Χρειάζεται προφανώς μεγάλη υπομονή και ψυχραιμία στην παρακολούθηση των ελληνικών πολιτικών πραγμάτων. Διότι η επταετία των Μνημονίων εξάρθρωσε το «όλον» πολιτικό σύστημα της χώρας και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να είναι εξαιρετικά δύσκολη η υπόθεση μιας ανασυγκρότησής του.

Η φάση που σήμερα διανύεται στην Ελλάδα δεν αφήνει ακόμα χώρο για σοβαρή και οργανωμένη αντιμετώπιση του οικονομικού δράματος της χώρας, καθώς η κυβέρνηση και όλα τα πολιτικά κόμματα δεν είναι σε θέση να αποδεχθούν την πραγματικότητα και να δράσουν αναλόγως. Και η πραγματικότητα είναι ότι σήμερα η χώρα είναι οικονομικά κατεστραμμένη και ότι λόγω των «μνημονιακών» υποχρεώσεών της δεν διαθέτει τα εργαλεία που θα επέτρεπαν μια παραγωγική ανασυγκρότησή της.

Οι «τρελοί χοροί» συνεχίζονται, δυστυχώς, στην πολιτική σκηνή. Φθάσαμε στον Φεβρουάριο του 2017 και η ταραχή στην πολιτική σκηνή αγγίζει σε ορισμένες περιπτώσεις τα όρια του πανικού. Πάθη, διχαστικός λόγος, πολιτικές ασυναρτησίες.

Διάχυτος ο εκνευρισμός της κυβέρνησης, που σπασμωδικά και με αδικαιολόγητες καθυστερήσεις προσπαθεί να κάνει, έναντι των δανειστών, αυτά που πρέπει να κάνει, αλλά δεν θέλει να παραδεχθεί ότι θα κάνει. Η υπόθεση της β’ αξιολόγησης φαίνεται ότι έχει σπάσει τα νεύρα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και στο κυβερνών κόμμα, τα πιο «αριστερά» στελέχη του, θυμωμένα, προσπαθούν να καταλάβουν σε ποια «Αριστερά» ανήκουν πλέον.

Ο δυστυχής κ. Τσακαλώτος στον τροχό βασανιστηρίων των δανειστών «τα ακούει» και από συντρόφους του. Τίποτε το περίεργο σ’ αυτό, αφού οι τούμπες, τα αλέ ρετούρ του πρωθυπουργού και οι «γκάφες» κάποιων υπουργών του συνθέτουν μια πολιτική μουτζούρα, που τρελαίνει το κόμμα. Ετσι, προ ημερών είδαμε έναν ταραγμένο πρώην υπουργό, τον κ. Ν. Φίλη, να ανακαλύπτει με διετή καθυστέρηση το αταίριαστο της συγκυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛ…

Στον χώρο της Κεντροδεξιάς, η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί, νευρικά κι αυτή -και πάντα χωρίς πρόγραμμανα συνδυάσει την ανάγκη για κλείσιμο της αξιολόγησης με το ισχυρό αίτημά της για εκλογές, με αποτέλεσμα να μην είναι σαφές στο κόμμα ποιο από τα δύο πρέπει να προηγηθεί. Ο αρχηγός της Ν.Δ. «πυροβολεί» καθημερινά τον πρωθυπουργό και τώρα κατηγορείται ότι παρουσίασε στην κυρία Μέρκελ ένα πρόγραμμά του για έξοδο απ’ την κρίση που δεν έχει ακόμα παρουσιάσει στην Ελλάδα.

Ενταση, τεντωμένα νεύρα και ολίγα «παρασκήνια» στον «γαλάζιο» χώρο, αλλά η παραγωγή νέας πολιτικής σκέψης σταθερά απουσιάζει, την ώρα που ο «μνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ τρεκλίζει και απαξιώνεται διαρκώς στα μάτια μιας εξουθενωμένης κοινωνίας. Στον «ενδιάμεσο» χώρο, της Κεντροαριστεράς, επικρατεί ζουρλάδα, για να θυμηθούμε τον Διονύση Σαββόπουλο.

