Oι κινήσεις της Τουρκίας και η πολιτική αδυναμία της Δύσης χειροτερεύουν τα πράγματα στην Αν. Μεσόγειο.

Ο ισλαμιστής Τούρκος πρόεδρος, Τ. Ερντογάν, δεν έκρυψε ποτέ τα τελευταία χρόνια την πρόθεσή του να καταργήσει το κοσμικό κράτος της Τουρκίας, να εξισλαμίσει τη χώρα του, να συνδεθεί στενά με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και να συνεργάζεται με τους τζιχαντιστές στην Εγγύς Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. Ετσι και σήμερα, ο νεοοθωμανός «αυτοκράτορας» Ερντογάν, συνεπής μόνον απέναντι στο ισλαμικό «τουρκικό έθνος» και σε κανέναν άλλον, όπως δηλώνει, μετατρέπει σε τζαμί τον Ναό της Αγίας Σοφίας. Και δίνει στους Δυτικούς να καταλάβουν ότι τις σχέσεις της Τουρκίας μαζί τους αυτός μόνον θα τις καθορίζει.

Ο Τούρκος πρόεδρος μπορεί, όπως κάποιοι αναλυτές προβλέπουν, να καταστραφεί τελικά από τις ακρότητες της αντιδυτικής πολιτικής του.

Αλλά, για την ώρα, ένα είναι βέβαιο: ότι παίζει «κομπολόι» τους ζαλισμένους Ευρωπαίους της Ε.Ε., βλέποντας πόσο ανήμποροι είναι να τον «φοβερίσουν» και πόσο πολύ φοβούνται μην τύχει και τον χάσουν από εμπορικό φίλο και ΝΑΤΟϊκό σύμμαχό τους.

Ο Ερντογάν αριστοτεχνικά «παίζει» με τους Ευρωπαίους, που πασχίζουν να διατηρήσουν την αξιοπιστία των ηθικοπολιτικών αρχών τους και του συστήματος αξιών και κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, στο οποίο είναι δεσμευμένοι κοντά 70 χρόνια, ξεκινώντας από τη βάση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Ο επηρμένος Τούρκος ισλαμιστής, διαπιστώνοντας ότι η Ευρώπη έχει προ πολλού χάσει τον καλό εαυτό της, ότι οι λαοί της πάσχουν υπό το βάρος οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, ότι δεν διαθέτει στρατηγικό εγκέφαλο και έχει μπερδέψει την Ε.Ε. με το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, τη Μόσχα, το Μεταναστευτικό και τις γερμανικές εξαγωγές, την αντιμετωπίζει σαν ένα αδύναμο πλέον διεθνές κέντρο «επιρροών», που δεν είναι σε θέση να επιβάλλει τις απόψεις της στην πάνοπλη ισλαμική Τουρκία.

Με τις πολιτικές του στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, με την άρνησή του να λάβει υπόψη του το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και με την απόφασή του να μετατρέψει σε τζαμί τον Ναό της Αγίας Σοφίας ο Ερντογάν δηλώνει στη χριστιανική Ευρώπη και σε πάντα τρίτο «ενδιαφερόμενο» ότι αυτός ακολουθεί το δικό του σύστημα αξιών, με την Τουρκία χέρι-χέρι με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και ως κέντρο των σουνιτών μουσουλμάνων. Είναι, πράγματι, χαρακτηριστικός της αδυναμίας των Ευρωπαίων, αλλά και της Δύσης γενικότερα απέναντι στον Ερντογάν, ο πλαδαρός τρόπος πολιτικής «αντίδρασής» τους στην υπόθεση της Αγίας Σοφίας (η Γερμανία και ο Πάπας «εθλίβησαν», ενώ η UNESCO... το «συζητάει» τώρα με την Αγκυρα).

Εμφανής και ο φόβος τους μήπως τα «σπάσουν» με τη διεθνώς παράνομη Τουρκία, τιμωρώντας τη με «κυρώσεις». Και σίγουρα ο ορθόδοξος χριστιανός Ρώσος πρόεδρος, Πούτιν, θα διασκεδάζει με τους Δυτικούς «συμμάχους», οι οποίοι με θλίψη διαπίστωσαν την «πολιτική κατανόησή» του στην υπόθεση της Αγίας Σοφίας και τη διάθεσή του να διατηρήσει καλές σχέσεις με τον Ερντογάν, παρά τα «μπερδέματα» στη Λιβύη (ποιος ξέρει, ίσως σε μια γωνιά του σκηνικού να διασκεδάζει και ο φίλος του Ερντογάν, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, με τα «γυμνάσια» που κάνει η Αγκυρα στους Ευρωπαίους). Είναι σαφές ότι η Αθήνα πρέπει -και ήδη το κάνει- να ενισχύσει τις δικές της διπλωματικές και στρατιωτικές δυνάμεις και να δώσει περισσότερο βάθος στις σχέσεις της με τη Γαλλία. Στην Ε.Ε. η πιο ενδιαφέρουσα πολιτική θέση είναι αυτή της Αυστρίας, που αποδοκιμάζει με σκληρή γλώσσα την Αγκυρα και δηλώνει με έμφαση ότι είναι πλέον καιρός «να σκεφθεί διαφορετικά» η Ευρώπη την περίπτωση της Τουρκίας.

Αυτό σίγουρα δεν ακούγεται καθόλου καλά στο Βερολίνο, που τρέμει στην ιδέα να χάσει κάποια στιγμή τη φιλία του Ερντογάν (σ.σ.: για ακόμα μία φορά στην ιστορία της, η Γερμανία νομίζει ότι μπορεί να αποκτήσει μέσω της Τουρκίας σημαίνοντα «στρατηγικό» ρόλο στα πράγματα της Ανατολής).