Οι Ευρωπαίοι, μέλη της ΕΕ, που έχουν επιλέξει, με πρώτους τους Γερμανούς να έχουν προνομιακές σχέσεις με την Τουρκία, σε βάρος της Ελλάδας έρχονται πλέον αντιμέτωπη με την πραγματικότητα: Ο καλός συνομιλητής τους, Ταγίπ Ερντογάν, θα τους δώσει τώρα να καταλάβουν καλά με ποιά Τουρκία θέλουν να έχουν «πολιτικό» διάλογο για μείζονα θέματα ασφαλείας της Μέσης Ανατολής. Ηδη, ο πολιτικός φίλος της ζαλισμένης κυρίας Μέρκελ, της οποίας η περί Ευρώπης πολιτική σκέψη είναι περιορισμένη στο μέτρημα εμπορικών κερδών, αγνοεί επιδεικτικά τους πάντες και στέλνει στρατό σε τρίτη χώρα, στη Λιβύη .Και με χιτλερικού τύπου αντιλήψεις περί «ζωτικού χώρου» αξιοποιεί την πολιτική παραλυσία της παρακμάζουσας Ευρωπαϊκής Ενωσης για να επεκτείνει το ριζοσπαστικό Ισλάμ στη Μεσόγειο. Με ένοπλους τζιχαντιστές ,με την ευλογία των Αδελφών Μουσουλμάνων και με άλλοθι το ενδιαφέρον του για τους ενεργειακούς πόρους της περιοχής επιχειρεί να κτίσει ένα νέο-οθωμανικό ισλαμικό οικοδόμημα στη γραμμή Λιβύης-Τυνησίας -Αλγερίας, υπονομεύοντας και το καθεστώς της Αιγύπτου.

Η πολιτικά καθυστερημένη, και διόλου ενδιαφερόμενη για «ευρωπαϊκή ένωση», Γερμανία, θα παρακολουθεί τώρα το «αυτοκρατορικό» παραλήρημα του συνομιλητή της, Τούρκου δικτάτορα, και βεβαίως, τις πολιτικές και στρατιωτικές κινήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ στη Μεσόγειο. Η στάση της Γερμανίας, που παρασύρει σ’ ένα στρατηγικό κενό την ΕΕ, δικαιώνει απόλυτα όλα τα επιχειρήματα και τις ανησυχίες της Ελλάδας, η οποία προσπάθησε έως τώρα να αναδείξει σε ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και φόρουμ τους μεγάλους κινδύνους που δημιουργεί και για τα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης η εκτός διεθνούς νομιμότητας πολιτική του Ερντογάν. Μόνον η Γαλλία έχει κατανοήσει τα «παιχνίδια» του Τούρκου δικτάτορα ,κι’ αυτό λόγω της ιστορικού βάθους γεωπολιτική εμπειρία των Γάλλων στη Μεσόγειο. Και φυσικά, πέφτουν στο κενό οι ανόητες «γερμανικές» κριτικές στην επιλογή της Ελλάδας για στενή στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, και με ανοικτό ορίζοντα προς Σαουδική Αραβία και Ην.Εμιράτα.

Ιδιαίτερα, η σημερινή στάση του Βερολίνου προς την Ελλάδα στην υπόθεση της Λιβύης ,έρχεται να αιτιολογήσει απόλυτα τις ελληνικές στρατηγικές επιλογές, που όσα «ρίσκα» μπορεί και να έχουν ,όμως έγιναν εκ των πραγμάτων στο δρόμο της βαθιάς απογοήτευσης της Αθήνας απέναντι σε μία κυνική και κατ΄ουσίαν αντι-ευρωπαϊκή πολιτική , την οποιαν έχει επιβάλει το Βερολίνο στην πλαδαρή Ευρωπαϊκή Ενωση.