. Υπάρχει και η σχετική Μαύρη Βίβλος του Οικουµενικού Πατριαρχείου, η οποία εξεδόθη το 1919.

Μάθαµε ότι, λόγω του Εθνικού ∆ιχασµού, µετά το 1922 επικράτησαν σκοπίµως ατεκµηρίωτες απόψεις για προπαγανδιστικούς λόγους. Π.χ., γράφουν ορισµένοι ότι η ελληνική κυβέρνηση ψήφισε νόµο το καλοκαίρι του 1922 για να εµποδίσει την άφιξη προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Εγκυροι συγγραφείς αποδεικνύουν ότι πρόκειται περί παρερµηνείας. Ο νόµος ψηφίσθηκε τον Ιούνιο του 1922 από τα µεγάλα κόµµατα της Βουλής (και από το Κόµµα των Φιλελευθέρων) και απαγόρευε την εκµετάλλευση των ταλαίπωρων Ελλήνων που έφευγαν από τον Καύκασο και έπεφταν θύµατα επιτήδειων πλοιάρχων και πλοιοκτητών. Είναι απαραίτητο να ερευνήσουµε την τραγική εκείνη περίοδο χωρίς ψεύδη και προπαγανδιστικούς µύθους.

Μάθαµε ότι η ∆ίκη των Οκτώ και η Εκτέλεση των Εξι (15/11/1922) ήταν µία δικαστική παρωδία, µε πλήρη παραβίαση των δικονοµικών κανόνων και των ανθρωπίνων δικαιωµάτων. Οι Εξι είχαν σοβαρές πολιτικές ευθύνες, αλλά δεν ήσαν προδότες.

Μάθαµε να αντλούµε ελπίδα από τη διάθεση αναδηµιουργίας των προσφύγων. Ξεριζώθηκαν, αλλά ξαναρίζωσαν. Με ορθόδοξη χριστιανική ευλάβεια και δηµιουργική διάθεση, ξανάφτιαξαν τη ζωή τους και συνέβαλαν θετικά στη διαµόρφωση της νεοελληνικής κοινωνίας.

Ας µιλήσουµε στα παιδιά µας για τον ελληνικό και χριστιανικό πολιτισµό της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Ας διδάξουµε σωστά την Ιστορία στα σχολεία, αποφεύγοντας τα δύο άκρα: Αφενός µεν την εθνική αλαζονεία και αφετέρου τον εθνοµηδενισµό.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά στις 26 Νοεμβρίου 2022