Οι Τούρκοι κεμαλιστές της μεταπολεμικής περιόδου πολιτεύτηκαν πάντοτε στις ελληνοτουρκικές υποθέσεις με σκληρό εθνικιστικό πνεύμα και επιθετική διπλωματική γλώσσα. Όμως, η δυτικότροπη πολιτική τάξη της Τουρκίας διατύπωνε και τις πιο επιθετικές θέσεις της με εκφράσεις που δεν παραβίαζαν τα όρια της τρέχουσας πολιτικής κουλτούρας των χωρών με τις οποίες η Άγκυρα επικοινωνούσε. Αυτό άλλαξε από τότε που ο Ταγίπ Ερντογάν πήρε την εξουσία στην Τουρκία. Ο άξεστος αυτός, λαϊκιστής πολιτικός, φανατικός φορέας του τουρκικού ισλαμισμού, δεν πολέμησε μόνο τους δυτικότροπους κεμαλιστές της χώρας του, αλλά επιπλέον άλλαξε την τουρκική πολιτική γλώσσα από τη ρητορική της ηγεσίας. Οι Δυτικοί συνομιλητές του Ερντογάν, μαζί και η Ελλάδα, έχουν απέναντί τους εδώ και μία δεκαετία έναν πολιτικό με «τραμπούκικες» πολιτικές ρητορείες, συχνά υβριστικές και με ανάλογα «πολιτικά» επιχειρήματα, που βρίσκονται εκτός της διεθνούς έννομης τάξης.

Ο φανατικός «Αδελφός Μουσουλμάνος» με την μπάσα φωνή του λαϊκού νταή γράφει με θράσος στα παλιά του τα παπούτσια τον ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο, μισθοδοτεί παρακρατικούς τζιχαντιστές, βρίζει τους Ευρωπαίους «αποικιοκράτες», χαρακτηρίζει ψυχοπαθή τον πρόεδρο της Γαλλίας και ενθαρρύνει τους υπουργούς του να βρίζουν την Ελλάδα και να χαρακτηρίζουν κομπλεξικό» τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών.

Υπάρχει, συνεπώς, ένα μεγάλο πρόβλημα «συνεννόησης» με αυτή την άξεστη νεο-οθωμανική γλώσσα, που έχει πίσω της σήμερα έναν πολιτικό πολιτισμό τον οποίον υπερασπίζεται ανοικτά ο επηρμένος ισλαμιστής Ερντογάν, λέγοντας ο ίδιος σε δημόσια ομιλία του - προς μεγάλη χαρά των «Αδελφών Μουσουλμάνων»: «Στον δικό μας πολιτισμό, η κατάκτηση δεν είναι κατοχή, δεν είναι λεηλασία. Είναι η εγκαθίδρυση της δικαιοσύνης που ο Αλλάχ διατάζει»!

Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισής του είναι η αύξηση της αμυντικής ισχύος της Ελλάδας και οι στρατιωτικές συμμαχίες της με χώρες που βρίσκονται «απέναντι» στον Ερντογάν

Με έναν τέτοιο συνομιλητή (μάλιστα και… σύμμαχο στο ΝΑΤΟ), μια χώρα όπως η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει την απροκάλυπτη επιθετικότητά του, την πολιτική χυδαιότητα και τις ύβρεις του, σίγουρα πολύ λίγα πράγματα μπορεί να πετύχει με τη διπλωματία. Η Αθήνα έχασε, λοιπόν, πολύτιμο πολιτικό χρόνο, σπαταλώντας δυνάμεις σε προσπάθειες «συνεννόησης» με τον άξεστο Νεοοθωμανό Ερντογάν μέσω της διπλωματίας, μιλώντας γλώσσα πολιτική, όπως αυτή που χρησιμοποιείται διεθνώς στη Δύση και από τις χώρες που τιμούν την υπογραφή τους στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Έστω και με καθυστέρηση μεγάλη, η Αθήνα κατανόησε -πλην ολίγων «ειρηνιστών»- κάποια στιγμή ότι απέναντι στις βάναυσες προκλήσεις και στην πολιτική χυδαιότητα του τουρκικού νεο-οθωμανισμού μόνος τρόπος ουσιαστικής αντιμετώπισής του είναι η ταχεία αύξηση της αμυντικής ισχύος της Ελλάδας και οι στρατιωτικές συμμαχίες της με τις χώρες που βρίσκονται «απέναντι» στον ξέφρενο εθνικιστή Ερντογάν στη Μεσόγειο. Αυτή είναι η μόνη «γλώσσα» που μπορεί να καταλάβει σήμερα η ισλαμική Άγκυρα. Και οι σπασμωδικές, «θυμωμένες» ρητορικές αντιδράσεις της απέναντι στις καίριες στρατηγικές κινήσεις της Ελλάδας μαρτυρούν τον έντονο εκνευρισμό του καθεστώτος Ερντογάν, που είχε κακομάθει, έχοντας για χρόνια απέναντί του τη «συνετή και ψύχραιμη», φιλειρηνική Αθήνα.

Τα προβλήματα είναι εδώ, αλλά τώρα τα πράγματα ξεκαθάρισαν. Δεν υπάρχουν κενά στη διάταξη των πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας μας. Η τουρκική ηγεσία ξέρει πλέον ποια Ελλάδα έχει απέναντί της και αυτό έχει ανοίξει έναν νέο κύκλο εξελίξεων στο πεδίο των ελληνοτουρκικών υποθέσεων. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι έχουν πλήρη γνώση της νέας κατάστασης, που αφορά τόσο την άμυνα της Ελλάδας όσο και τις στρατηγικές συνεργασίες της με Ισραήλ, Αίγυπτο, Η.Α. Εμιράτα και Σ. Αραβία.

Απέναντι σε αυτά, η πολιτική «γλώσσα» του «νταή» Ερντογάν και οι βρισιές του άξεστου Τσαβούσογλου και του φρενιασμένου Ακάρ πέφτουν σε κενό.