Η πολιτική ιστορία αφήνει τα αποτυπώματά της στις κομματικές παρατάξεις που διαθέτουν ένα πλούσιο παρελθόν σε κάθε χώρα. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να καταργήσει το «κοντέρ» της ιστορίας του για να εμφανιστεί κάποια στιγμή ως προερχόμενο εκ του μηδενός. Φυσιολογικά, τα κόμματα με πολιτική πορεία και με θητείες στην κυβερνητική εξουσία αξιοποιούν τις εμπειρίες τους, εξελίσσονται στον χρόνο, εμπλουτίζουν τις ιδεολογικές θέσεις τους, εκσυγχρονίζονται και κατά καιρούς ανανεώνονται, προκειμένου να προσαρμοστούν σε νέες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Όμως, κάθε κόμμα που επιδιώκει να απαντά στις απαιτήσεις των νέων συνθηκών, να πορεύεται με τους νέους καιρούς για το καλό της χώρας του δεν είναι δυνατόν να περιλαμβάνει στις αποσκευές του τα χειρότερα στοιχεία του παρελθόντος του, στο όνομα κάποιας κομματικής «συνοχής». Η ανοχή παλαιοκομματικών και εθνικά ζημιογόνων εσωτερικών αντιπαραθέσεων, η φιλοξενία θέσεων εντελώς αναχρονιστικών, καθώς και «σκουπιδιών» του παρελθόντος αποτελούν τα φρένα που εμποδίζουν ένα κόμμα να πορευτεί σε φωτεινά πολιτικά μονοπάτια.

Σήμερα, δυστυχώς, σε περίοδο μιας κρίσιμης εθνικής κατάστασης, που ζητά από τα κόμματα να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους, κάποιες αναχρονιστικές δυνάμεις εγκατεστημένες στους κόλπους τους τα εμποδίζουν να πορευτούν συντεταγμένα με νέες σκέψεις στους δρόμους της βελτίωσης των εθνικών πραγμάτων στη βάση των πραγματικών δεδομένων των καιρών μας. Στην κυβερνώσα κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία κάποια πρόσωπα ακροδεξιών πεποιθήσεων, τύπου Μπογδάνου, με κακοήθεις εμπνεύσεις από μια «Δεξιά» ενός μακρινού ιστορικού παρελθόντος, η οποία δεν υφίσταται ως κοινοβουλευτική δύναμη εδώ και μισό αιώνα, ταλαιπωρούν εσωτερικά και δυσφημίζουν το κόμμα. Στη «Ριζοσπαστική Αριστερά» (ΣΥΡΙΖΑ), στελέχη μιας παλαιομοδίτικης αριστερής αντίληψης, καθώς και ολίγοι θαυμαστές του αριστερισμού, που καλλιεργήθηκε πριν από δεκαετίες με τον γαλλικό «Μάη του ’68», εμποδίζουν αυτό το κόμμα να συγκροτήσει μια αξιόπιστη φυσιογνωμία σύγχρονου κόμματος εξουσίας, καθώς μπλέκουν τον Άρη Βελουχιώτη με τη Δημοκρατία και τον άξεστο «πολακισμό» με πολιτική μαχητικότητα.

Στο κεντροαριστερό Κίνημα Αλλαγής, η συγκρότηση ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος εμποδίζεται από μελαγχολικούς νοσταλγούς του ΠΑΣΟΚ, ενός πολιτικά ηττημένου κόμματος που έχει προ πολλού ξεπεραστεί από τους καιρούς και εκπροσώπησε κάποτε κοινωνικές δυνάμεις ενός «ανερχόμενου» μικροαστικού κόσμου, που σήμερα δεν υφίσταται. Και στα τρία κόμματα, λοιπόν, ανασχετικές δυνάμεις-βαρίδια εμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα. Θλιβερής ποιότητας και ακραίας ανοησίας ακροδεξιοί, αριστεροί «επαναστάτες της φακής» και άλλοι, «κολλημένοι» στο φάντασμα του νεκρού τριτοδρομικού σοσιαλισμού καταφέρνουν να σπείρουν τη σύγχυση σε τρία κόμματα με παρόν και παρελθόν κυβερνητικής εμπειρίας, τα οποία καλύπτουν στο Κοινοβούλιο συνολικά την πλειονότητα των εδράνων.

Η παρούσα κατάσταση προκαλεί εσωστρέφεια στα κόμματα και μαζί φέρνει καυγάδες, φανατισμούς και άχρηστες αντιπαραθέσεις μεταξύ τους. Το σύνολο όλων των στοιχείων αυτής της παθογένειας τελικώς δηλητηριάζει το πολιτικό κλίμα, προκαλεί εκνευρισμούς και διχαστικές καταστάσεις στην κοινωνία, εκτρέπει τα μίντια σε ενασχόλησή τους με κουτσομπολιά, με «διαδρόμους» και καταδικάζει την πολιτική Ελλάδα σε διαρκή υπανάπτυξη, αφού απομακρύνει το πολιτικό προσωπικό από την παραγωγή καθαρής πολιτικής. Και απογοητεύονται έτσι οι πολίτες, που περιμένουν βεβαίως κάτι καλύτερο από τα κόμματα.

Όλα τούτα συμβαίνουν την ώρα που η Ελλάδα δίνει μάχες για μια στοιχειώδη οικονομική ανασυγκρότηση, φορτωμένη με κοινωνικά προβλήματα και υπό τη διαρκή στρατιωτική πίεση του τουρκικού ισλαμισμού στις θάλασσές της. Είναι γι’ αυτό ανάγκη επιτακτική να δουλέψουν τα πάσχοντα κόμματα, το καθένα για τη διασφάλιση μιας αξιόπιστης εσωτερικής συγκρότησής του. Με εκπαίδευση και μετεκπαίδευση των στελεχών τους στην άσκηση πολιτικής με σοβαρότητα ανάλογη των εθνικών αναγκών στον καιρό μας. Άπαντες οι «ακραίοι», οι πασιφανώς ανόητοι, οι επαγγελματίες μπουρδολόγοι, τα «νούμερα» και οι κάθε λογής «νοσταλγοί» και «αμετανόητοι» πρέπει να εξαφανιστούν από τα επόμενα ψηφοδέλτια των εν λόγω κομμάτων. Θα ήταν αυτό μια πρώτη αρχή αλλαγής.