Φέτος η επέτειος της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 συµπίπτει µε τη συµπλήρωση 200 ετών από την πρώτη διεθνή αναγνώριση του Αγώνος των Ελλήνων.

Ηταν 25 Μαρτίου του 1823 όταν ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Γεώργιος Κάνινγκ, έδωσε εντολή στις βρετανικές Αρχές των Επτανήσων να θεωρούν ως εµπόλεµα τα ελληνικά πλοία που έκαναν αποκλεισµό των παραλίων της Πελοποννήσου από την πλευρά του Ιονίου πελάγους. Η Βρετανία κατείχε τα Ιόνια νησιά από το 1815 και πριν από την αναγνώριση χαρακτήριζε τα ελληνικά πολεµικά πλοία ως πειρατικά.

Η αναγνώριση αυτή θεωρείται ως µία ελληνική επιτυχία και αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη διπλωµατική πράξη υπέρ των αγωνιζοµένων Ελλήνων. Βεβαίως ο Κάνινγκ προέβη σε αυτή την πράξη µε απώτερο στόχο την εξασφάλιση των βρετανικών πλοίων. Με την αναγνώριση ως εµπολέµων κάθε ζηµία που θα προκαλούσαν οι Ελληνες σε βρετανικά συµφέροντα θα έπρεπε να αποζηµιωθεί από τις πρώτες ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες είχαν εκλεγεί από τις Εθνικές Συνελεύσεις του Αγώνος. Ενώ όταν η Βρετανία µάς χαρακτήριζε πειρατές, δεν είχε δικαίωµα να ζητήσει αποζηµιώσεις! Η πράξη του Κάνινγκ ήλθε µετά από δύο χρόνια εχθρικής στάσης των Μεγάλων ∆υνάµεων προς την Ελληνική Επανάσταση. Το Συνέδριο του Λάιµπαχ (Λιουµπλιάνας) το 1821 και της Βερόνας το 1822 δεν αντιµετώπισε θετικά την Ελληνική Επανάσταση. Αλλωστε ο προκάτοχος του Κάνινγκ, ο λόρδος Κάστλρι, ήταν φίλος του Αυστριακού καγκελαρίου Μέτερνιχ και εχθρικά διατεθειµένος προς τους Ελληνες.

Η αντιπαλότητα του Κάστλρι και του Μέτερνιχ προς τον ελληνικό αγώνα και προς τον Ιωάννη Καποδίστρια αποτέλεσε το θέµα της διατριβής του γνωστού και όχι συµπαθούς στους Ελληνες Χένρι Κίσινγκερ. Εχει τίτλο «A world restored», δηλαδή «ένας αποκατεστηµένος κόσµος». Αυτό που θα πρέπει να κρατήσουµε ως το κυριότερο µήνυµα της βρετανικής αναγνώρισης είναι ότι ήλθε έπειτα από δύο χρόνια επιτυχιών και θυσιών των Ελλήνων. Ο Κάνινγκ αναγκάσθηκε να προβεί στη διεθνή αναγνώριση της Επαναστάσεως επειδή πείσθηκε ότι πρόκειται για τον αγώνα ενός λαού αποφασισµένου να νικήσει και να ελευθερωθεί. Τα δύο πρώτα χρόνια οι νίκες στο Βαλτέτσι, στα ∆ερβενάκια, στη Γραβιά και αλλού και οι διακηρύξεις της Α’ Εθνικής Συνελεύσεως της Επιδαύρου παρουσίαζαν την εικόνα ενός λαού µε αρχές και αξίες και µε ικανούς αρχηγούς, όπως ο Θ. Κολοκοτρώνης, ο Κ. Κανάρης κ.ά. Σηµαντική ήταν η απήχηση των σφαγών στη Χίο και τη Νάουσα το 1822, οι οποίες είχαν αρχίσει να συγκινούν τη διεθνή κοινή γνώµη.

Το θετικό στοιχείο των δύο πρώτων χρόνων ήταν η ενότητα µεταξύ των Ελλήνων. ∆υστυχώς, αυτή η ενότητα άρχισε να χάνεται τα επόµενα χρόνια και οι δύο εµφύλιοι απείλησαν την έκβαση της Επαναστάσεως. Το 1838 ο Θ. Κολοκοτρώνης είπε στους µαθητές του πρώτου Γυµνασίου της Αθήνας ότι, αν συνεχιζόταν το κλίµα ενότητας, θα είχαµε φτάσει ίσως και ως την Κωνσταντινούπολη!

Ορθώς θεωρούµε φιλέλληνα τον Κάνινγκ και του έχουµε αφιερώσει πλατεία στην Αθήνα. Αλλά ας µην ξεχνούµε ότι την πρώτη διεθνή αναγνώριση της Ελληνικής Επαναστάσεως την οφείλουµε στην ενότητα και στις θυσίες των προγόνων µας κατά τα πρώτα δύο χρόνια. Αυτή την ενότητα ας διαφυλάξουµε σήµερα. Η διχόνοια πάντα έβλαψε τον Ελληνισµό!

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 24/3