Εκεί επιχειρείται από το παρηκμασμένο ΠΑΣΟΚ μια ανασυγκρότησή του στη βάση ενός παλιού στελεχιακού «υλικού», έως και με επιστράτευση του πάντα «κουλ» φιλέλληνα, κ. Παπανδρέου μια εξέλιξη που μπορεί να προκαλεί το γέλιο πολλών, αλλά δικαίως δοκιμάζει άσχημα τα νεύρα του κ. Βενιζέλου.

Και σύμμαχος δύναμη αυτού του «λίφτινγκ» είναι τα απομεινάρια μιας ΔΗΜ.ΑΡ. που έχει από καιρό καταστεί αόρατη στην ελληνική κοινωνία. Εννοείται ότι και εδώ αναζητείται, στα λόγια, ένα «σχέδιο εξόδου από την κρίση», ενώ περισσεύουν οι θερμές ευχές για μελλοντικές πολυμερείς συνεργασίες με άλλους πολιτικούς χώρους. Δεν λείπουν και εκείνοι που κατηγορούν την κ. Γεννηματά για ανομολόγητη «συμπάθεια» προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Κουβέντα να γίνεται, δηλαδή, με μοναδικό στόχο την επιβίωση μίας προ πολλού ξεβιδωμένης ΠΑΣΟΚογενούς Κεντροαριστεράς.

Σε ένα γειτονικό, επίσης θεωρούμενο ως κεντροαριστερό, τοπίο εξελίσσεται ένα άλλο μικρό πολιτικό δράμα. Εκεί, ένα μικρό κόμμα, που δημοσκοπικά αγγίζει κάτι παραπάνω από το 1%, το ακόμη συμπαθές ως «χρήσιμο» σε ορισμένους κύκλους Ποτάμι φλερτάρει δυνατά με την ΠΑΣΟΚικής, «εκσυγχρονιστικής» καταγωγής ανεξάρτητη τριάδα Διαμαντοπούλου Φλωρίδη Ραγκούση. Αγώνας επιβίωσης πολιτικών εδώ. Δύσκολος ο «γάμος».

Ενας νέας κοπής, άπειρος πολιτικός, ο κ. Στ. Θεοδωράκης, που ξεκίνησε με κονφερασιέ τον φιλόσοφο κ. Στ. Ράμφο δίπλα του και κατέληξε μόνος, σε απόλυτο πολιτικό κενό, συζητά με τρία πολιτικά πρόσωπα που αυτή την περίοδο πιο πολύ θα ταίριαζαν, όπως και αυτός, με τη Ν.Δ. του κ. Κυρ. Μητσοτάκη. Πρόκειται για μια «άλλ’ αντ’ άλλων» απελπισμένη Κεντροαριστερά, που συμπληρώνει στην πολιτική σκηνή την εικόνα ενός πολιτικού κόσμου σπασμένου σε κομμάτια, μεγάλα και μικρά.

Η γενική εικόνα πιστοποιεί ένα πράγμα: ότι στη σημερινή Ελλάδα η υπόθεση της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων και της αναδιοργάνωσης του τραυματισμένου εθνικού κράτους έχει εντελώς ξεφύγει από την ευθύνη της εγχώριας αστικής πολιτικής τάξης, που βρίσκεται σε παρακμή με δική της υπαιτιότητα.

Η διαχείριση των εθνικών πραγμάτων έχει περάσει στα χέρια μιας Αριστεράς με πρωτοβάθμιες ιδεολογικές εμμονές, που στερείται και πείρας και πολιτικών δεξιοτήτων. Είναι προφανές ότι χωρίς αλλαγή αυτού του σκηνικού το εθνικό αδιέξοδο θα παρατείνεται.