Η Τουρκία θέλει να έχει στο φάκελο της μία πλούσια ατζέντα απαιτήσεων της απέναντι στην Ελλάδα ,αν και όταν έρθει η ώρα για ελληνο-τουρκικό «διάλογο» . Φέρνει, λοιπόν, πάλι στο προσκήνιο με «αθωότητα»την παλιά διαμαρτυρία της για το γεγονός ,ότι η Ελλάδα έχει στρατιωτικοποιήσει νησιά του Αιγαίου κατά παράβαση διεθνούς Συνθήκης. Αληθές είναι αυτό. Αλλά αποτέλεσε εξ’ αρχής την επιβεβλημένη στοιχειώδη «απάντηση» της Ελλάδας μετά τη στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και τη δημιουργία της 4ης (ΑΠΟΒΑΤΙΚΗΣ -για ποιό λόγο άραγε ;…) Στρατιάς του Αιγαίου απέναντι απ’ τα ελληνικά νησιά. Θα αρκούσε, όμως, και μόνον η εκτόξευση της νομοθετημένης ευθείας «απειλής πολέμου» της Τουρκίας το 1995 κατά της Ελλάδας για να δικαιολογηθεί η στρατιωτική προστασία των ελληνικών νησιών. Φυσικά, υπό το βάρος της πολεμικής απειλής της Τουρκίας από τη δεκαετία ΄70 δεν ήταν δυνατόν να μην φροντίσει η Ελλάδα για την εθνική ασφάλεια των εδαφών της. Έτσι, ενεργοποίησε το γράμμα και το πνεύμα του άρθρου 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που ορίζει ότι :

«Ουδέν εκ των διαλαμβανομένων εν τω παρόντι Χάρτη θα παρεμποδίζει το φυσικό δικαίωμα ατομικής ή συλλογικής νομίμου αμύνης εις περίπτωσιν καθ’ ήν Μελος τι των Ηνωμένων Εθνών υπέστη επίθεσιν ένοπλον, μέχρις ότου το Συμβούλιο Ασφαλείας λάβη μέτρα προς διατήρησιν της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας».

Ορθώς, λοιπόν, η Ελλάδα οργάνωσε την νόμιμη άμυνα της έναντι της ευθείας στρατιωτικής απειλής εδάφους και θάλασσας της από την Τουρκία. Αλίμονο , αν περίμενε η Ελλάδα να υποστεί στρατιωτική κατάληψη αφύλακτων νησιών της από αποβατικές δυνάμεις των Τούρκων και…μετά να περιμένει την παρέμβαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Στην εν λόγω περίπτωση, ή «ένοπλος επίθεσις» της Τουρκίας είναι διαρκώς ante portas από τη δεκαετία ’70 και συνεπώς το άρθρο 51 κλύπτει απολύτως την Ελλάδα.