ο ελληνικό Επος του 1940 έχει πολλά να θυµίσει στη σύγχρονη κοινωνία µας. Εχει άµεση σύνδεση µε σηµερινά προβλήµατα.

Η τιµή στους πεσόντες έχει µεγαλύτερη αξία όταν αξιοποιούµε τα διδάγµατα του παρελθόντος, για να δηµιουργήσουµε ένα καλύτερο αύριο. Η επέτειος συνδέεεται ποικιλοτρόπως µε τις ελληνοαλβανικές σχέσεις. ∆εν είναι σωστό να µιλούµε για «αλβανικό έπος». Η Αλβανία τότε ήταν σύµµαχος του Μουσολίνι και δορυφόρος της Ιταλίας.

Οι µάχες των στρατιωτών µας δόθηκαν στα βουνά της Ηπείρου, νότιας και βόρειας. Βορειοηπειρωτικό έπος ίσως θα ήταν η σωστή ορολογία. Η αναγνώριση της συµβολής των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου στον αγώνα του 1940 είναι χρέος µας. Και µας θυµίζει ότι ακόµη και σήµερα αυτοί οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται. Αργυρόκαστρο, Κορυτσά, Πρεµετή, Αγιοι Σαράντα και τόσα άλλα τοπωνύµια συνδέονται άρρηκτα µε νίκες του Ελληνικού Στρατού και µε κοιµητήρια πεσόντων. Ακόµη δεν έχουν περισυλλεγεί τα οστά όλων των Ελλήνων στρατιωτών που έχουν εντοπισθεί.

Στην Κορυτσά οι κάτοικοι περίµεναν τον Στρατό µας µε ελληνικές σηµαίες, αλλά σήµερα οι αλβανικές κυβερνήσεις δεν θεωρούν την περιοχή αυτή «µειονοτική». Οι γυναίκες της Βορείου Ηπείρου µετέφεραν και αυτές τρόφιµα και πυροµαχικά, όπως και οι γυναίκες στη νότια πλευρά των συνόρων. Σήµερα οι απόγονοί τους δεν απολαµβάνουν των ελευθεριών που δικαιούται µια πολυάριθµη µειονότητα. Τιµή στους αγωνιστές του 1940 σηµαίνει να αποδεικνύουµε εµπράκτως τη συµπαράστασή µας στον Ελληνισµό της Αλβανίας.

Να ασκήσουµε κάθε δυνατή πίεση για να ολοκληρωθεί αντικειµενικά η απογραφή του πληθυσµού και των εθνικών κοινοτήτων στη γειτονική χώρα. Να απαιτήσουµε την άµεση απελευθέρωση του Φρέντη Μπελέρη και την παύση της δίωξης κατά του συνεργάτη του, Παντελή Κοκαβέση. Τιµή στους πεσόντες και στους τραυµατίες σηµαίνει να φροντίσουµε να διδάσκεται σοβαρά, τεκµηριωµένα και χωρίς ιδεολογικές διαστρεβλώσεις η Ιστορία στα σχολεία. Αναµένουµε µε ενδιαφέρον τα νέα σχολικά βιβλία και προγράµµατα, τα οποία θα ισχύσουν από τον Σεπτέµβριο του 2024.

Να αποµακρύνουµε τα παιδιά µας από κάθε ακρότητα. Να απαλλάξουµε τη διδασκαλία από τις µαρξιστικές ιδεοληψίες παλαιοτέρων εποχών και να δώσουµε πρότυπα στα παιδιά µας. Να µιλήσουµε για τα εγκλήµατα των ολοκληρωτικών καθεστώτων του προηγουµένου αιώνος, όλων των αποχρώσεων. Να µάθουµε στους νέους µας να σέβονται τη ∆ηµοκρατία και να µην επηρεάζονται από τους εκφραστές των δύο άκρων. Τιµή στους αγωνιστές του 1940 σηµαίνει να συνεχίσουµε τα ωραία έθιµα, που διαφυλάσσουν την εθνική µνήµη.

Να µην καταργηθούν οι µαθητικές παρελάσεις. ∆ίνουν χαρά στα νέα αγόρια και κορίτσια, διότι τους προσφέρουν ευκαιρία συµµετοχής στον πανεθνικό εορτασµό. Είναι λανθασµένο το επιχείρηµα ότι οι παρελάσεις µαθητών και µαθητριών καθιερώθηκαν από αυταρχικά καθεστώτα. Υπάρχουν φωτογραφίες του 1919 από την Αδριανούπολη και του 1920 από τη Σµύρνη που δείχνουν τα Ελληνόπουλα των Αλησµόνητων Πατρίδων να παρελαύνουν µε το σχολείο τους και µε την ελληνική σηµαία. Οποιοι ζητούν κατάργηση των µαθητικών παρελάσεων λησµονούν τη συµµετοχή νεαρών αγοριών και κοριτσιών στον αγώνα του 1940 και στην Εθνική Αντίσταση. Ας είµαστε και σήµερα έτοιµοι να απαντήσουµε: ΟΧΙ στον νέο Οθωµανισµό του Ερντογάν,

ΟΧΙ στις επικίνδυνες θεωρίες περί «ανοιχτών συνόρων», ΟΧΙ στον εθνοµηδενισµό, ΟΧΙ στην αποδόµηση της ελληνορθόδοξης ταυτότητάς µας.

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 27/10