Το πείραμα του πρωθυπουργού για μια κυβέρνηση «ταχείας απόδοσης» με μίγμα πολιτικών και τεχνοκρατών στη σύνθεση της, σχολιάζεται ήδη ποικιλοτρόπως στη δημόσια σκηνή. Σίγουρα πρόκειται για ένα νεωτερισμό, που φυσικό είναι να συγκεντρώνει θετικές και αρνητικές «προβλέψεις» .
Ομως, η απόφαση αυτή του κ. Κυρ.Μητσοτάκη έχει μία λογική βάση, που δεν είναι εύκολο να αμφισβητηθεί : Οι αμιγώς «πολιτικές» κυβερνήσεις, αυτές δηλαδή που στελεχώθηκαν με πρόσωπα κοινοβουλευτικά και κομματικά της εμπιστοσύνης των ηγεσιών, επί δεκαετίες, με παραμερισμό των «τεχνοκρατών» ,ΑΠΕΤΥΧΑΝ συνολικά στα έργα τους. Η Ελλάδα διοικήθηκε πολιτικά με τρόπο που συρρίκνωσε την παραγωγική βάση της ,εμπόδισε τον εκσυγχρονισμό των υπηρεσιών του Κράτους ,κατάφερε πλήγματα στην Παιδεία της και την έριξε τελικά χρεωκοπημένη στις αγκάλες των δανειστών.

Η εμπειρία των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης, κατέληξε στην ανάδειξη μίας αλήθειας : Τα πολιτικά κόμματα εξουσίας είναι μεν σε διαρκή επαφή με τις δυνάμεις της κοινωνίας και γνωρίζουν τις ανάγκες ,τους πόνους και τα συμφέροντα των πολιτών, αλλά συχνά στερούνται κάποιων απαραίτητων ειδικών γνώσεων. Και επιπλέον το όλον πελατειακό και γενικώς «φιλολαϊκό» σύστημα δεν επιτρέπει τελικώς την ανάπτυξη μιας παραγωγικής πολιτικής με ισχυρή βάση ,σε επαφή με τον σύγχρονο κόσμο.

Από την άλλη πλευρά, οι «τεχνοκράτες», μάνατζερς, οικονομολόγοι και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ,δεν γνωρίζουν παρά μόνο «ψυχρά» και στατιστικά τις κοινωνικές πραγματικότητες, δεν γνωρίζουν το πόσο δύσκολη υπόθεση είναι η εφαρμοσμένη τέχνη της πολιτικής. Κι’ έτσι δεν αποφεύγουν κι’ αυτοί τα μεγάλα λάθη και τις λανθασμένες

κρίσεις, παγιδευμένοι στην «επιστημοσύνη» τους, όποτε αποφασίζουν να μπουν στον πολιτικό στίβο με συνέπεια να έχουν ένα «κακό όνομα» σε μια ευρεία κοινωνική πλειοψηφία.

Αδιαμφισβήτητα είναι η πολιτική εξουσία, αυτή που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, αλλά καταφανές είναι πλέον και ότι η «τεχνοκρατία» πρέπει να έχει σήμερα το ποσοστό της σ’ ένα κυβερνητικό σχήμα .Κι’ αυτό για να προσφέρει τις ειδικές γνώσεις της στους πολιτικούς με στόχο την αποφυγή «τεχνικών» σφαλμάτων στα κρίσιμα οικονομικά και οργανωτικά προβλήματα που διαχειρίζεται μία κυβέρνηση. Οι καιροί είναι δύσκολα. Τα σφάλματα πρέπει αν είναι όσο το δυνατόν λιγότερα. Η συνεργασία των δύο μερών είναι σήμερα απαραίτητη ,με την προϋπόθεση να είναι αρμονική και παραγωγική.

Υπάρχει βέβαια ένας κίνδυνος που ο πρωθυπουργός θα πρέπει από τώρα να μηδενίσει, εφ΄ όσον έχει κάθε λόγο να επιθυμεί την επιτυχία του «πειράματος» του. Ο κίνδυνος είναι να «καβαλήσουν» οι τεχνοκράτες τους πολιτικούς από υπερβολική εκτίμηση των προσόντων τους ως «εκλεκτοί» της ηγεσίας, πράγμα που ενδεχομένως θα γεννήσει φαινόμενα αλαζονείας τους στον κυβερνητικό χώρο, προκαλώντας προβλήματα στη λειτουργία του συστήματος. Αλλωστε,τα κυβερνητικά σχήματα είναι πάντοτε γεμάτα «ευαισθησίες»